Οι καλοί ποιητές έχουν το χάρισμα να λέγουν (και να προλέγουν), με τον τρόπο τους, πράγματα που οι άλλοι αργότερα καταλαβαίνουμε το νόημά τους. Κάπου ο Σεφέρης θέτει το ζήτημα του δύσκολου θανάτου. Ρωτάει σ' ένα στίχο του: "Θα μπορέσουμε να πεθάνουμε κανονικά;" Ο ερωτηματικός αυτός στίχος, - τρόπος έκφρασης της μεγάλης αμφιβολίας του Σεφέρη για ένα θάνατο κανονικό, - είναι καταληκτήριος ενός ποιήματος, στο οποίο ουσιαστικά αναφέρει τους λόγους, που τον οδηγούν σ' αυτό το συμπέρασμα. Αλλά οι σημαντικοί στίχοι πηγαίνουν πέρα και από τις σημασίες που τους δίνουν οι ποιητές. Γι' αυτό οι ρήσεις τους είναι και προρρήσεις. Προεκτείνονται στο μέλλον.

Ο Σεφέρης δεν πρόφτασε να ζήσει, στον τόπο μας, την εποχή των μεγάλων καναλιών. Εμείς ασφαλώς μπορούμε να τα προσθέσουμε στις αιτίες, που κάνουν ανώμαλο, μη κανονικό και το θάνατο. Τα μεγάλα κανάλια θέλησαν να μην πεθάνει κανονικά ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ζήσαμε το μακρόσυρτο, βάναυσα και όχι σπάνια γκροτέσκα δημοσιοποιημένο θάνατό του, σαν ένα ακόμα σίριαλ που βλέπαμε τα καθημερινά του επεισόδια. Και ξαναζήσαμε τον ανάλογο θάνατο της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Ξαναστήθηκαν οι κάμερες, παρήλασαν ξανά οι διασημότητες (κοσμικές και του θεάτρου), ξανακούστηκε η φτηνή ρητορική των δημοσιογράφων, που μας μετέφεραν και σε τόπους παλαιών γυρισμάτων της ηθοποιού και συζήτησαν με "απλούς ανθρώπους του λαού", ξαναδιαβάστηκαν ιατρικά δελτία, ξανασυμμετέσχε η "πολιτειακή και πολιτική" ηγεσία στο πένθος, ξανασυγκεντρώθηκαν, επί ώρες, οι μηχανές λήψεως πάνω στα πλήθη που συγκεντρώθηκαν στο Ιατρικό Κέντρο αλλά και στο παρεκκλήσιο της Μητρόπολης, όπου το βασανισμένο σώμα της Αλίκης εξετέθη σε λαϊκό προσκύνημα. Με μια λέξη τα κανάλια οργίασαν, άλλη μια φορά. Και αυτά όλα, πρέπει να το πω, αντίθετα προς την κατηγορηματικά εκφρασμένη από την ίδια, όταν μπορούσε ακόμα να ζητεί, απαίτησή της, να σεβαστούν τον αγώνα και την αγωνία της (γιατί γνώριζε βέβαια τι μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά ελλοχεύανε - και όρμησαν, ευθύς ως η Αλίκη έπεσε σε "βυθιότητα").

Ομως ο ανυπέρβλητος σκηνοθέτης, που λέγεται Ζωή, θέλησε την ίδια σχεδόν στιγμή (μια μόλις ημέρα πριν) να συμβεί κι ένας άλλος θάνατος. Περισσότερο, από μιαν άποψη, συγκλονιστικός. Στις φυλακές της Τουρκίας ένας νέος 25 χρόνων, ο Αϊγκούν Ουγκούρ, πέθανε ύστερα από 63 ημερών απεργία πείνας, την οποία είχε κηρύξει (μαζί με εκατοντάδες άλλους συγκρατούμενούς του, πολλοί απ' τους οποίους είναι ήδη στα πρόθυρα του θανάτου), διαμαρτυρόμενος για τις συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές της χώρας του. Ακούσατε, είδατε κάποιαν ευαίσθητη αναφορά στα μεγάλα κανάλια; Οι ποταμοί των δακρύων (γεμάτοι κροκοδείλους) κυλούν σ' αυτά μόνο αν, αφενός, εξαργυρώνονται με μεγάλη θεαματικότητα, και αν, αφετέρου, δεν προκαλούν κοινωνικά ανησυχητικούς προβληματισμούς. Ενας νέος πέθανε αυτοπροαίρετα, αφού υπέστη επί δύο μήνες και πλέον το μαρτύριο της ασιτίας, για τους άλλους. Για μιαν ιδέα. Τα μεγάλα κανάλια έδειξαν, με κυνικό τρόπο, την απίθανη μικρότητά τους.