Απελευθερωμένη από τη λάμψη που της χάρισε ο ελληνικός κινηματογράφος, το θέατρο και η τηλεόραση, η γυναίκα που γοήτευσε και αγαπήθηκε από το κοινό όλων των ηλικιών, ηρεμεί πια μέσα μέσα στην ιστορία της νεοελληνικής τέχνης. Απελευθερωμένη από το πονεμένο σώμα της, η Αλίκη Βουγιουκλάκη ξεκίνησε χτες, για το μεγάλο "ταξίδι", ανέλπιστα νωρίς. Ανέλπιστα, λόγω της αηθαλούς νιότης, της ζωντάνιας και αστείρευτης ενέργειας που εξέπεμπε.

Κανείς δεν ήθελε να πιστέψει την είδηση του θανάτου της. Οσο κι αν οι φόβοι μεγάλωναν μέρα με τη μέρα, από τη στιγμή που έγινε γνωστό ότι έπασχε από την επάρατη νόσο. Ολοι ήλπιζαν πως θα έβγαινε νικήτρια. Ο πόνος συνοδεύεται πάντα από την ελπίδα. Ελπίδα, που μαζί με τη λεβεντιά, την αξιοπρέπεια που την χαρακτήριζε δεν την εγκατέλειψαν ούτε στιγμή. Ο πρώτος "κεραυνός εν αιθρία" έπεσε στα μέσα Μαϊου. Η ίδια η λαοφιλής ηθοποιός δήλωνε επιστρέφοντας από την Αμερική, όπου πήγε για εξετάσεις, "τώρα αρχίζει η μάχη μου".Με χαμόγελο, που δεν έσβησε ποτέ από τα χείλη της, ζήτησε από τους δημοσιογράφους "διακριτικότητα". Κάποιες φορές, το σεβάστηκαν, άλλες όχι.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έδοσε πράγματι τη μάχη της με θάρρος και χαμόγελο, όπως ομολογούσαν οι δικοί της άνθρωποι, που δεν την άφησαν ποτέ μόνη, επί δύο μήνες στο Ιατρικό Κέντρο, όπου υποβαλλόταν σε θεραπευτική αγωγή. Αγωγή, που δεν μπορούσε να χτυπήσει την αρρώστεια και να βγάλει νικήτρια την "αγαπημένη του κοινού". Και... έφυγε. Η σιωπή "κατοίκησε" παντοτινά στο γελαστό της πρόσωπο. Το χαμόγελό της, όμως, το άφησε "κληρονομιά" για πάντα στον κόσμο που αγάπησε και την αγάπησε.

Εφυγε, παίρνοντας μαζί της πολλά ανεκπλήρωτα όνειρά της. Και επαγγελματικά και προσωπικά. Ηθελε και είχε πολλά ακόμη να κάνει. "Είναι στιγμές" - είχε πει κάποτε - "που πιστεύω πως ό,τι πέτυχα με πολύ κόπο δε νομίζω τελικά ότι ήταν ο στόχος μου. Η ουσία μου ξέφυγε και το ξέρω. Και θέλω να προλάβω πριν είναι πολύ αργά. Δε θέλω, όταν θα είμαι πια μια πολύ κουρασμένη γριούλα και κάνοντας απολογισμό, να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η περίπτωση Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν πολύ κακό για το τίποτα".Λόγια δραματικά, αν σκεφτεί κανείς ότι η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν μπόρεσε να γίνει μια κουρασμένη γριούλα. Φαίνεται πως δεν της πήγαινε αυτός ο ρόλος. Η ζωή της την ήθελε πάντα νέα. Ο χρόνος δεν της επέτρεψε ή αυτή δεν επέτρεψε στο χρόνο να αφήσει πάνω της τα σημάδια του.

Το κοινό την αγάπησε πολύ, αλλά είχε και επικριτές. Εκείνη, όμως, έπαιρνε δύναμη από την αγάπη του κοινού: "Ανταποκρίθηκα" - είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή της "σ' αυτό, που ήθελε ο κόσμος και δεν ντρέπομαι γι' αυτό. Σε περιόδους μεγάλου άγχους και μεγάλων προβλημάτων ψυχαγωγούσα τον κόσμο. Το ξέρω, πως θα έρθει μια στιγμή που οι αναμνήσεις δε θα έχουν οίκτο για μένα. Δε σας παίζω την αθάνατη. Η ματαιότητα της ζωής μου, όπως και κάθε ζωής, είναι δεδομένη. Θα 'θελα, όμως, να 'μαι από μια μεριά να δω τι θα γίνει μετά το θάνατό μου... Μ' αυτούς τους αρνητές που δεν ξέρω πού θα κρυφτούν... Πιστεύω και ελπίζω, όμως, ότι υπάρχει μια άλλη ζωή. Αν δεν υπάρχει, τότε η ζωή είναι μια φάρσα που καταλήγει μακάβρια. Αχ, ας είχα μια άλλη ζωή, όποια να 'ναι, φτωχή και μίζερη. Θα την ήθελα πάρα πολύ".Δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί να δώσει απάντηση σ' αυτή την αιώνια αγωνία του ανθρώπου.

Με το ρόλο της Βιόλας από τη "Δωδέκατη Νύχτα" του Σαίξπηρ, έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πρώτη της θεατρική εμφάνιση, σύμφωνα με κάποια στοιχεία, ήταν στο έργο του Μολιέρου "Κατά φαντασίαν ασθενής", σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού. Ακολούθησαν οι "Φουσκοθαλασσιές" του Μπόγρη. Το 1954 αντικατέστησε την Αννα Συνοδινού, σαν σαιξπηρική Ιουλιέτα στο Θέατρο Εθνικού Κήπου, με Ρωμαίο τον Ν. Χατζίσκο. Το 1955 παίζει στο "Κεντρικόν", την "Πινακοθήκη των ηλιθίων" του Ν. Τσιφόρου. Τις πρώτες της επιτυχίες δημείωσε δίπλα στην Κατερίνα στα έργα "Η θεατρίνα" των Μομ - Μπόλτον, "Το κοντσέρτο" του Μπαρ, "Ο άγονος κήπος" της Μπάνιολτ κ.ά. Η πρωταγωνιστική της καθιέρωση έγινε δίπλα στον Κώστα Μουσούρη. Το 1958 ερμηνεύει την Ελίζα, στην "Ωραία μου κυρία" του Μπέρναρ Σο, ρόλος - σταθμός στην καριέρα της, που τον έπαιξε αρκετές φορές και αργότερα. Με σκηνοθέτη τον Κώστα Μουσούρη, πρωταγωνίστησε στα έργα "Τόπο στα νιάτα", "Πρίγκιπας και χορεύτρια", "Φτωχό σαν σπουργιτάκι".Θιασάρχης από τις αρχές της δεκαετίας το 1960, με καλλιτεχνικό διευθυντή του θιάσου της τον Μάριο Πλωρίτη,πραγματοποίησε την πρώτη του θριαμβευτική τουρνέ στην επαρχία. Το καλοκαίρι του 1962 πραγματοποίησε τέσσερις έκτακτες εμφανίσεις στην "Οδό ονείρων" του Μάνου Χατζιδάκι. Ακολούθησαν τα έργα "Καίσαρ και Κλεοπάτρα",σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, μουσική Μάνου Χατζιδάκι, σκηνογραφία Νίκου Εγγονόπουλου, "Χτυποκάρδια στα Θρανία" του Σακελλάριου, και πολλά άλλα.

Με συνθιασάρχη τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ (1964-1974), ανεβάζουν τα έργα: "Πειρασμός" του Ξενόπουλου, "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια" του Σακελλάριου, "Του φτωχού το αρνί" του Τσβάιχ, "Αυτή η γυναίκα μου" των Τσιφόρου - Βασιλιάδη κ.ά. Ενώ το 1971 εγκαινιάστηκε το καινούριο θέατρο "Αλίκη" με τη "Βασίλισσα Αμαλία".Το 1974 παρουσιάζει και πάλι το έργο του Μπέρναρ Σο "Ωραία μου κυρία", το οποίο σημαδεύει τόσο το τέλος της θεατρικής συνεργασίας της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, όσο και της συζυγικής τους ζωής. Είχαν παντρευτεί, στους Δελφούς, το 1965. Το 1975, η Α. Βουγιουκλάκη παρουσιάζει τη "Μαντώ Μαυρογένους",με μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Ακολούθησαν τα έργα "Καμπίρια", "Το νυφικό κρεβάτι", "Ωραία μου Κυρία", "Καμπαρέ", "Εύθυμη χήρα", "Τζούλια", "Κυρία με τις Καμέλιες", "Εβίτα", "Βίκτωρ και Βικτωρία", "Φιλουμένα Μαρτουράνο, "Το γλυκό πουλί της νιότης", "Η κυρία δε με μέλλει" κ.ά. Τελευταία της (πέρσι το χειμώνα και φέτος την άνοιξη στη Θεσσαλονίκη) θεατρική εμφάνιση, η "Μελωδία της Ευτυχίας".

Η Αλίκη Βουγιοκλάκη ταυτίσθηκε με την παραγωγική ανάπτυξη και εμπορική εκτίναξη του κινηματογράφου στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, και αναδείχτηκε από την αρχή της κινηματογραφικής της καριέρας της -στη δεκαετία του '50- και στις δύο επόμενες δεκαετίες, στο πρώτο "αστέρι" του, κάνοντας τη μια επιτυχία μετά την άλλη, με την "Φίνος Φιλμ": "Το ποντικάκι", "Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας", "Ο Μιμίκος και η Μαίρη", "Η μουσίτσα", "Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο", "Το κλωτσοσκούφι", "Μανταλένα" (που της χάρισε, το 1960, το Βραβείο Α' γυναικείου ρόλου στο Α' Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου), "Η Αλίκη στο ναυτικό", "Η σοφερίνα", "Το πιο λαμπρό αστέρι", "Η αρχόντισσα και ο αλήτης", "Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά", "Ενα αστείο κορίτσι", "Η Μαρία της σιωπής", "Η Αλίκη Δικτάτωρ", "Πονηρό Θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα", "Κατάσκοπος Νέλη", κ.ά.

Τα δύο τελευταία χρόνια, η ακατανίκητη "νεότητά" της αποτυπώθηκε και με παραμύθια που έγραψε και εξέδοσε, νιώθοντας απέραντη τρυφερότητα για τα παιδιά.