Τα διογκωμένα κύματα μαζικών απολύσεων από μεγάλα κονσόρτσιουμ εταιριών και επιχειρήσεων, έχουν αλλάξει τα δεδομένα σε τέτοιο σημείο, ώστε ήρθε καθώς φαίνεται ο καιρός που η ένταξη σε σωματείο και η συμμετοχή σε οργανωμένες, σύγχρονες μορφές κινητοποίησης γίνεται αναγκαία...

Οι σημερινοί πρωταγωνιστές αυτού του νέου κεφαλαίου της αμερικανικής εργατικής ιστορίας, είναι οι 20άρηδες και οι εργαζόμενοι των τριάντα και κάτι... Είναι αυτοί που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να μάθουν ή δεν ένιωσαν ποτέ τη σημασία των σκληρών αγώνων που έδωσαν οι εργάτες της "Τζένεραλ Μότορς" πριν δεκαετίες για να πετύχουν ικανοποιητική αύξηση σε μισθούς και επιδόματα. Ωστόσο, είναι αυτοί που ξέρουν σίγουρα ένα πράγμα: την εργασιακή αβεβαιότητα της τρέχουσας δεκαετίας.

Τελευταία σφυγμομέτρηση του περιοδικού "ΝΙΟΥΣΓΟΥΙΚ" σε πρόσφατο άρθρο του αναφέρει το εξής εντυπωσιακό: Το 68% των νέων ηλικίας 18 - 29 απαντά με ένα ξεκάθαρο "ΝΑΙ" υπέρ των σωματείων. Επίσης, στο ίδιο άρθρο επισημαίνονται τα ακόλουθα: Στη δεκαετία που διανύουμε το 62% των Αμερικανών τάσσεται υπέρ της ύπαρξης ή της συμμετοχής των εργαζομένων σε σωματεία. Αντίθετα, στη δεκαετία του '80το ποσοστό έφθανε το 55%,ενώ σε ανάλογη σφυγμομέτρηση του περιοδικού το1967, το68% των Αμερικανών είχε δώσει θετική απάντηση στην ίδια ερώτηση.

Οι νέοι εργαζόμενοι έχουν πάρει επίσης σοβαρά στα χέρια τους την υπόθεση υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους, παίζοντας ενεργότατο ρόλο στη διοργάνωση, προώθηση και διεκπεραίωση εκστρατειών ενημέρωσης, όχι μόνο των Αμερικανών πολιτών, της τοπικής κοινής γνώμης, αλλά και των μελών του αμερικανικού Κογκρέσου...

Η τακτική που ακολουθούν οι σύγχρονοι 20άρηδες και τριαντάρηδες ακολουθεί ένα βασικό δρόμο: αυτόν της επικοινωνίας! Αυτή είναι η λέξη "κλειδί" που σφραγίζει τον τρόπο διεκδίκησης των εργασιακών ζητημάτων τους. Ο σκοπός είναι να ακουστεί καθαρά και απλά αυτό που ζητούν οι εργαζόμενοι. Να συζητήσουν τις εργατικές διεκδικήσεις με τον μέσο πολίτη ή να διαλεχτούν μαζί του για γενικότερα θέματα δουλιάς, όπως οι μισθοί, οι ευκαιρίες απασχόλησης, όχι μόνον για τους ίδιους αλλά και για τα παιδιά τους.

Αναγνωρίζοντας το ρόλο των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας στη σύγχρονη κοινωνία, καταχωρούν στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο μηνύματα προβολής των αιτημάτων τους, π.χ. για τις προτάσεις που έχουν για την αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου ή ημερομισθίου. Προωθούν τα μηνύματά τους στα ΜΜΕ και από εκεί στον απλό κόσμο ακόμη και με τη μορφή σλόγκαν. Το πιο επιτυχημένο σύνθημα θεωρείται το "Η Αμερική αξίζει μία αύξηση".

Η ίδια τακτική χρησιμοποιείται για τη "στηλίτευση" μελών της Γερουσίας ή της Βουλής των Αντιπροσώπων που τάσσονται κατά της αύξησης του ημερομισθίου του Αμερικανού εργαζόμενου. Πώς; Και πάλι μέσω της καταχώρισης μηνυμάτων στα ΜΜΕ και της ενημέρωσης του κόσμου για το ποιος υποστηρίζει και ποιος όχι τα συμφέροντα του μέσου εργαζόμενου...

Από τα μέσα του περασμένου Ιούνη, ο δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο του Γιόνκερ πρωτοστατούν στην ενημέρωση και κινητοποίηση της τοπικής κοινής γνώμης ώστε να σταλεί το ακόλουθο σαφές μήνυμα στην πρωτεύουσα της πολιτείας, Αλμπανι: Να σταματήσουν τώρα οι περικοπές στις υπηρεσίες και στα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας.

Πριν ένα τρίμηνο, οργανώσεις χιλιάδων σπουδαστών του Πανεπιστημίου Γέιλ στάθηκαν στο πλευρό των εργαζομένων που αποτελούσαν το βοηθητικό προσωπικό του Εκπαιδευτικού Ιδρύματος, βοηθώντας τον κόσμο να αντιληφθεί τα αιτήματα των απεργών και να υποστηρίξει τον αγώνα τους. Κάνοντας χρήση ακόμη και του ΙΝΤΕΡΝΕΤ καλούσαν τους συμφοιτητές τους να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους με τους ακόλουθους τρόπους. Στην ειδική σελίδα της διεύθυνσής τους στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ με θέμα "Μία στρατηγική εναλλακτικής απεργίας", πρότειναν στους συμφοιτητές τους ορισμένους απλούς τρόπους συμπαράστασης στον απεργιακό αγώνα και στις πικετοφορίες του βοηθητικού προσωπικού του Πανεπιστημίου Γέιλ, όπως:

- Να κάνουν χρήση των βιβλιοθηκών του παν/μίου μετά τις ώρες πικετοφορίας.

- Να χρησιμοποιούν γυμναστήρια έξω από τους χώρους του πανεπιστημίου.

- Να αγοράζουν τρόφιμα εκτός των εγκαταστάσεων του ιδρύματος.

- Οταν συναντούν στο δρόμο εργαζόμενους του παν/μίου που κάνουν.πικετοφορία κατά των απολύσεων προσωπικού, να μην τους προσπερνούν αδιάφορα, αλλά να τους ενθαρρύνουν στον αγώνα τους...

- Να ενισχύουν οικονομικά, εάν και όσο μπορούν, το ταμείο των απεργών.

- Να μηνδέχονται να παίξουν το ρόλο του απεργοσπάστη παίρνοντας τις θέσεις δουλιάς των εργαζομένων που κινητοποιούνται.

- Να συζητούν με τους συμφοιτητές τους τα αιτήματα των απεργών.

- Να γράφουν επιστολές στην κυβέρνηση και τα μέλη του Κογκρέσου.

Σχετικά με την ολοένα και ενεργότερη δραστηριοποίηση των Αμερικανών εργαζομένων και πολιτών σε τοπικό επίπεδο, έγραφε ο Γκας Χολ, πρόεδρος του ΚΚ ΗΠΑ, στις 19 Ιούνη, σε άρθρο του στην εβδομαδιαία εφημερίδα του κόμματος "People's Weekly": "Η φύση και η αυστηρότητα των περικοπών και των ομοσπονδιακών προγραμμάτων κοινωνικής πρόνοιας, επιδρούν σε όλα τα επίπεδα: αγγίζουν όλες τις πόλεις, τις περιοχές, τις επαρχίες και τους τομείς πολιτών. Ετσι, τα κινήματα και οι εργατικοί αγώνες που διακρίνονται σε τοπικό επίπεδο, θα εκδηλωθούν αργά ή γρήγορα σε κάθε τομέα με ποικίλους τρόπους"...

Δ. ΟΡΦΑΝΑΚΗ