Σήμερα το "χρώμα" ζητάει - οπωσδήποτε - άρρωστο κίτρινο και σκοτωμένο κόκκινο. Χρώματα που μόνο ο εξευτελισμός και η βία μπορεί να παράγουν. Οι κάθε λογής Μινώταυροι - αχόρταγοι - πρέπει οπωσδήποτε να πιουν αίμα. Πρέπει να κοπούνε κεφάλια, να πέσουνε παρθενιές, να γεμίσει η οθόνη κοπριές. Και αν όλα αυτά δεν τα παράγει η ζωή ή τα παράγει σε μικρότερες δόσεις ή - από κακό συντονισμό - τα παράγει σε στιγμές μικρής ακροαματικότητας, τότε τα ξαναστήνουν από την αρχή ή, ακόμα, και το χειρότερο, τα σκηνοθετούνε. Το ζητούμενο είναι ο άνθρωπος να σιχαθεί τον άνθρωπο. Να φτύνει ο ένας τον άλλον - στα μούτρα - με αηδία. Να γυρίσουμε, ολοταχώς, στην εποχή των σπηλαίων.

Και ανοίγει αυτός ο χρωματιστός, πια, σήμερα, οχετός, αυτός ο τραγικός εφιάλτης και πετάγονται μέσα από τα αμέτρητα κανάλια του του κόσμου οι κακοσμίες. Ξεχύνονται, μέσα στα μυαλά μας και μέσα στα σπίτια μας, τα ορμητικά ποτάμια της κακογουστιάς και της φρίκης. Μας πιάνουν από το λαιμό... Μας κολλάνε στον τοίχο και μας ανακρίνουν - με ανάκριση τρίτου βαθμού. Μας πατάνε με το γόνατο στο στομάχι να "ομολογήσουμε". Και όταν αποκαμωμένοι, νικημένοι, έστω, τους πούμε αυτά που θέλουν και αναγκαστούμε, τελικά, να φωνάξουμε, για να απαλλαγούμε - επιτέλους - από τα βασανιστήρια, "ναι, εμείς το κάναμε", πάλι δε βρίσκουμε λύτρωση. Δε μας ελευθερώνουνε, όπως θα έκαναν όλοι οι ανακριτικές που πέρασαν στην ιστορία. Αντίθετα... Ετούτοι, επιμένουνε, με περισσότερη δύναμη, να μας πατάνε σαδιστικά, μέχρι να ξεράσουμε. Μας πιέζουνε μέχρι να κάνουμε αιμόπτυση.

Αντίθετα, και εδώ είναι η μεγαλύτερη ντροπή και το μεγαλύτερο αίσχος - και ο μεγαλύτερος κίνδυνος, φυσικά - να παριστάνουν, οι "χριστιανοί", τους απλούς θεατές. Μια κοινωνία ολόκληρη να βλέπει το "θέαμα" και να παριστάνει την αδιάφορη. Να κάνει πως δε βλέπει και πως δεν ακούει τα άγρια μηνύματα, που εκπέμπουν οι εικόνες. Να θεωρεί πως το σπίτι της δεν κινδυνεύει. Ξεχνάει πως ο φασισμός δεν κάνει διακρίσεις. Πως όταν τα τάγματα ασφαλείας σπάνε τα τζάμια του διπλανού σου θα σπάσουν, οπωσδήποτε - στη συνέχεια - και τα δικά σου. Πως η βία δεν είναι αποτέλεσμα πλήξης. Δε γίνεται, έτσι, για πλάκα. Είναι μέθοδος επιβολής. Πως κανείς, τελικά, δεν ξεφεύγει από αυτή και από τα φίδια της. Πως, σήμερα, πια, οι "τηλεοπτικές ώρες" μεγάλωσαν. Πως τα "ανατριχιαστικά προγράμματα" πρέπει να γίνουν ανατριχιαστικότερα, για να τραβήξουνε τις "διαφημίσεις". Πως, τελικά, όλοι είμαστε στο στόχαστρο.