Να πράξει τα "δέοντα", διότι η θέση της είναι πάρα πολύ δύσκολη, διαμήνυσε, επισκεπτόμενος το γραφείο της, στην πρόεδρο του δικαστηρίου που δίκασε τον βιομήχανο Ιωσ. Βαγιωνή, ο δικηγόρος Αλ. Λυκουρέζος. Αυτά κατήγγειλε και εγγράφως στον πρόεδρο του Αρείου Πάγου, η δικαστίνα, η οποία, προφανώς, εξέλαβε ως απειλή το μήνυμα του συνηγόρου, κατηγορώντας τον ότι απαίτησε - εμμέσως πλην σαφώς - την αθώωση ή την καταδίκη για φόνο εξ αμελείας του επιχειρηματία πελάτη του. Από πού άντλησε το θάρρος ο Αλ. Λυκουρέζος να επισκεφτεί το γραφείο της δικαστίνας και να της ζητήσει να πράξει τα "δέοντα" - αν φυσικά αληθεύει η καταγγελία της και δεν ισχύει ο ισχυρισμός του δικηγόρου ότι πήγε να της δηλώσει πως έχει πληροφορίες ότι το αποτέλεσμα της δίκης είναι προκαθορισμένο; Μήπως από την αντίληψη που διαχέεται στην κοινωνία ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι και τόσο "τυφλή" όταν δικάζει κάποιους μεγαλόσχημους; Και το γεγονός ότι η εν λόγω δικαστίνα δεν ενέδωσε στις πιέσεις, καθόλου δε σημαίνει πως η ανωτέρω αντίληψη δεν έχει πρακτική εφαρμογή. Διότι και η Δικαιοσύνη, όπως και άλλες εξουσίες και θεσμοί στο καπιταλιστικό σύστημα, λειτουργούν με κριτήρια που λαμβάνουν υπόψη την οικονομική, κοινωνική και πολιτική δύναμη των ανθρώπων που βρίσκονται μπροστά τους.