Σε δημοσίευμα του "Ρ" στις 3/5/96, σχετικά με την αθώωση από το δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο, των αστυνομικών του Τμήματος Ευπαλίου, που είχαν τιμωρηθεί επί υπουργίας Ν. Γκελεστάθη, αναφέραμε μεταξύ άλλων ότι ένας εκ των τιμωρηθέντων αστυνομικών απέδωσε την περιπέτειά του προσωπικά στον πρώην υπουργό, επειδή, όπως υποστηρίζει, "είχαν τολμήσει να συλλάβουν κομματικούς του φίλους και συγγενείς για σοβαρά ποινικά αδικήματα". Ο καταγγέλλων υποστηρίζει, επίσης, ότι είχε υποβάλει μήνυση κατά του πρώην υπουργού, αλλά η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο, λόγω της βουλευτικής του ασυλίας. Είναι γνωστό, πάντως, ότι οι αποφάσεις των πειθαρχικών συμβουλίων είναι δεσμευτικές για την εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, αρκεί φυσικά τα συμβούλια να λειτουργούν ανεπηρέαστα και αμερόληπτα. Ο πρώην υπουργός θεωρεί ότι τον αδικεί το εν λόγω δημοσίευμα και διαψεύδει ότι με οποιοδήποτε τρόπο ασχολήθηκε με την πειθαρχική δίωξη των πέντε αστυνομικών. Το ερώτημα, όμως, που τίθεται είναι, πότε τελικά έκριναν σωστά τα πειθαρχικά συμβούλια; Την πρώτη ή τη δεύτερη φορά;