Δεν έχει περάσει καιρός από τότε που 62 τραγικές φιγούρες - από το Ιράκ, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές - "φόρτωσαν" το όνειρο για μια καλύτερη ζωή σε πέντε νταλίκες στα Πατήσια, αναζητώντας με κάθε μέσο διέξοδο στα "σκλαβοπάζαρα" της Ευρώπης. Η Ελλάδα, στην οποία επένδυσαν το αρχικό όνειρο - της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας - φάνηκε για μια ακόμα φορά "μικρή". Το μόνο που "κατόρθωσε" ήταν να ξεφτίσει νωρίς το όνειρό τους...

Κάθε φορά που αστυνομικοί της Υποδιεύθυνσης Αλλοδαπών συλλαμβάνουν λαθρομετανάστες - στην πραγματικότητα και στην πλειοψηφία τους πρόκειται για πολιτικούς πρόσφυγες - έρχεται στην επιφάνεια το τεράστιο θέμα του πολιτικού ασύλου, κυρίως όμως το μέγα ζήτημα της διαβίωσης αυτών των ανθρώπων στη χώρα μας. Οι εικόνες κυρτωμένων ανθρώπων μέσα σε χαρτοκιβώτια, το απεγνωσμένο βλέμμα τους, τα συσσίτια που στήνονται γι' αυτούς στο Λαύριο, αλλά και η απαράδεκτη - πολλές φορές - συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων συνθέτουν την εικόνα της "φιλοξενίας" που τους επιφυλάσσει η χώρα μας. Και δημιουργούν εύλογα ερωτήματα. Γιατί δε δίνεται πολιτικό άσυλο στους ανθρώπους που απειλείται η ζωή και η ελευθερία τους, τη στιγμή που οι διεθνής συμβάσεις το επιβάλλουν; Δικαιολογείται η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, που αυξάνεται ασταμάτητα, απέναντι σε ανθρώπους που αγωνίζονται για ύψιστα ιδανικά; Και τέλος πάντων οι πολιτικοί πρόσφυγες είναι απειλή ή άνθρωποι με κοινά οράματα και ελπίδες;

Ο Σεϊτ Αλντογκάν,μέλος του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας, ήρθε στη χώρα μας πριν δέκα χρόνια. Κυνηγημένος από το καθεστώς της πατρίδας του - μόλις είχε βγει απ' τη φυλακή όπου βρισκόταν για έξι ολόκληρα χρόνια - μπήκε στην Ελλάδα ("μόνο με το πουκάμισο που φορούσα"), απ' τον Εβρο ζητώντας πολιτικό άσυλο. "Ηταν για μένα ζήτημα ζωής ή θανάτου", λέει χαρακτηριστικά. Σήμερα ο Σεϊτ δουλεύει ως ανταποκριτής στην εφημερίδα "Εβρενσεν" (Οικουμενική) και είναι μέλος του Συνδέσμου Κούρδων και Τούρκων Πολιτικών Προσφύγων στην Ελλάδα. "Ο Σύνδεσμός μας αυτή τη στιγμή έχει γύρω στα 60 άτομα, απ' τους οποίους πολιτικό άσυλο έχουν μόνο τρεις", τονίζει ο Σεϊτ. Και δίνει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα:

Για το πολιτικό άσυλο: "Δεν είναι κάτι που μας χαρίζεται. Είναι δικαίωμά μας, αφού ορίζεται από τις διεθνείς συμβάσεις. Στην Ελλάδα, όμως, το 98% των πολιτικών προσφύγων δεν έχουν άσυλο. Και την ευθύνη την έχει εξ ολοκλήρου το κράτος. Ας μην πάμε μακριά, ας αναφερθεί μόνο το παράδειγμα με τους πολίτες της Αλβανίας. Πήγαν εκεί οι Ελληνες πολιτικοί, άνοιξαν τα σύνορα, μίλησαν για τη "μεγάλη Ελλάδα", υποδέχτηκαν τους πρώτους Αλβανούς με ανθοδέσμες. Και μετά την εισροή χιλιάδων Αλβανών άρχισε το κυνηγητό, οι ξυλοδαρμοί, οι απελάσεις. Τραγικά πράγματα. Δυστυχώς παίζεται στις πλάτες μας ένα διπλό πολιτικό παιχνίδι. Αυτοί που δημιουργούν αυτή την κατάσταση - και είναι ξεκάθαρα οι εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού - είναι αυτοί που στη συνέχεια δεν τη θέλουν. Ποιος δημιουργεί πολέμους, ποιος κατασκευάζει φασιστικά καθεστώτα, ποιος δημιουργεί πρόσφυγες; Οι ίδιοι, που στη συνέχεια αδυνατούν να δώσουν πολιτικό άσυλο...".

Για τις συνθήκες διαμονής τους: "Είμαστε η "αγορά των δούλων". Φοβισμένοι, πεινασμένοι, άνεργοι... Στην Ανάβυσσο και στο Λαύριο καθημερινά στήνονται μες στο λιοπύρι εκατοντάδες πρόσφυγες που ζητούν ένα εξευτελιστικό μεροκάματο - γιατί εξευτελιστικό είναι - για να ζήσουν. Να έχουν ένα χιλιάρικο πάνω τους να πάρουν λίγο ψωμί, ένα πακέτο τσιγάρα. Και πρέπει να γίνει κάποτε ξεκάθαρο ότι οι πολιτικοί πρόσφυγες δεν είναι περιθώριο, δεν είναι εγκληματίες ή τρομοκράτες. Είναι άνθρωποι μορφωμένοι, με υψηλό πολιτικό φρόνημα, με ιδανικά και αξίες. Παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο, για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Δεν είναι δυνατόν να μας αντιμετωπίζουν έτσι. Να μας δίνουν 10 χαρτόκουτα και να μας λένε "μείνετε εδώ". Να μας δίνουν ένα εξευτελιστικό μεροκάματο και να μας λένε "μας φάγατε τις δουλιές". Να μην μας επιτρέπουν να έχουμε ούτε μια ταυτότητα, κάτι τέλος πάντων που να αποδεικνύει ότι είμαστε πολιτικοί πρόσφυγες. Να μας παρακολουθούν ασφαλίτες σε κάθε βήμα μας, να μας μπλοκάρουν τα τηλέφωνά μας. Στην οργάνωσή μου από τα 60 άτομα οι 55 δεν έχουν ταυτότητα. Κάθε βράδυ, στις 11, τηλεφωνιόμαστε μεταξύ μας για να δούμε αν είμαστε όλοι καλά, να δούμε μήπως συνέλαβαν κανέναν...".

Για το "επιχείρημα" ότι "οι πρόσφυγες φταίνε για την ανεργία": "Είναι αστείο. Είναι κατασκευασμένο. Η ανεργία δημιουργείται από τις πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων. Εμείς δεν ήμασταν εργαζόμενοι της "Πειραϊκής Πατραϊκής" που έκλεισε, ούτε εργαζόμασταν σε άλλα εργοστάσια που επίσης έκλεισαν. Δεν ήμασταν οδηγοί στις συγκοινωνίες, όταν βρέθηκαν τόσα άτομα στο δρόμο. Οι περισσότεροι από μας δεν έχουν δουλιά. Και είναι γιατροί, καθηγητές, δικηγόροι. Το 90% των πολιτικών προσφύγων στην Ελλάδα δεν εργάζονται και το υπόλοιπο 10% δουλεύει περιστασιακά σε οικοδομές. Δεν είμαστε απειλή, θύματα είμαστε της σημερινής πολιτικής που εφαρμόζεται σε όλη την Ευρώπη. Και αγωνιζόμαστε για τα ιδανικά μας".

Για τη συμπεριφορά της Αστυνομίας: "Μας φέρονται σαν να είμαστε ζώα. Μπαίνουν στα σπίτια μας χωρίς εισαγγελικά εντάλματα, μας ξυλοκοπούν, μας απειλούν, μας βρίζουν. Πρόκειται για μια καθαρά φασιστική νοοτροπία. Για παράδειγμα στην Ανάβυσσο είχε δολοφονηθεί πέρσι ένας πολιτικός πρόσφυγας. Η Αστυνομία συνέλαβε 50 άτομα - με όποιον τρόπο μπορείτε να φανταστείτε - τους ξυλοκόπησαν και τους έβαζαν έναν έναν στο δωμάτιο λέγοντας: "Πες, ρε. Το ξέρουμε ότι εσύ τον δολοφόνησες". Προσπαθούσαν δηλαδή να κατασκευάσουν δολοφόνο, να κλείσουν την υπόθεση. Αν κάποιος ξένος είχε σκοτώσει με τον τρόπο που σκότωσε ο παιδοκτόνος στην Κηφισιά το παιδί του, οι αστυνομικοί θα μας είχαν σαπίσει στο ξύλο, οι μισές εφημερίδες θα μας χαρακτήριζαν κτήνη και οι Ελληνες πολίτες θα μας φέρονταν ανάλογα. Δυστυχώς, το ρατσισμό τον συναντάμε σε κάθε βήμα μας"...