Για το παρόν και το μέλλον

Το 15ο Συνέδριο του Κόμματος, είναι ένα σημαντικό Συνέδριο.

Σε μια εποχή όπου το μαζικό λαϊκό κίνημα, βρίσκεται σε κάμψη, σε μια εποχή όπου η ιδεολογική επίθεση της αστικής τάξης πείθει και βρίσκει ερείσματα στους εργαζόμενους, το Κόμμα καλείται να χαράξει την πολιτική του γραμμή.

Αναγνωρίζω πως αυτή η προσπάθεια που γίνεται σήμερα, έχει πολύ μεγάλες δυσκολίες.

Οι σοσιαλιστικές χώρες έχουν ανατραπεί, το Παγκόσμιο Κίνημα, έχει υποστεί σοβαρή ήττα.

Το Κόμμα πέρασε βαθιά πολιτική και ιδεολογική κρίση.

Το πολιτικό σκηνικό δεν επιτρέπει τη δημιουργία καμιάς αυταπάτης.

Κυβερνήσεις, κόμματα και παρατάξεις, προωθούν καθημερινά αντιλήψεις κοινωνικής συναίνεσης και ταξικής συνεργασίας.

Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - "ΣΥΝ", αλαζονικά, επικίνδυνα, αλλά αποτελεσματικά, ευνουχίζουν και παραλύουν συνδικάτα και μαζική δράση, φθείρουν αρχές και αξίες. Το Κόμμα μας και οι συνδικαλιστικές μας δυνάμεις, διαχωρίζονται από αυτές τις αντιλήψεις.

Εχουμε και πρέπει να εξακολουθήσουμε να έχουμε εντελώς αντίθετη λογική και αντίληψη από εκείνη που αποβλέπει στη συναίνεση και τη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού.

Η ταξική πάλη, η επαναστατική ανατροπή του συστήματος και το πέρασμα στον σοσιαλισμό, πρέπει να είναι η απάντησή μας.

Στο σχέδιο Προγράμματος αναφέρεται πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μου, πως ο πρωταρχικός στόχος του Κόμματος, είναι η επανάσταση και ο σοσιαλισμός.

Ζητήματα, που κατά τη γνώμη μου, πρέπει να εξετάσουμε κριτικά, είναι εκείνα που αφορούν την τακτική που θα ακολουθήσουμε για να πετύχουμε τη ρήξη με τον καπιταλισμό.

Στο σχέδιο Προγράμματος, αναφέρεται με σαφή τρόπο, πως για να πετύχουμε την επανάσταση και το σοσιαλισμό, πρέπει να δημιουργηθεί Μέτωπο Πολιτικών και Κοινωνικών Δυνάμεων, το οποίο θα διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία.

Η τοποθέτηση αυτή, μου δημιουργεί σοβαρές ενστάσεις και ερωτήματα σημαντικά και κρίσιμα:

1. Γιατί είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί Πολιτικό Μέτωπο Δυνάμεων και από ποιες δυνάμεις θ' απαρτίζεται;

2. Γιατί θα πρέπει αυτό το πολιτικό μέτωπο να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία μέσα στον καπιταλισμό;

3. Ποια αντίθεση θα λύσει αυτή η κυβέρνηση μετώπου;

4. Γιατί δεν μπαίνει σαν κριτήριο ο σοσιαλισμός για μιας τέτοιας βαρύτητας πολιτικής μετώπου;

5. Γιατί χρειάζεται να συνυπάρξουμε κυβερνητικά με το καπιταλιστικό κράτος;

6. Ποια θα είναι η θέση του Κόμματος μέσα στο Μέτωπο;

Θα έχουμε τη δυνατότητα ηγεμονίας και σε ποιο πεδίο;

Νομίζω πως είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να σκεφτούμε σοβαρά ζητήματα όπως "μέτωπο και κυβέρνηση".

Εχω τη γνώμη ότι, η επαναστατική αλλαγή του συστήματος, δεν είναι μια οποιαδήποτε στιγμή στην Ιστορία, αλλά μια σημαντική και κρίσιμη στιγμή, είναι στο μυαλό μου ξεκάθαρο ότι, σε μια τέτοια διαδικασία επανάστασης, δε θα φτάσουμε μοναχοί μας.

Εργατική τάξη και Κόμμα, θα προχωρήσουμε σ' αυτή, προσπαθώντας να πείθουμε όσο πιο πολλούς εργαζόμενους μπορούμε, για την ανάγκη της αλλαγής του συστήματος - της επανάστασης - του σοσιαλισμού.

Είναι επίσης σαφές ότι σε μια τέτοια διαδικασία στην κοινωνία, αυτή η προσπάθεια, θα βρει στηρίγματα.

Δεν είμαι όμως σε θέση να καταλάβω, γιατί αυτά τα κοινωνικά στηρίγματα, είναι απαραίτητο να έχουν και πολιτική έκφραση. Ποιος είναι ο λόγος σήμερα να προδιαγράψουμε στο πρόγραμμα ένα πολιτικό μέτωπο, όταν δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν θα υπάρξει τέτοιο.

Σε τι βασίζουμε την εκτίμηση ότι θα υπάρξει πολιτική έκφραση κοινωνικών δυνάμεων με συνείδηση την αλλαγή του συστήματος;

Πολύ περισσότερο, ποιος λόγος μας οδηγεί να προαναγγείλουμε την κυβερνητική προέκταση αυτού του Μετώπου μέσα στον καπιταλισμό;

Είναι, κατά τη γνώμη μου, πρόβλημα ολόκληρη η τακτική μας να εξαντληθεί στην αναζήτηση πολιτικών στηριγμάτων για την αλλαγή του συστήματος, όπως πρόβλημα είναι, στη θέση της επαναστατικής εξουσίας, να βάζουμε την οποιαδήποτε κυβέρνηση πριν την επανάσταση και μάλιστα με κριτήρια αντιμονοπωλιακά - αντιιμπεριαλιστικά - δημοκρατικά.

Μια τέτοια κυβέρνηση, δε θα είναι σε θέση να παλέψει, παρά μονάχα τέτοιους αντιιμπεριαλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους, αλλά κάτι τέτοιο, δεν είναι αρκετό να οδηγήσει στο σοσιαλισμό και την επανάσταση.

Καθώς επίσης κρύβει τον κίνδυνο να παίξει ανασταλτικό ρόλο και να εκτονώσει την αγανάκτηση της εργατικής τάξης, που θα βρίσκεται σε διάθεση ταξικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο, όπως αναφέρεται και στο κείμενο.

Στον καπιταλισμό η οποιαδήποτε θετική εξέλιξη, ακόμα και αν είναι κυβερνητική, δεν μπορεί να είναι σε θέση να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, γιατί τα θεμέλιά της, θα βρίσκονται στο υπάρχον σύστημα.

Αυτός είναι ο λόγος που θεωρώ λάθος την αντίληψη - άποψη, που διατυπώνεται στο σχέδιο Προγράμματος και αφορά την κυβερνητική εξέλιξη.

Είναι απαραίτητο η ΚΕ να διορθώσει αυτό το λάθος.

Ας έχουμε εντελώς ξεκάθαρο στο μυαλό μας, πως η κεντρική πολιτική σκηνή για το Κόμμα μας, δεν είναι τίποτε άλλο από το Μαζικό Λαϊκό Κίνημα και ας απασχοληθούμε σοβαρά μ' αυτό, για να βρούμε τρόπους να ενισχύσουμε εκεί την παρουσία και τις δυνάμεις μας.

Νομίζω πως σε ό,τι αφορά αυτή την ενίσχυση, είμαστε υποχρεωμένοι να ξαναδούμε ακόμη και την τακτική μας στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το ίδιο υποχρεωμένοι είμαστε να κουβεντιάσουμε τον προσανατολισμό δουλιάς, ολόκληρης της ΚΝΕ, σ' αυτό το ζήτημα.

Η σημερινή ΚΝΕ, έτσι όπως διαμορφώνεται, μετράει πολύ αργά τα βήματά της στην εργατική δουλιά.

Το ίδιος ακριβώς γίνεται και με τη διαπαιδαγώγηση των μελών της, προς αυτή την κατεύθυνση.

Οι στρατολογίες, οι εξορμήσεις και τα φεστιβάλ της, είναι δραστηριότητες που σχεδόν δεν έχουν χαρακτηριστικά προσανατολισμού τέτοια, που θα της εξασφάλιζαν ανάπτυξη δεσμών με την εργαζόμενη νεολαία.

Συμφωνώ πως η ΚΝΕ είναι πολιτική οργάνωση όλης της Νεολαίας και θα ήταν λάθος ο διαχωρισμός, ανάμεσα σε μαθητική και σπουδάζουσα νεολαία από τη μια και εργαζόμενη από την άλλη.

Δυστυχώς αυτό ο διαχωρισμός στην πράξη, γίνεται από το ΚΣ της ΚΝΕ, αφού η δουλιά όλης της Οργάνωσης, γέρνει μονόπλευρα, σε όποια άλλη κατεύθυνση, εκτός από εκείνη του προσανατολισμού της στην εργαζόμενη νεολαία.

Στο πρόβλημα αυτό συμβάλλει και το γεγονός ότι η δουλιά της Οργάνωσης, δεν έχει σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά.

Η πρακτική δουλιά που φιλότιμα αναπτύσσεται από τα μέλη της ΚΝΕ, δε συνδέεται με τη στρατηγική και την κοσμοθεωρία μας.

Στην ΚΝΕ παρατηρούνται φαινόμενα αδυναμίας, σύνδεσης των επιμέρους στόχων πάλης, με τη γενική πολιτική διέξοδο, που προτείνει το Κόμμα.

Αυτό οδηγεί σε μια αποσπασματική εμφάνιση την ΚΝΕ. Φαίνεται πολλές φορές πως η αντιμετώπιση των προβλημάτων της Νεολαίας, γίνεται επιδερμικά χωρίς συνέχεια, διάρκεια και προοπτική.

Στα αδύνατα σημεία της εσωτερικής ζωής της Οργάνωσης, συγκαταλέγονται μια σειρά από προβλήματα και πρακτικές που δε διευκολύνουν το μέλος της ΚΝΕ, να διαμορφώνει και να διατυπώνει τη γνώμη του.

Τέλος, πιστεύω ότι ως Κόμμα, αν δεν προσέξουμε τα χαρακτηριστικά, το σχέδιο δράσης, τους στόχους πάλης και το περιεχόμενο δουλιάς της ΚΝΕ, δε νομίζω ότι θα έχουμε πλησιάσει την επιδίωξή μας.

Βεβαίως, ένα τέτοιος προσανατολισμός στην εργαζόμενη νεολαία με τα ποικίλα προβλήματα που παρουσιάζει, γνωρίζω και προσωπικά πως είναι δύσκολη υπόθεση.

Ομως, όλοι όσοι παλέψαμε για να υπάρχει σήμερα ΚΚΕ, από τους απλούς συντρόφους έως τους πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας, είμαστε υποχρεωμένοι να διασφαλίσουμε και την πολιτική του ταυτότητα.

Νομίζω πως η στιγμή που συζητάμε είναι η πιο κατάλληλη.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ

Μέλος της ΚΝΕ

Εργατική Αχτίδα