Δικτατορία προλεταριάτου - Πολιτική συμμαχιών

Α. - Για τη δικτατορία του προλεταριάτου

Ι. Το ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η ανώτερη μορφή δημοκρατίας, το γνωρίζουν κάλλιστα οι κάθε είδους θεωρητικοί και πολιτικοί του καπιταλισμού. Χρησιμοποιούν όμως τη λέξη "δικτατορία" ως εύκολο και σε μεγάλο βαθμό αποτελεσματικό όπλο κατά του κομμουνιστικού κινήματος, καθώς έχει, κατά τη διαδρομή του αιώνα τούτου, δυσφημιστεί ως λέξη, λόγω του απάνθρωπου και αντιλαϊκού χαρακτήρα των στρατοκρατικών, αιματηρών καθεστώτων, που το ίδιο το καπιταλιστικό κατεστημένο έχει επιβάλει στις περισσότερες σχεδόν χώρες της Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής κλπ., όπως οι δικτατορίες των Χίτλερ, Φράνκο, Μουσολίνι, Σαλαζάρ, Αντωνέσκου, Βόρη, Ζώγου, τρεις στην Ελλάδα (Πάγκαλου, Μεταξά, χούντας), Περόν, Πινοσέτ, Τροχίλιο, Μπατίστα κ.ά, έτσι ώστε η λέξη δικτατορία έπαψε να έχει την αρχική ιστορική σημασία της και ταυτίστηκε με τα πιο πάνω λαομίσητα καθεστώτα.

2. - Η δικτατορία, γνωστή από τη ρωμαϊκή ιστορία, υπήρξε μια μορφή διακυβέρνησης του ρωμαϊκού κράτους, η οποία χαρακτηριζόταν μεν από το ανεξέλεγκτο της εξουσίας του δικτάτορα, αλλά δεν ήταν ούτε προϊόν ανωμαλίας(ήταν θεσμός) ούτε αντιδημοκρατική, καθώς ο DICTATOR εκλεγόταν και μάλιστα για περιορισμένο διάστημα (6 μηνών) σε περιστάσεις έκτακτης ανάγκης.

Το ανέλεγκτο όμως της εξουσίας οδήγησε με την πάροδο του χρόνου και με τις διάφορες καταχρήσεις της εξουσίας των δικτατόρων, στην εννοιολογική διαφοροποίηση της λέξης, ώστε ο όρος δικτάτορας σήμαινε όχι απλά τον κυβερνήτη, αλλά τον εξουσιαστή και η λέξη δικτατορία έγινε συνώνυμη της λέξης εξουσία (POTESTAS).

3. - Ο Κ. Μαρξ, αφήνοντας πίσω τους ρομαντικούς ουμανιστές του 18ου αιώνα και διαπιστώνοντας ότι η εξουσία της καπιταλιστικής τάξης γίνεται όλο πιο στυγνή, πιο απάνθρωπη και όχι προσωρινή, όπως η ρωμαϊκή δικτατορία, αλλά μόνιμη και μόνιμα αντιλαϊκή σε βάρος της εργατικής τάξης, διακήρυξε ότι μόνον η εργατική τάξη θα καταλύσει τη δικτατορία (απόλυτη εξουσία) του καπιταλισμού, που αποθηριώνει τον άνθρωπο και κάνει νόμο της κοινωνίας το νόμο της ζούγκλας "ο θάνατός σου η ζωή μου", παίρνοντας αυτή στα χέρια της την εξουσία. Με άλλα λόγια, ο Κ. Μαρξ στη δικτατορία αυτή της αστικής τάξης αντιπαρέθεσε τη δικτατορία της εργατικής τάξης (προλεταριάτου), όχι, όμως, ως πάγιο καθεστώς διακυβέρνησης της κοινωνίας, αλλά μόνο για το μεταβατικό στάδιο, από την κατάλυση του καπιταλισμού μέχρι τη δημιουργία της αταξικής κοινωνίας.

4. - Η μαρξιστική θέση ότι η καπιταλιστική τάξη, για να διαιωνίζει την απόλυτη εξουσία της είναι ικανή για κάθε έγκλημα σε βάρος της ανθρωπότητας, επιβεβαιώνεται στην πράξη καθημερινά (οδυνηρή, αλλά διδακτική είναι η πρόσφατη ανατροπή των σοσιαλιστικών κρατών στην Ευρώπη, που σηματοδότησε το ραγδαίο πισωγύρισμα της ανθρωπότητας). Και επιβεβαιώνεται καθημερινά σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο ότι μόνο η Δικτατορία του Προλεταριάτου (με την παραπάνω πάντοτε έννοια), θα βάλει την ανθρωπότητα στην πορεία του εξανθρωπισμού της. Και η θέση αυτή, που αποτελεί τακτικό στόχο στρατηγικού χαρακτήρα, δεν μπορούσε να μην υιοθετηθεί και από το ΚΚΕ, ως κόμμα επαναστατικό λενινιστικό. Κομματικά μορφώματα, που δεν έχουν αυτό το στόχο, αλλά τη συνεργασία με τον καπιταλισμό και εξορκίζουν με τον απήγανο την εξουσία της εργατικής τάξης, ελπίζοντας ότι μπορούν να την αδυνατίσουν υπηρετώντας την και "εκσυγχρονίζοντάς την", ή αυταπατώνται ή εξαπατούν το λαό.

Εχουν τόσες πιθανότητες να πάρουν την εξουσία από τους καπιταλιστές και να την ασκήσουν προς όφελος του λαού, όσες πιθανότητες έχει το τιθασευμένο άλογο να τιθασεύσει και να εξουσιάσει τον ιππέα του.

5. - Αν αυτός που μετέφρασε το κείμενο του Μαρξ στα ελληνικά είχε προβλέψει πόσο πολύ θα διαβληθεί στον 20ό αιώνα ο όρος δικτατορία, ώστε να είναι, διεθνώς σήμερα, συνώνυμος των αιματηρών στρατιωτικοφασιστικών καθεστώτων του αιώνα μας, και ότι θα γινόταν όπλο στα χέρια του ταξικού αντίπαλου, ασφαλώς θα προτιμούσε τον όρο εξουσία αντί για δικτατορία. Πιστεύω δε ότι ούτε κι ο ίδιος ο Μαρξ θα χρησιμοποιούσε τον όρο "δικτατορία", αν μπορούσε να προβλέψει πόσο διαβλητή και αποκρουστική και για τους απλούς ανθρώπους θα γινόταν η λέξη αυτή κατά τον επόμενο αιώνα.

Νομίζω ότι πρέπει ν' αντικατασταθεί η φράση δικτατορία του προλεταριάτου με τη φράση εξουσία της εργατικής τάξης.

Το Κόμμα μας, το κομμουνιστικό κίνημα γενικότερα, δεν έχει να χάσει τίποτε από αυτή τη φραστική μεταβολή. Εκείνος που θα χάσει θα είναι μόνον ο ταξικός αντίπαλος, που θα χάσει ένα όπλο κατά του Κόμματος.

Β. - Για την πολιτική των συμμαχιών

Στην πολιτική των συμμαχιών μπορεί να γίνονται λάθη, κι έχουν γίνει λάθη(λάθος ήταν και η συγκρότηση του "Συνασπισμού", όπως αυτός δομήθηκε). Αυτό όμως δεν αναιρεί τη λενινιστική αρχή ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα δε θ' αλλάξει μόνο του την κοινωνία, χωρίς συμμαχίες.

Βέβαια, όσο ένας μαζικός σχηματισμός, πολιτικός, κοινωνικός κλπ., ακολουθεί πολιτική αντίθετη με τους στόχους του Κόμματος, πολύ περισσότερο όταν δρα εχθρικά προς τούτο, δε γίνεται καν λόγος για συμμαχία.

Δεν μπορούμε όμως να βάλουμε μόνιμες διαχωριστικές γραμμές. Ο πολιτικός χάρτης της Ελλάδας είναι τόσο πολυποίκιλος στον πέραν του ΚΚΕ χώρο, τόσες και τέτοιες οι αντιθέσεις του, που κι αυτές συνεχώς μεταβάλλονται, ώστε το Κόμμα σε κάθε του βήμα βρίσκεται συχνά εξ αντικειμένου σύμμαχο με κάποιους απ' αυτούς, πάνω σε συγκεκριμένο πρόβλημα (εκεί που χθες ήταν αντίπαλος και αύριο μπορεί επίσης να είναι αντίπαλος). Εκεί, όχι μόνο δεν αρνούμαστε τη συμπαράταξη, αλλά και κάνουμε ό,τι το δυνατό για να διευρύνουμε τις δυνατότητες νέων κοινών μαχών σε ζητήματα που ενδιαφέρουν το λαό.

Αν όμως αυτή η τακτική είναι σωστή στο πολιτικό επίπεδο είναι ζωτική στο μαζικό και ιδίως στο συνδικαλιστικό χώρο.

Αν και το μεγαλύτερο μέρος του λαού, εργάτες, αγρότες, μικρομεσαίοι, ακολουθούν αντίπαλες συνδικαλιστικές παρατάξεις, δεν παύουν όμως να είναι τμήμα του ίδιου του λαού μας που βιώνει με τον ίδιο τρόπο τα κοινά προβλήματα. Με όλον αυτόν τον κόσμο που είναι δικός μας κόσμος, παγιδευμένος σε τέτοιους πολιτικούς σχηματισμούς, πρέπει σε κάθε στιγμή να βρισκόμαστε δίπλα δίπλα κι όχι χώρια και αντιπαλικά. Εκεί θα γνωρίσουν όλοι την πολιτική μας, εκεί, στην κοινή πάλη θα ζυμωθεί και η δική τους πολιτικοποίηση και θα σφυρηλατηθεί όλο και πιο υγιής η κοινωνικοπολιτική συμμαχία.

Ειδικά για το διασπαστικό "ΣΥΝ", εγώ προσωπικά δε βλέπω τι θα έχανε το Κόμμα μας αν από την πρώτη στιγμή της διάσπασης έλεγε στα στελέχη που διασπάστηκαν: "Να πάτε στο καλό, ξένο βάρος σας είχαμε, όμως όπου τυχόν θα βρεθείτε, συμπλέοντες μαζί μας σε κάποιο λαϊκό πρόβλημα, ωφέλεια του λαού θα είναι τούτο κι όπου η πολιτική σας θα υπηρετεί το κατεστημένο θα μας έχετε πολέμιους".

Μπορεί να μη τύχαινε να συμπαραταχτούμε σε κανένα πρόβλημα, όμως με εκείνους τους απλούς ανθρώπους (όσο λίγοι κι αν είναι) που ακολουθούν το "ΣΥΝ" δε θα βάζαμε σύνορα. Και δεν πρέπει να νιώθουν ότι τους βάζουμε σύνορο. Γιατί δεν εκχωρούμε σε κανέναν τους ανθρώπους, που αντικειμενικά η θέση τους είναι στο ΚΚΕ.

ΖΗΚΟΣ ΝΤΙΝΟΣ

ΚΟΒ Δικηγόρων