Στην επέτειο της γιορτής της μητέρας, που με τόσα λουλούδια, γλυκά, φανφάρες και κενά λόγια προβάλλεται σπάταλα κάθε χρόνο, δεν ακούστηκαν ποτέ δυο λόγια ανθρωπιάς και σεβασμού για τις πικρές ανταρτομάνες του τραγικού εμφυλίου σπαραγμού, που βύθισε την πατρίδα σ' εθνική συμφορά! Με δυο και τρεις λεβέντες της νεκρούς, η καθεμιά καταχωνιάστηκαν στα τάρταρα της λησμονιάς, της άγνοιας και της μελετημένης σιωπής... Οπως κι όλη η Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης.

Καμιά εφημερίδα, κανένα κανάλι, κρατικό ή ιδιωτικό, από τα τόσα που ξεφυτρώνουν γύρω μας σαν μανιτάρια, δεν πρόφερε ούτε μια λέξη γι' αυτές τις μαρτυρικές ηρωίδες της οδύνης και του καταδιωγμού. Μόνο ο "902 Αριστερά στα FM", και είναι προς τιμήν του, ανακαλεί στη μνήμη μας αυτές τις αδούλωτες στην εκπομπή μνήμες αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.

Πρόκειται, ενδεικτικά για δέκα ανταρτομάνες που περιέχονται στο βιβλίο μου: "Δε δουλώνω! Δεν υπογράφω!". Με τ' όνομά της η καθεμιά και με τη φωτογραφία τους οι περισσότερες. Μα μέσα σ' αυτές τις λίγες, αντιπροσωπεύεται όλη η τιμημένη στρατιά με τις χιλιάδες ανώνυμες αδερφές τους.

Τις γνώρισα από κοντά, μαζί με χιλιάδες άλλες αγωνίστριες κι έζησα μαζί τους τέσσερα οδυνηρά χρόνια (1948-1952), καταδιωγμένη κι εγώ με τα δυο μικρά παιδιά μου 2 και 3 χρόνων αντίστοιχα, στα στρατόπεδα της αμερικανοκρατίας: Χίο, Τρίκερι, Μακρονήσι και πάλι Τρίκερι.

Γεμάτες λαϊκή σοφία, περηφάνια κι αφοσίωση στο "Πιστεύω" των παιδιών τους, μοιάζανε σαν να μαθήτεψαν όλη τη ζωή τους κοντά στον σοφό δάσκαλο του αγώνα μας και τους Εθνους, Δημήτρη Γληνό. Κι ενσάρκωσαν το πρότυπο της διδαχής τους: "Ο μόνος τρόπος/ για να ζήσει και να πεθάνει κανείς/σαν ΑΝΘΡΩΠΟΣ/είναι να ζήσει και να πεθάνει/για ένα ιδανικό".

Στην τιμημένη στρατιά των ανώνυμων ανταρτομανάδων συγκαταλεγόταν κι η κατηγορία εκείνων που το ένα τους παλικάρι μαχόταν από τις γραμμές του ΔΣΕ και το άλλο υπηρετούσε στον κυβερνητικό στρατό. Αυτές ήταν οι πιο δυστυχισμένες! Τα παιδιά τους, αδέλφια αντίπαλοι, θ' αλληλοσκοτώνονταν.. Ο συγγραφέας του βιβλίου "Νεκρή Μεραρχία" (Η ΙΙΙ Μεραρχία του ΔΣ Πελοποννήσου) Κ. Παπακωνσταντίνου ρωτάει μια τέτοια ανταρτομάνα: "Ποιος, θέλεις να νικήσει θεία Αγγέλω;". "Αχ! παιδάκι μου! Οποιος κι αν νικήσει.. εγώ θα κλάψω. Ο Παναγιώτης μου, καπετάνιος στο ΔΣ, ο Γιάννης μου, αξιωματικός στη χωροφυλακή...". Κι εικονίζεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, η τραγική φιγούρα της να θρηνεί γονατιστή πλάι στο νεκρό παλικάρι της!.. (Από εκπομπή του "902").