Από το χώρο της δημοσιογραφίας ξεπήδησαν πολλοί αξιόλογοι θεατρικοί συγγραφείς του νεοελληνικού θεάτρου. Η εξήγηση του γεγονότος αυτού είναι προφανής. Η καθημερινή σχέση των δημοσιογράφων με το γραπτό λόγο, γίνεται για ορισμένους "δεύτερη φύση" και μετά τη δημοσιογραφική δουλιά. Η καθημερινή ενασχόλησή τους με τα κοινά και τα ανθρώπινα, αφήνει αποθέματα για μια διαφορετική από τη δημοσιογραφική θεώρηση των κοινών και ανθρωπίνων. Μια θεώρηση που μέσα από το γενικό και συλλογικό και, αντίστροφα, μέσα από το ειδικό και ατομικό, βλέπει τη ζωή σαν "θέατρο" και το θέατρο σαν "ζωή", άλλοτε για γέλια, άλλοτε για κλάματα, άλλοτε και για τα δυο μαζί.

Αυτή η προφανής εξήγηση ισχύει και για τη δημοσιογράφο του "Ριζοσπάστη",Τιτίνα Δανέλλη,η οποία μας αιφνιδίασε ευχάριστα. Εκτός από μυθιστοριογράφος, αποδείχτηκε και άξια δραματουργός, με το πρώτο έργο της, το οποίο βραβεύτηκε στον περσινό θεατρικό διαγωνισμό του ΥΠΠΟ και πρόσφατα κυκλοφόρησε (εκδόσεις "Αρμός"), με εξώφυλλο κοσμημένο από τη ζωγράφο Μάτω Ιωαννίδου.Ο τίτλος του δίπρακτου έργου "Ερως διατηρητέος... έως... ",αποτελεί πρόγευση του πικρού σατιρικού χιούμορ, του ρεαλιστικού και ταυτόχρονα αλληγορικού "μύθου".

Ενας μύθος, που μέσα από το ατομικό πρόβλημα "φιλτράρει" ένα συλλογικότερο, κοινωνικό, ιδεολογικό και ηθικό πρόβλημα της εποχής μας. Η πλοκή του εκτυλίσσεται σ' ένα σπίτι - που μπορεί να εκληφθεί ως σύμβολο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας - ένα διαμέρισμα σε παλιό διατηρητέο σπίτι στο κέντρο της Αθήνας, όπου τα πάντα χρειάζονται επισκευή και το οποίο παρότι είναι "κέντρο διερχομένων" φίλων και γνωστών της κεντρικής ηρωίδας και μαστόρων για τις επισκευές, αποπνέει μοναξιά. Οι διάλογοι - μέσα από μια γλώσσα πλούσια, υπονοηματική, ελλειπτική, λεπτά ειρωνική - αποκαλύπτουν τον εθισμό (ατομικό και κοινωνικό) στην έλλειψη επικοινωνίας, αλήθειας, ακεραιότητας, ηθικής. Τη θυτοποίηση ή θυματοποίηση του ανθρώπου. Τους ιδεολογικοπολιτικούς συμβιβασμούς για ίδιον όφελος ανθρώπων με αριστερές, ριζοσπαστικές ιδέες, άλλοτε. Τα επαγγέλματα, οι συμπεριφορές, σχέσεις, το παρελθόν, το παρόν και το διαγραφόμενο μέλλον των καλοσχεδιασμένων από τη συγγραφέα χαρακτήρων, συνθέτουν επίσης τον αλληγορικό χαρακτήρα αυτής πικρόγευστης σάτιρας.

Αρ. ΕΛΛ.