Το δικό σας σκάφος δεν το λένε "Μιχαήλ", "Κωστάκης" ή όπως τέλος πάντων ονομάζονται τα δουλεμπορικά, που κουβαλούν τραγικούς λαθρομετανάστες στ' αμπάρια τους με 1.200 δολάρια το κεφάλι. Το δικό μας σκάφος έχει όνομα αρχαίο, ένδοξο και ξακουστό, αλλά πλεούμενο αθλιότητας, αγωνίας και απελπισίας είναι κι αυτό. Και όλοι εμείς που ταξιδεύουμε πάνω του - εννιά εκατομμύρια ψυχές - δε διαφέρουμε νομίζω και πολύ από εκείνους τους απελπισμένους, που περνάνε ολόκληρη οδύσσεια για να φτάσουν σε χώρες, όπου πιστεύουν ότι θα βρουν τον παράδεισο.

Δεν είναι όμως μόνον η αγωνία για την προσωπική μας τύχη, εκεί στη σκοτεινή κοιλιά του καραβιού όπου μένουμε. Είναι, πολλές φορές, και η αγωνία για την τύχη του ίδιου του σκάφους, που το βλέπουμε να πηγαίνει για φούντο, καθώς πλέει με σμπαραλιασμένες τις μηχανές του, με σκισμένα τα πανιά και τα πλευρά του τσακισμένα από τους αδέξιους χειρισμούς των πρώην και των σημερινών κυβερνητών. Ναι, έτσι σαν σκυλοπνίχτης είναι πια το πλεούμενό μας και ένα δυνατό κύμα να το χτυπήσει είναι βέβαιο πως θα του ανοίξει ρήγμα βαθύ και θα αρχίσει να μπάζει νερά. Κι αν τυχόν συμβεί κάτι τέτοιο, να είστε βέβαιοι πως ούτε ένα από τα παραπλέοντα ευρωπαϊκά σκάφη δε θα προστρέξει για να μας βοηθήσει. Θα στρίψουν όλα, αλά γαλλικά και θα επιστρέψουν, μετά τα "τετελεσμένα", για να συλήσουν απλώς το ναυάγιο...

Χρόνια λοιπόν σαν λαθρομετανάστες στ' αμπάρια του καραβιού κι απ' τα μικρά φινιστρίνια του μόνο θάλασσα ταραγμένη βλέπουμε και πουθενά τη στεριά της ελπίδας. Εκεί, δηλαδή, όπου όλοι θα θέλαμε να διαπεραιωθούμε για να αναστήσουμε το όνειρο μιας χώρας ανεξάρτητης και δίκαιης κοινωνικά. Μιας χώρας, που δε θα διαφεντεύεται από τους λίγους σε βάρος των πολλών και δε θα αφανίζεται καθημερινά, ούτε θα εξευτελίζεται από ανίκανους ή υποτελείς ταγούς, από κομπιναδόρους, μιζαδόρους και άρπαγες του δημοσίου χρήματος, από οσφυοκάμπτες που αναρριχώνται ανάξια σε θώκους, από ασήμαντους που παριστάνουν τους μεγαλοπρεπείς, από εκμαυλιστές των αξιών και των ιδεών, από παντός είδους, γενικά, αλαλάζοντα και κενούς πίθους.

Γνωστοί ήταν ανέκαθεν αυτοί οι πόθοι μας σε όλους, γι' αυτό και οι πονηροί κυβερνήτες του σκάφους κατόρθωσαν πολλές φορές να τους εκμεταλλευτούν. Φορώντας τη μάσκα και το μανδύα του "προοδευτικού", του "σοσιαλιστή", του "υπερασπιστή των λαϊκών τάξεων", υπόσχονταν όλοι να μας οδηγήσουν από τη χαμοζωή στη ζωή, αλλά οικτρά μας εξαπατούσαν πάντοτε. Διότι μόλις οι κύριοι έπαιρναν την αμοιβή τους - μια... ψήφο το κεφάλι - μας σαλπάριζαν κατευθείαν για την κόλαση της μονόπλευρης λιτότητας, της ανεργίας, της μιζέριας και της αβεβαιότητας. Ετσι έπρατταν οι "καπεταναίοι" μας, αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, ας το παραδεχτούμε: Για την "Οδύσσεια" που ζούμε χρόνια και χρόνια, φταίμε πρωτίστως εμείς. Εμείς που παραδίδουμε κάθε τόσο την τύχη και τις ελπίδες μας στους "δουλέμπορους" της πολιτικής!