Το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά δεν ξέφυγε από την... παράδοση, που θέλει κάθε απεργία εργαζομένων "παράνομη και καταχρηστική". Το "καρμπόν" λειτούργησε, λοιπόν, ξανά και στην υπόθεση της απεργίας στην καπνοβιομηχανία "Κεράνη". Μόνο που σ' αυτή την περίπτωση το συγκεκριμένο δικαστήριο κάνει ένα βήμα παραπέρα από την έτσι και αλλιώς καταχρηστική ποινικοποίηση ενός δικαιώματος, που κατακτήθηκε με πολλούς αγώνες και πολύ αίμα και που υποτίθεται ότι είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο. Η απόλυση - λέει - ενός εργαζομένου είναι "ατομική διαφορά"! Δε θίγει - λέει - τα συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων! Επομένως η απεργία, που κηρύχτηκε γι' αυτό (δηλαδή για την επαναπρόσληψη απολυμένου, όπως έγινε στην περίπτωση του "Κεράνη") "δεν έχει το στοιχείο της συλλογικότητας του συμφέροντος και βρίσκεται εκτός νομικής προστασίας"!

Και γεννάται το ερώτημα: Είναι δυνατόν, όσο "τυφλή" και να είναι η Δικαιοσύνη, να μην μπορεί να διακρίνει ότι ακριβώς σε τέτοιες περιπτώσεις, σαν και αυτή της απεργίας των εργατών του "Κεράνη" για την επαναπρόσληψη του απολυμένου συναδέλφου τους, είναι που επιβεβαιώνεται η πραγματική έννοια της συλλογικότητας, μαζί με το μεγαλείο της αλληλεγγύης; Η μήπως θα έπρεπε να περιμένουν οι εργαζόμενοι να απολυθούν πρώτα όλοι, ώστε να "τεκμηριώσουν" το "συλλογικό συμφέρον" της απεργίας τους; Μα τότε δε θα υπήρχε καν λόγος απεργίας, διότι - ως γνωστόν - οι απολυμένοι και οι άνεργοι δε γίνεται να απεργούν.