"Η Θεσσαλονίκη ματοκυλίστηκε, γιατί είχε γερές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι κομμουνιστές και οι προοδευτικοί είχαν πολύ μεγάλη δύναμη στα συνδικάτα. Τα αιτήματά μας ήταν το μεροκάματο, το 8ωρο κλπ. Ομως, το βασικότερο αίτημα ήταν ο αγώνας για να μην περάσει ο φασισμός.

Το Σωματείο Οικοδόμων, στο οποίο τότε ήμουν γραμματέας, πήρε απόφαση να συμμετάσχουμε στην απεργία, σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους καπνεργάτες που ήταν κλεισμένοι στα καπνομάγαζα. Η ταξική αλληλεγγύη ήταν καταστατική μας αρχή. Ετσι, από την Τετάρτη 6/5, κατεβήκαμε σε απεργία και από τους οικοδόμους ορίστηκα μέλος της Απεργιακής Επιτροπής. Από την Παρασκευή, άρχισε η Θεσσαλονίκη να ματώνει. Με τον πρώτο νεκρό, κινητοποιήθηκαν οι συνοικιακές οργανώσεις, αλλά και ο κόσμος που έτρεχε στους δρόμος ακόμη και με τα παιδιά του... Οι χωροφύλακες που ήταν ταμπουρωμένοι στο Μπεζεστένι, στη γωνία Βενιζέλου με Εγνατίας έβαλλαν μ' ένα πολυβόλο κατά των σοφερέων που απεργούσαν. Επεσε ο πρώτος νεκρός, ο Τάσος Τούσης από το Ασβεστοχώρι. Γι' αυτό το παλικάρι έγραψε ο Ρίτσος τον "Επιτάφιο". Εμείς, της Απεργιακής Επιτροπής, ήμασταν τότε περιφερόμενοι και βρεθήκαμε αμέσως στον τόπο που χτυπήθηκε ο Τούσης. Τους περισσότερους, όμως, τους σκότωσαν χαφιέδες από τα μπαλκόνια. Μετά το μεσημέρι, οι χωροφύλακες υποχρεώθηκαν από το λαό να κλειστούν μέσα στα τμήματά τους και ανέλαβε ο Στρατός. Το Στρατό τον αγκαλιάσαμε, γιατί έβαλαν τα όπλα τους πυραμίδα και δεν έριξαν καθόλου. Μάλιστα, τη μέρα, που γινόταν η κηδεία των θυμάτων, ο ταγματάρχης που ήταν επικεφαλής των μονάδων που φύλαγαν τους δρόμους, είπε στο λαό: "Ακόμα μια φορά αν έρθω στη ζωή, θα σταθώ στο πλευρό της εργατικής τάξης". Κατάλαβε ο άνθρωπος".

(Τα παραπάνω αφηγήθηκε στο "Ρ", λίγο πριν το θάνατό του, ο Κώστας Παπαβασιλείου, συνδικαλιστής από το 1923, στέλεχος του ΚΚΕ).

"Η ζωή του καπνεργάτου είναι πάντοτε μαρτυρική και αγωνιώδης, διότι ποτέ δε γνωρίζει αν αύριον θα έχη εργασίαν και ψωμί για τα παιδιά του και πάντοτε το κατάντημά του είναι η λιμοκτονία και η φθίσις... Αλλως τε, τα κέρδη των καπνεμπόρων, που από ετών αποκομίζουν, είναι τοιαύτα, ώστε έπρεπε μόνοι των να αυξήσουν το ημερομίσθιον των εργατών, τα δε καπνά μας πωλούνται εις τοιαύτας ικανοποιητικάς τιμάς, ώστε να είναι δυνατή ασυζητητί η από πάσης απόψεως βελτίωσις της τραγικής θέσεως του καπνεργάτου, όστις κατά μέγιστον όρον δεν εργάζεται πλέον του πενταμήνου το έτος και κατόπιν περιμένει ελεημοσύνη από το ΤΑΚ, οπόθεν εκδιώκεται συχνά με τον υποκόπανον του χωροφύλακος...

Είναι κοινόν μυστικόν ότι η περισσότερον προσοδοφόρος επιχείρησις είναι το καπνεμπόριον. Τα κέρδη των καπνεμπόρων είναι αμύθητα, λόγω της ελλείψεως κοινωνικής πολιτικής...

...Το κράτος και πάλιν ηθέλησε να αποδείξη ότι δουλεύει μόνον εις το κεφάλαιον και διά την εξυπηρέτησιν αυτού διαθέτει τα πάντα, ενώ αυτό εν δεδομένη στιγμή εγκαταλείπει το κράτος και φεύγει, μένουν δε και φορολογούνται και σκοτώνονται εκείνοι ακριβώς εναντίον των οποίων στρέφεται σήμερον στενώς συνεργαζόμενον κράτος και κεφάλαιον".

(Από κύρια άρθρα της εφημερίδας "Εφημερίς των Βαλκανίων", που δημοσιεύθηκαν από 30.4 έως 13.5.1936).

"Το Σάββατο, 9 Μάη, ο μακρύς και δύσκολος δρόμος της εργατιάς μπαίνει στην τελική φάση της αντιπαράθεσης με το σάπιο και βρώμικο αστικό καθεστώς της ολιγαρχίας του πλούτου. Η Θεσσαλονίκη, τη μέρα εκείνη, έμοιαζε με μία πολιορκημένη πόλη. Μετά την κήρυξη της 24ωρης απεργίας, περιπολίες στρατού και χωροφυλακής με θωρακισμένα αυτοκίνητα - πυροσβεστικές αντλίες περιπολούσαν στους δρόμους, πολυβόλα στημένα στους κεντρικούς δρόμους, τοιχοκολλημένη η απόφαση του Γ Σώματος Στρατού που επιστράτευε τους απεργούς σιδηροδρομικούς και τροχιοδρομικούς και ηλεκτρολόγους, απειλώντας τους παράλληλα με στρατοδικεία. Οι εργάτες δε λυγίζουν, αγνοούν την απόφαση της επιστράτευσης και ενώνονται με τους άλλους απεργούς".

(Μήτσος Σαχίνης, καπνεργάτης το 1936, συνδικαλιστής και πρώην βουλευτής του ΚΚΕ).