ΓΙΑΤΙ ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΞΟΥΣΙΑ;

Ποτέ μου, πενήντα δύο χρόνια στο κίνημα, δεν μπόρεσα να χωνέψω τον όρο "ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ".

Δε διαφωνώ με το νόημα του όρου, που ο Μαρξ χρησιμοποίησε για να καθορίσει την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατιά για λογαριασμό της, για όφελός της κι ενάντια στην αστική δικτατορία, πηγή αδικίας, εκμετάλλευσης, πείνας και σκλαβιάς των αδυνάτων.

Ο τύπος "Διχτατορία του προλεταριάτου" είναι, βέβαια, δόκιμος όρος για να εκφράσει την ταξική δομή της κατακτημένης απ' τους εργάτες αρχής. Σε μας, όμως, στην Ελλάδα, ο τύπος αυτός, από την πρώτη στιγμή δημιουργεί προβλήματα. Η λέξη "διχτατορία" μ' όλα της τα παράγωγα ξορκίζεται απ' το λαό μας στο "πυρ το εξώτερο". Μόνιμη επωδός των αντιπάλων μας η καταδίκη μας σαν οπαδών δικτατορικής λύσης. Μάζες ανθρώπων, ακόμα και εργατών, έχουν τρομάξει κι έχουν κάνει πέρα, κατά καιρούς.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οταν λες "δικτατορία του προλεταριάτου", εννοείς εξουσία μιας λαϊκής μειοψηφίας, γιατί ο προλετάριος, ο βιομηχανικός εργάτης είναι μειοψηφία, ακόμα και μέσα στην εργατική τάξη. Και μη μου πείτε δα για επαναστατικότητα των χαλβάδων της "Τρίαινας" του Κοντάκη και τόσων άλλων ΔΕΚΟ που μας κόλλησαν στη γωνία. Προβάλλοντας, λοιπόν, σαν στόχο την κατάκτηση της εξουσίας για όφελος μιας μειοψηφίας και ενάντια σε πλατιές εργαζόμενες μάζες της πόλης και του χωριού, καταδικάζεις το κίνημα, το Κόμμα, σε προϊούσα απομόνωση, αφήνοντας κενά για να τρυπώνουν οι ευρωσαλιάρηδες του "ΣΥΝ" και του Τσοβόλα.

Γι' αυτό προτείνω τη χρησιμοποίηση στο εξής του όρου "εργατοαγροτική εξουσία".

Στο κάτω - κάτω σε μας με τα σύγχρονα δεδομένα, τη σημαία της πάλης, κόντρα στους αστούς την κρατάν στην πρώτη γραμμή οι οικοδόμοι, οι λογιστές, οι εργάτες ιματισμού κλπ., κλπ.

Κι όχι μόνο αυτοί. Γιατί δηλαδή θα 'πρεπε να χαρίσουμε στους αστούς το γρήγορα προλεταριοποιούμενο στρώμα των μικρομεσαίων; Ξεχνάμε πως το κίνημα τους ανέδειξε μαχητές σαν τον Κορφιάτη και τόσους άλλους;

Και πού τη βάζουμε την ηρωική μας την αγροτιά; Οταν σαν αγέλη μοσγούχων άγονταν και φέρονταν πολλοί εργάτες από τους Θεοδωρομακρήδες, οι πατέρες κι οι παππούδες του Πατάκη έχυναν το αίμα στα Βίτσια και στους Γράμμους; Μπορούμε ν' απαριθμήσουμε πολλούς μαζικούς, αποφασιστικούς και σκληρούς ταξικούς αγώνες σαν τους ωραίους αγώνες της αγροτιάς;

Χωρίς δισταγμό, λοιπόν:

"ΕΡΓΑΤΟΑΓΡΟΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ"!..

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΞΕΝΑΚΗΣ

Αντιστασιακός, Κυψέλη - Αθήνα