Καθένας έχει το "μετερίζι" του και ο Αντώνης Αμπατιέλος στάθηκε στο δικό του, για μια ολάκερη ζωή, όρθιος, μαχόμενος και ασυμβίβαστος.

Τούτη, λοιπόν, την πολυταξιδεμένη και ασυμβίβαστη ζωή καταγράφει σε ένα βιβλίο. Που είναι το βιβλίο της ζωής του αγωνιστή, του κομμουνιστή, του ανθρώπου.

Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια ιδιότυπη αυτοβιογραφία, γραμμένη με στιλ ημερολογίου καταστρώματος.

Ο Αντώνης Αμπατιέλος δεν είχε, όπως λέει και στον πρόλογο του βιβλίου, ούτε την πρόθεση, ούτε τη φιλοδοξία να γράψει κάποιο ιστορικό δοκίμιο.Πολύ απλά, "έβαλε στο χαρτί" τις μεστές, ζωντανές και πραγματικές του εμπειρίες από τη ζωή και τον αγώνα, στα πέλαγα και στη στεριά. Μια καταγραφή με χρώματα ζωντανά, χρώματα της ταξικής πάλης, αφού, άλλωστε, έτσι ήταν και η ζωή του. Ιστορεί, λοιπόν, ο συγγραφέας τη δράση του ναυτεργατικού κινήματος, ελληνικού και διεθνούς. Ενός κινήματος, που έγραψε λαμπρές σελίδες δόξας σε όλα τα πελάγη. Ηταν ο Αντώνης, ένας από τους κορυφαίους τούτου του αγώνα. Ηγήθηκε σ' αυτό το κίνημα σε πολλά λιμάνια.

Οπου αγωνιστική δράση των ναυτεργατών, είναι κι αυτός. Οπου δίωξη και κυνηγητό, στην πρώτη γραμμή. Μασσαλία, Αμβούργο, Κάρντιφ, Λονδίνο, Γλασκόβη, Νέα Υόρκη, Αμβέρσα... Τον γνώριζαν τα λιμάνια, οι ναυτεργάτες, οι αγωνιζόμενοι. Τον ήξεραν και γνώριζαν τη δράση του και οι διώκτες του ναυτεργατικού και γενικότερα του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και τον κόσμο. Αλλωστε, το εφοπλιστικό κεφάλαιο το 'χει αποδείξει, είναι σκληρότατο και αδίστακτο απέναντι και στους ναυτεργάτες και, φυσικά, στους πρωτοπόρους μαχητές.

Με την συντρόφισσά του στη ζωή και στον αγώνα, την Μπέτη, πορεύτηκαν πενήντα χρόνια αγωνιστικής δράσης και προσφοράς στο επαναστατικό κίνημα:

"Εδώ οφείλω να πω ότι η Μπέτη έδωσε μάχη για να αποσπάσει την άδεια του ΚΚ Μεγάλης Βρετανίας. Είχε ομηρικές λογομαχίες με τον σ. Χάρι Πόλιτ,Γενικό Γραμματέα του Κόμματος, ο οποίος προσπαθούσε να κερδίσει την Μπέτη για λογαριασμό του αγγλικού εργατικού κινήματος. Της περιέγραψε με τα πιο μελανά χρώματα τι θα βρει μπροστά της, αν κάνει την κουτουράδα να κατεβεί στην Ελλάδα μαζί μου: Ξένο περιβάλλον, άλλα ήθη και έθιμα, άγνοια της γλώσσας. Στο επαναστατικό κίνημα θα άρχιζε ξανά από το άλφα. Ο σ. Χάρι φοβόταν πράγματι πως η Μπέτη θα απογοητευτεί γρήγορα και θα γυρίσει τραυματισμένη πίσω. Οπως και συνέβη με πολλές Αγγλίδες, που παντρεύτηκαν ξένους. Η Μπέτη, όπως μου λέει τώρα στα χρόνια των ...εξομολογήσεων, πρότασσε το μοναδικό της επιχείρημα: "Τον αγαπάω και θα πάω μαζί του όπου και να 'ναι".Τελικά, ο σ. Χάρι κάμφθηκε και δόθηκε η κομματική άδεια".

***

Στις σελίδες του βιβλίου, όπου δεν καταγράφονται τα γεγονότα με κάποια χρονολογική σειρά, παρακολουθούμε την αφήγηση εικόνων μιας πολυτάραχης ζωής. Κι αυτά που περιγράφονται λιτά, με απλότητα, είναι κορυφαίες στιγμές του εργατικού και επαναστατικού κινήματος της χώρας μας:

"Τούτη η εικοσαετία (1973 - 1993), η σημαντικότερη για την πολιτική μου ζωή, αλλά και το σπουδαιότερο, η πιο συνταρακτική, η πιο φοβερή, από την άποψη των συνεπειών για την ανθρωπότητα, μετά τις καταστροφικές αλλαγές που έγιναν σε βάρος του σοσιαλισμού και της παγκόσμιας εργατικής τάξης, θα χρειαζόταν μεγάλη ψυχική διάθεση, εκτός βέβαια από την ανάλογη πένα, για να στρωθεί στο χαρτί. Μιλάω για ψυχική διάθεση, γιατί, στην αρχή, όταν συνέλαβα τη σκέψη για τούτο το σκαρίφημα, είχα κατασταλάξει στην απόφαση πως για δυο λόγους δε χρειαζόταν να ασχοληθώ με τα χρόνια αυτά. Ο ένας ήταν ότι, κατά τη γνώμη μου, η δεύτερη χρονική περίοδος παρανομίας (1973 - '74) είναι πρόσφατη, οπότε ορισμένα πράγματα δεν είναι δυνατό να περιγραφούν, ενώ στην επόμενη περίοδο ως τα σήμερα, τουλάχιστον από το 1977, η δράση του Κόμματος, άρα και ενός στελέχους του, είναι πια ανοιχτό βιβλίο. Και ο δεύτερος λόγος ήταν η απορία πώς ο μεγάλος εμπρηστής της αντεπανάστασης Γκορμπατσόφ (μοναδικό ίσως φαινόμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπως φαίνεται από μια πρώτη πρόχειρη ματιά) καταφέρνει να πισωγυρίσει την ανθρωπότητα μια ολόκληρη ιστορική περίοδο. Είναι πράγματι κάτι το καταπληκτικό. Πολλά θα γραφτούν γι' αυτό το πισωγύρισμα και κάποτε θα βγουν ολοκληρωμένα συμπεράσματα και θετικά διδάγματα, ώστε η παγκόσμια εργατική τάξη και γενικότερα η ανθρωπότητα να συνεχίσει, χωρίς τέτοια πισωγυρίσματα, τη νομοτελειακή πορεία προς την κατάλυση του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας κοινωνίας, χωρίς πολέμους, πείνα, εξαθλίωση, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού".

***

Διατρέχει τις σελίδες τούτου του βιβλίου η ακράδαντη πίστη στα ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης, της συλλογικής προσπάθειας, της ταξικής αλληλεγγύης, της κομμουνιστικής αντιμετώπισης των προβλημάτων της ζωής.

Οι κρίσεις του για πρόσωπα και γεγονότα δεν είναι ποτέ κατηγορηματικές, απόλυτες, εκτός από περιπτώσεις ανθρώπων, που, αποδεδειγμένα, πέρασαν στην "αντίπερα όχθη" και ζημίωσαν το επαναστατικό κίνημα.

Μιλά με αγάπη, με σεβασμό για τους συναγωνιστές του και συχνά γράφει περισσότερα για τους άλλους και λιγότερα για τον ίδιο. Είναι κι αυτό δείγμα της συντροφικότητας που τον χαρακτήριζε και που θα πρέπει να κατακτήσουμε. Αξιολογεί ο Αντώνης Αμπατιέλος στο βιβλίο του τα περασμένα, με νηφαλιότητα, με αυστηρό κριτικό πνεύμα. Ατενίζει τα μελλούμενα, με απέραντη επαναστατική αισιοδοξία.

***

Με λίγα λόγια, το βιβλίο "ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ - Με μετερίζι το ελληνικό καράβι" είναι μια "βιωμένη ιστορία του ελληνικού και διεθνούς ναυτεργατικού και συνολικά του εργατικού κινήματος, με σημαντικές αναφορές στη γενικότερη πολιτική ιστορία της χώρας μας, καταγραμμένη από έναν Κεφαλονίτη ναυτικό, αγωνιστή, κομμουνιστή, που θα συγκινήσει τους παλιότερους και θα "διδάξει" τους νεότερους λαϊκούς αγωνιστές.

Σπύρος ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ

Ο αναγνώστης ταξιδεύει στα πέλαγα των εργατικών και λαϊκών αγώνων, στα λιμάνια του κόσμου, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Συζητά με ναυτεργάτες και λιμενεργάτες. Φτάνει και "γνωρίζει" ο αναγνώστης φυλακές, εξορίες και άλλους τόπους, όπου τούτος ο λαός και η νεολαία του έπραξαν το χρέος τους απέναντι στον άνθρωπο