Οι τραγικές εξελίξεις στη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία της χώρας, η συρρίκνωση και η διάλυσή της, είναι ίσως το πλέον χαρακτηριστικό δείγμα μιας πολιτικής που στην ούγια της γράφει "υποτέλεια" και "εξάρτηση". Μιας πολιτικής των άνευ όρων ιδιωτικοποιήσεων, που στο διάβα της σαρώνει τα πάντα, μετατρέποντας οργανωμένες ναυπηγικές μονάδες σε καρνάγια και εξανεμίζοντας κατακτήσεις και εργατικά δικαιώματα. Η συνεπής διεκπεραίωση των εντολών των Βρυξελλών θεωρείται "προσόν", σε σημείο που κυβέρνηση και ΝΔ να "κονταροχτυπιούνται" για το ποιος την εφαρμόζει καλύτερα και να επαίρονται για τα καταστροφικά της αποτελέσματα. Τρανταχτή περίπτωση το Νεώριο Σύρου - το τρίτο μεγάλο ναυπηγείο της χώρας - η ιδιωτικοποίηση του οποίου χαρακτηρίστηκε από κυβερνώντες και άλλους, "πρότυπο". Η ίδια "συνταγή" πρέπει - κατά την άποψή τους - να ακολουθηθεί και στην ιδιωτικοποίηση και άλλων επιχειρήσεων. Οι "θριαμβολογίες" γύρω απ' το ξεπούλημα του Νεωρίου, έρχονται αυτή την περίοδο να εξυπηρετήσουν και έναν άλλο στόχο. Να πέσει δηλαδή στα "μαλακά" το επιχειρούμενο ξεπούλημα του δεύτερου μεγάλου ναυπηγείου της χώρας, των Ναυπηγείων Ελευσίνας,κάτω απ' τους ίδιους και πιο απεχθείς όρους και στον ίδιο ιδιώτη.