Το στίγμα της έκθεσης του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας συνοψίζεται στα εξής σημεία: Πρώτον, στον ισχυρισμό του πως η πολιτική της λιτότητας, που εφαρμόστηκε μέχρι τώρα, είχε "θετικά αποτελέσματα στην οικονομία". Δεύτερον, στην ομολογία του ότι η πολιτική αυτή παρουσιάζει σημεία "κόπωσης", καθώς εφαρμόζεται πολλά χρόνια, με συνέπεια να πληθαίνουν οι αντιδράσεις από τους θιγόμενους. Τρίτον, ότι πρέπει πάση θυσία να συνεχιστεί η ίδια πολιτική στο διηνεκές και ακόμη σκληρότερη, με το επιχείρημα ότι "ο δρόμος προς την επίτευξη των τελικών στόχων", που έχει δεσμευτεί να εκπληρώσει η κυβέρνηση με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και το πρόγραμμα "σύγκλισης", είναι "μακρύς και δύσβατος". Τέταρτον, στην υπόδειξη που έκανε στην κυβέρνηση, ότι δηλαδή "στη σημερινή συγκυρία, είναι σκόπιμο να επιβεβαιωθούν οι βασικοί στόχοι της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής".

Και φυσικά, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας δεν παρέλειψε να δηλώσει πως ο ίδιος θα κάνει ό,τι μπορεί, από το πόστο που κατέχει, για την απαρέγκλιτη εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας, παίρνοντας - αν κριθεί σκόπιμο - και νέα μέτρα, για να προστατευτούν τα "επιτεύγματα" της μέχρι τώρα σταθεροποιητικής πολιτικής. Κάλεσε μάλιστα την κυβέρνηση να κάνει το ίδιο - να πάρει δηλαδή και νέα αντιλαϊκά μέτρα - για να "χτυπηθεί το τέρας" του πληθωρισμού, που ξανασηκώνει κεφάλι...

***

Οι θιασώτες αυτής της πολιτικής αρνούνται να δουν κατάματα την αλήθεια. Κλείνουν τα μάτια τους, για να μη δουν την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, που τεκμηριώνει τη χρεοκοπία της συγκεκριμένης πολιτικής για την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κρίση. Μιλάμε για την πολιτική της γαλαζοπράσινης λιτότητας, που αναπαράγει και διευρύνει τη φτώχεια για τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, για να θησαυρίζουν οι "καρχαρίες" του πλούτου.

Τα επιχειρήματα που προβάλλονται για τον εξωραϊσμό αυτής της πολιτικής - ότι δήθεν μόνο έτσι θα συγκλίνει η ελληνική οικονομία με τις οικονομίες των άλλων ανεπτυγμένων χωρών της Ευρώπης και μόνο έτσι θα έρθουν καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους - δεν αλλοιώνουν την πραγματικότητα. Οτι δηλαδή καταληστεύουν το μόχθο του ελληνικού λαού - του εργαζόμενου, του αγρότη, του επαγγελματοβιοτέχνη, του συνταξιούχου - στο όνομα της ευημερίας του λαού και για το καλό του τόπου. Η ιστορία προσφέρει άπειρα παραδείγματα για μεγάλα εγκλήματα που έχουν γίνει στον κόσμο από διάφορες κυβερνήσεις, στο όνομα της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και για το καλό του λαού!

***

Αντί για την ίδρυση νέων εργοστασίων, έχουμε νέα γενιά προβληματικών και αύξηση των λουκέτων σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Γεγονός, που τεκμηριώνεται από 3 στοιχεία: Πρώτον, από το ότι ο όγκος της παραγωγής παραμένει χαμηλότερος από τα επίπεδα του 1980. Δεύτερον, από την αύξηση των εισαγόμενων καταναλωτικών προϊόντων (που εκτοπίζουν τα ελληνικά). Τρίτον, από την εκρηκτική αύξηση της ανεργίας (οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει τις 400.000), με συνέπεια το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα να έχει... "συγκλίνει" με τα επίπεδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αντί για αύξηση των ελληνικών εξαγωγών, χάνονται αγορές στο εξωτερικό, με συνέπεια το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών να εκτιναχτεί στα ύψη, κλείνοντας το 1995 κοντά στα 3 δισ. δολάρια.

Αντί για μείωση των κρατικών ελλειμμάτων, του δημόσιου χρέους και του πληθωρισμού - στο όνομα των οποίων δικαιολογούν τη μονόπλευρη και πολύμορφη λιτότητα - έχουμε σημαντικές αποκλίσεις από τους επίσημα διακηρυγμένους στόχους.

Το μόνο οικονομικό μέγεθος που παρουσιάζει βελτίωση είναι τα υπερκέρδη των πολυεθνικών, των Ελλήνων μεγαλοεπιχειρηματιών και των καταθέσεών τους σε τράπεζες του εξωτερικού.

Και τώρα, ομολογώντας ότι έχουν χάσει τον έλεγχο των ελλειμμάτων και του πληθωρισμού, ετοιμάζουν νέα μέτρα, που τα βαφτίζουν περιστολή της σπατάλης του δημοσίου. Μόνο που τα μέτρα αυτά (περικοπές των κρατικών δαπανών για επιχορηγήσεις στην παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια) δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικώς εννοούμενη και υπαρκτή σπατάλη που γίνεται στο δημόσιο χρήμα (παχυλές επιχορηγήσεις σε μεγαλοεπιχειρηματίες, μίζες σε ημέτερους για διάφορα μικρά και μεγάλα έργα και κρατικές προμήθειες, εκτεταμένη φοροδιαφυγή κλπ.).

Ευχαριστούμε, κύριοι. Δε θα πάρουμε. Φτάνει πια!

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ

Οι κάθε είδους θιασώτες της λιτότητας ζητούν από τους εργαζόμενους νέες θυσίες, στο όνομα της ευημερίας της ελληνικής οικονομίας και του λαού. Δεν κάνουν τίποτα άλλο, παρά να επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά την ιστορία, η οποία προσφέρει άπειρα παραδείγματα, για μεγάλα εγκλήματα που έχουν γίνει στον κόσμο από διάφορες κυβερνήσεις, στο όνομα της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και για το καλό του λαού!