Η στρατηγική, και η τακτική που χαράσσουμε, είναι μια και σαφής

Τα προσυνεδριακά υλικά της ΚΕ αποτελούν μια σοβαρή συμβολή στη θεωρητική σκέψη του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Η προσέγγιση από τη σκοπιά του Μ - Λ των φαινομένων του σύγχρονου κόσμου, όπως της ανάπτυξης του καπιταλισμού, της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της χώρας μας, ο προσδιορισμός βασικών ζητημάτων, όπου επικεντρώνονται, η ταξική πάλη, ο καθορισμός του δρόμου της α - α - δ πάλης, για να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό, ο καθορισμός με σαφήνεια - χωρίς υποταγή στις δυσκολίες, σε ηττοπαθείς αντιλήψεις και χωρίς να καλλιεργεί ιδεολογικοπολιτικές παρενέργειες και συγχύσεις - του σκοπού της σοσιαλιστικής επανάστασης αποτελούν σοβαρή παρακαταθήκη για το Κόμμα, για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Κατά τη γνώμη μου από τα συνεδριακά υλικά αναδείχνονται δύο βασικά προβλήματα:

Πρώτο ότι το Κόμμα δε δημιουργεί στρατηγική για οποιαδήποτε αντίθεση της κοινωνίας, για οποιοδήποτε πρόβλημα που βρίσκεται στο επίκεντρο της ταξικής πάλης, αλλά στρατηγική για τη λύση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, δηλαδή κεφαλαίου - εργασίας. Τις οποιεσδήποτε εκρήξεις, τους αγώνες των εργαζομένων, τα φαινόμενα σήψης, την όξυνση όλων των αναγκών του λαού και της νεολαίας επιδιώκει να τις οδηγήσει στη σοσιαλιστική επανάσταση, γιατί θεωρεί ότι μόνο ο νέος τύπος πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου εγγυάται και ολοκληρώνει τη λύση όλων των προβλημάτων και αιτημάτων των εκμεταλλευομένων και της χώρας μας.

Δεύτερο, δίνεται η δυνατότητα να κατανοηθεί η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού μέσα από τις αντικειμενικές ώριμες προϋποθέσεις, από το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού στη χώρα μας και όχι μέσα από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, πράγμα που μπορεί να καλλιεργεί αυταπάτες, να αναδεικνύει σε κυρίαρχο την πολιτική πρακτική, την πολιτική συγκυρία, τους τακτικούς ελιγμούς. Είναι άλλο πράγμα η αξιοποίηση της οποιασδήποτε χαραμάδας για την επίτευξη του στρατηγικού σκοπού και άλλο η υποταγή του στη συγκυρία.

Πιστεύω πως αυτή η διττή υπόσταση της στρατηγικής είναι η πηγή ριζικά διαφορετικών απόψεων στον προσυνεδριακό διάλογο και όχι μόνο. Μια τέτοια διττή υπόσταση στη χάραξη στρατηγικής, θα έχει την αντανάκλαση στην άμβλυνση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος και στη συγκρότηση του α - α - δ μετώπου.

Η στρατηγική, και τακτική που χαράσσουμε, είναι μια και σαφής, πρέπει να διαπερνάει την ιδεολογική πολιτική, την οργανωτική πολιτική και τη μαζική δραστηριότητα του Κόμματος. Προϋπόθεση είναι η ενιαία κατανόηση και υλοποίησή της.

Στο Σχέδιο Προγράμματος σωστά καθορίζεται ως κεντρικό πρόβλημα το α - α -δ μέτωπο. Για τη διαμόρφωσή του χρειάζεται να αντιμετωπιστούν και να αποσαφηνιστούν μια σειρά σημαντικά ζητήματα:

- Σπουδαίο ρόλο στη συσπείρωση των α - α δυνάμεων παίζει η πολιτική διαφωτιστική δουλιά του Κόμματος. Οι βασικές προγραμματικές κατευθύνσεις που τίθενται στο Σχέδιο, χρειάζεται να μελετηθούν σωστά από κάθε κομμουνιστή και να εκλαϊκευτούν σωστά στους εργαζόμενους και στη νεολαία. Πέρα από το γεγονός ότι πρέπει να αντιπαρατίθεται στις ως τώρα κυβερνήσεις, στην ολιγαρχία, στην ΕΕ και στις άλλες πολιτικές δυνάμεις, πρέπει να βοηθά στο ανέβασμα της συνείδησης των λαϊκών μαζών.

Για παράδειγμα, σε αγροτικές περιοχές, εργατικούς χώρους και όχι μόνο, όπου οι εργαζόμενοι νιώθουν στο πετσί τους το βίαιο ξεκλήρισμα, τα μέτρα της "Λευκής Βίβλου", δεν μπορεί να μην τίθεται με πειστικό και ολοκληρωμένο τρόπο το ζήτημα της αναγκαιότητας για αποδέσμευση από την ΕΕ. Μόνο με αυτό τον τρόπο είναι δυνατό να κατανοηθεί το βάθεμα των στόχων και η συσπείρωση και κινητοποίηση των ενδιαφερόμενων δυνάμεων να είναι πιο βαθιά και στέρεη.

- Στις σημερινές συνθήκες που δοκιμάζονται οι διεργασίες για εναλλακτικές λύσεις στην πολιτική ζωή, που προχωρά η ενσωμάτωση της χώρας πλήρως στο καπιταλιστικό σύστημα ενοποίησης, που προχωρά η πολιτική και κοινωνική συναίνεση, που οι ηγεσίες ανώτερων και ανώτατων συνδικαλιστικών οργάνων και της Αυτοδιοίκησης κάνουν ό,τι μπορούν για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής, δίνεται η καλύτερη ευκαιρία στο Κόμμα να συγκεντρώσει την προσοχή του και να πρωτοστατήσει στη μαζική παρέμβαση από τα κάτω στον τόπο δουλιάς και κατοικίας, στις πρωτοβάθμιες μαζικές οργανώσεις, στην πάλη από τα κάτω με διάφορες μορφές, στο συντονισμό των δραστηριοτήτων σε ένα ενιαίο ρεύμα. Το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα οικοδομείται μια τέτοια ενότητα στη βάση είναι:

• Η οργάνωση της πάλης για τα καθημερινά ζητήματα, μακριά από τεχνητούς διαχωρισμούς σε μικρά ή μεγάλα.
• Η πάλη αυτή να συνδυάζεται με γενικά πολιτικά ζητήματα, να τους αποσπάσει από την ολέθρια πολιτική των μονόδρομων της συνεργασίας των τάξεων, να κατανοούν την ανάγκη οικοδόμησης α - α μετώπου για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και των πολιτικών των κυβερνήσεων, να αποτρέπουν τις πολιτικές των κομμάτων που συναινούν.
• Με την προβολή α - α στόχων και αιτημάτων, γύρω από τα οποία συσπειρώνεται η πλειοψηφία των εργαζομένων σήμερα. Στο ζήτημα αυτό αναπτύσσονται απόψεις από στελέχη που λένε ότι "προβάλλουμε αιτήματα και στόχους που μας οδηγούν στην απομόνωση και στο περιθώριο". Ορισμένα παραδείγματα:

α. Αν οι αγροτικές κινητοποιήσεις ήταν σε συνεργασία με τη ΓΕΣΑΣΕ - ΠΑΣΕΓΕΣ, ποιο θα ήταν το πλαίσιο αιτημάτων; Δε θα ήταν πλαίσιο ενσωμάτωσης και υποταγής μακριά από την πραγματικότητα της κατάστασης των αγροτών; Ορισμένες κινητοποιήσεις προβάλλουν αιτήματα να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης. Εμείς γι' αυτό παλεύουμε; Τέτοιοι στόχοι μας απομονώνουν από το λαό, όχι όμως από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του "ΣΥΝ".

β. Γίνεται συσπείρωση φορέων για θέματα ανάπτυξης και σαν αιτήματα απαριθμούνται αιτήματα για έργα, κίνητρα περιοχών κλπ. Εμείς δεν πρέπει να παρεμβαίνουμε και να γίνονται υπόθεση του μαζικού κινήματος, ποια πρέπει να είναι η στρατηγική της ανάπτυξης, ποιοι είναι οι φορείς της, ποια είναι τα μέσα, ποιοι ευθύνονται για τις ανισότητες, την απόκλιση για το μοντέλο της ως τώρα ανάπτυξης; Τέτοια αιτήματα και στόχοι μας οδηγούν στην απομόνωση;

γ. Το αίτημα του 22% για την Εθνική Σύμβαση Εργασίας, γιατί δεν είναι ρεαλιστικό και είναι το 12% που ζητούσε ο "ΣΥΝ"; Ποια είναι η πραγματική κατάσταση των μισθωτών σήμερα με την πολύχρονη λιτότητα; Η ρεαλιστικότητα των αιτημάτων κρίνεται από τα συμφέροντα που υπηρετούν και όχι από τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του "ΣΥΝ", που θέλει να διοχετεύσει τη δυσαρέσκεια σε ακίνδυνα για την πολιτική της σύγκλυσης κανάλια.

δ. Το πρόβλημα της ανεργίας, μπορεί να εντάσσεται η αντιμετώπισή του σε μια "Ευρώπη των λαών" (τοποθέτηση βαθιά εσφαλμένη) ή χρειάζεται να συνδέεται με την πάλη κατά της ασυδοσίας του κεφαλαίου, της "Λευκής Βίβλου", με την ανάπτυξη της βιομηχανίας μας σε βάρος της θέσης και δράσης των πολυεθνικών, με το δημόσιο χαρακτήρα των επιχειρήσεων; Η προβολή τέτοιων στόχων συμβάλλει στην οικοδόμηση του α - α μετώπου, εσωτερικά και διεθνώς. - Τέθηκε το ζήτημα περί "κοινωνικής Αριστεράς". Πιστεύω ότι και σαν ουσία και σαν όρος είναι λάθος. Από τη σκοπιά που εξετάζουμε το ζήτημα - του προγράμματος - σημαίνει ή το Κόμμα να βάλει νερό στο κρασί του, δηλαδή στην ιδεολογία, στην πολιτική και στους στρατηγικούς του σκοπούς ή "η κοινωνική αριστερά" να αποκτήσει ενιαία ιδεολογία - πολιτική και να φτιάξει το δικό της πολιτικό φορέα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η εργατική τάξη της χώρας μας πρέπει να πάψει να καθοδηγείται από τη Μ - Λ θεωρία, το δε Κόμμα μας να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά και τους σκοπούς του.

Τέλος, είναι αυτονόητο ότι από τη στιγμή που η δημιουργία του α - α μετώπου έχει βάση αντικειμενική, σημαίνει ότι επιδιώκει πολιτική συμμαχιών με κόμματα και ομάδες που ενδιαφέρονται για α - α πάλη. Σήμερα όμως τέτοια περιθώρια για συνεργασία και κοινή δράση με τα υπάρχοντα κόμματα δεν μπορεί να υπάρξει, αφού τα προγράμματά τους και οι θέσεις τους υπηρετούν την ανασυγκρότηση του καπιταλιστικού συστήματος. Η κοινή δράση σε επιμέρους ζητήματα θα δημιουργήσει την εντύπωση ότι αυτά τα κόμματα σε μια πορεία μπορεί να συμπεριληφθούν στις πολιτικές δυνάμεις του μετώπου. Ούτε μπορούμε να καλλιεργούμε αυταπάτες ότι μπορεί να "παίξουμε" με κάποιες απ' τις ομάδες που δρουν στα πλαίσια των σημερινών κομμάτων, όταν είναι φανερό ότι η διαπάλη γίνεται για τη νομή της εξουσίας και για τα συμφέροντα τμημάτων της άρχουσας τάξης. Στην πράξη δε θα κάνουμε τίποτα άλλο, παρά τακτικούς ελιγμούς και στην ουσία θα γίνουμε ουρά των όποιων εξελίξεων και μόνο το α -α μέτωπο δε θα προωθούμε.

Οι θέσεις που διατυπώνουν τα προσυνεδριακά υλικά μπορούν να εμπνεύσουν σήμερα το Κόμμα και τους εργαζόμενους.

ΒΑΜΒΕΤΣΟΣ ΣΤΑΘΗΣ

Μέλος της ΚΕ