Η ανάταξη, βέβαια, της δραματικής κατάστασης στα δημόσια νοσοκομεία δεν έχει ανάγκη, τόσο από νόμους, όσο από θετικές πολιτικές επιλογές για την υγεία- που δε διαφαίνονται στο προσχέδιο. Οταν δεν υπάρχει η πολιτική βούληση τότε οι πολλοί νόμοι οδηγούν μάλλον σε άσχημες... επιπλοκές.

***

1. Ο νόμος 2091/92 (της ΝΔ) προέβλεπε την είσοδο νέων γιατρών στα νοσοκομεία "επί θητεία" - χωρίς, δηλαδή, μονιμότητα. Το ΠΑΣΟΚ ψήφισε το νόμο 2194/94, με επιμέρους ρυθμίσεις και υποσχέσεις για "μεγάλο νομοσχέδιο". Απ' την ερμηνεία, λοιπόν, των διατάξεων των παραπάνω νόμων προκύπτει η άρση της μονιμότητας των Επιμελητών Β που επιθυμούν να θέσουν υποψηφιότητα σε ομοιόβαθμη θέση.

2. Με το νόμο 2091/92 θεσπίστηκε ο θεσμός της μερικής απασχόλησης των νοσοκομειακών γιατρών. Με το νόμο 2194/94 καταργήθηκε αυτός ο θεσμός. Δόθηκε, όμως, προθεσμία μέχρι το Σεπτέμβρη του 1994 σε όσους γιατρούς μερικής απασχόλησης ήθελαν να επανέλθουν στα νοσοκομεία, κάνοντας μια υπεύθυνη δήλωση. Υστερα δόθηκε κι άλλη παράταση μέχρι την 31.3.1995.

Οσοι γιατροί μερικής απασχόλησης δεν υπέβαλαν την υπεύθυνη δήλωση και συμπλήρωσαν τριετία στη μερική απασχόληση μέχρι 15.9.1995 άρχισαν να απολύονται.

Τον Οχτώβρη του 1995 το Νομικό Συμβούλιο του κράτους - μετά από ερώτημα του πρώην υπουργού Υγείας - αποφάνθηκε ότι κακώς γίνονται αυτές απολύσεις. Το Νοέμβρη του 1995 σταμάτησαν οι απολύσεις. Εικάζεται ότι οι απολύσεις σταμάτησαν, γιατί το Νοέμβρη του 1995 θα άρχιζε η απόλυση υψηλών στελεχών και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

***

Αυτή είναι η ισότιμη αντιμετώπιση πολιτών απ' το ελληνικό κράτος - ανεξάρτητα απ' το αν κανείς διαφωνεί ή συμφωνεί με το θεσμό μερικής απασχόλησης. Το αποτέλεσμα πάντως και στη μια και στην άλλη περίπτωση είναι να μένουν τα νοσοκομεία με λιγότερους γιατρούς, προς δόξαν της λιτότητας - γιατί όλα ξεκινούν, πρωτίστως, απ' τα χρήματα.

Γ. Μ.