Η εκατονταετηρίδα των Ολυμπιακών αγώνων δεν είχε τελικά την τύχη να εορταστεί με τη σεμνότητα, την ιερότητα και το κάλλος, που άρμοζε σ' αυτήν την κορυφαία επέτειο. Το γεγονός βέβαια, θλίβει, αλλά δεν ξενίζει, αφού ήταν γνωστό ότι εκεί θα καταλήγαμε, από τη στιγμή που η ΔΟΕ αποφάσισε να αναθέσει τη διοργάνωση του μεγάλου εορτασμού στα αφεντικά της "Κόκα Κόλα" και γενικότερα στους Αμερικανούς μπίζνεσμεν. Τι δουλιά είχαν οι στυγνοί "μπος" των πολυεθνικών με την εκατονταετηρίδα των Ολυμπιακών, είναι κάτι που μόνο λίγοι το ξέρουν. Αυτοί, δηλαδή, για τους οποίους ψιθυρίστηκε τότε ότι πριν πάρουν τη σχετική απόφαση είχαν πάρει κάτι άλλο...

Εν πάση περιπτώσει η κακή μέρα φάνηκε από την αρχή και τελικά εκεί στην Ατλάντα αποδείχτηκε από την πρώτη στιγμή της 26ης Ολυμπιάδας ότι οι διοργανωτές είχαν ενδιαφερθεί μόνον να τα "οικονομήσουν" και τίποτε άλλο. Πολλές από τις αθλητικές εγκαταστάσεις είχαν γίνει στο "άρπα κόλλα" ή με εμφανή τσιγκουνιά, με αποτέλεσμα να κοιμούνται αθλητές σε δωμάτια δύο επί δύο ή να ρίχνουν οι σφυροβόλοι τη σφύρα και αυτή, λόγω μικρού πλάτους του στίβου, να πηγαίνει στις κερκίδες των θεατών. Στους δρόμους της πόλης, εξάλλου, γινόταν σωστό κομφούζιο, διότι οι διοργανωτές απέφυγαν να διαθέσουν λεφτά για έργα που θα διευκόλυναν στην αποσυμφόρηση της κυκλοφορίας, ενώ και στην προσφορά των υπηρεσιών η "κονόμα" ήταν εμφανής. Χαμηλού επιπέδου, δηλαδή, εξυπηρέτηση των φιλάθλων και ακρίβεια φοβερή στις τιμές. Ετσι, όλοι σχεδόν όσοι εισρέουν στην Ατλάντα αφήνουν μεν δολάρια, αλλά ταυτόχρονα αφήνουν και επιφωνήματα αγανάκτησης για την τσαπατσουλιά, την αισχροκέρδεια και άλλα στραβά και ανάποδα. Πηγαίνοντας όλοι αυτοί οι άνθρωποι στις ΗΠΑ, θα περίμεναν προφανώς να δουν "θαύματα και πράγματα", διότι τέτοιες πλάνες εντυπώσεις έχει προκαλέσει η προπαγάνδα των επικυρίαρχων σε όλο τον κόσμο. Κι όμως, αντί των αναμενομένων, βλέπουν άλλα εντελώς. Καταστάσεις, δηλαδή, που επιβεβαιώνουν την παροιμία "όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι".

Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, το σωστότερο θα ήταν οι 26οι Ολυμπιακοί αγώνες να μην είχαν ως σύμβολό τους τους πέντε ενωμένους κρίκους, αλλά μια... δέσμη δολαρίων. Και σαν να μην έφτανε η άκρατη εμπορευματοποίηση της εκατονταετηρίδας και η απαράδεκτη προχειρότητα, με την οποία οργανώθηκε, ήρθε τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου και η έκρηξη της βόμβας με τους δύο νεκρούς και τους 120 τραυματίες. Η βόμβα έπληξε - σωστά ειπώθηκε - τα Ολυμπιακά ιδεώδη, που είναι εντελώς αντίθετα με πράξεις βίας, αλλά ταυτόχρονα έπληξε και έναν άλλο μύθο των Αμερικανών. Οτι, δηλαδή, η χώρα τους είναι η ασφαλέστερη επί της Γης. Για χρόνια οι αμερικανικές κυβερνήσεις διέδιδαν αυτό το παραμύθι και έκαναν τον ελεγκτή και τον "νταή" σε άλλες μικρές χώρες που κατά τη γνώμη τους δεν έπαιρναν δραστικά μέτρα κατά της τρομοκρατίας. Δάσκαλε που δίδασκες όμως... και καταλαβαίνετε τι θα γινόταν αν παρόμοιο γεγονός συνέβαινε σε κάποιο άλλο μικρό κράτος. Ο Λευκός Οίκος θα φρύαζε κυριολεκτικά και θα ζητούσε την κεφαλή επί πίνακι του "ανασφαλούς" κράτους. Τώρα, όμως, ο Αμερικανός Πρόεδρος μόνο που δε μας είπε από την τηλεόραση "ε, και τι έγινε ρε παιδιά;", πήρε το μελιστάλαχτο ύφος του και είπε απλά ότι "είναι δύσκολη η αντιμετώπιση των πράξεων βίας".

Δύσκολη, ναι, κύριε Κλίντον, αλλά αυτή η άποψη δεν παραγράφει το γεγονός πως ούτε την ασφάλεια των φιλάθλων δεν μπορέσατε να οργανώσετε στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα. Και, δυστυχώς, δεν είχατε αναλάβει τη διοργάνωση κάποιων Ολυμπιακών, αλλά αυτών που συνέπιπταν με τα 100 χρόνια από την αναβίωση του αρχαίου θεσμού. Το χρήμα στην τσέπη σας, κύριοι μπίζνεσμεν και το κρίμα στο λαιμό σας!