"Πρότυπο ιδιωτικοποίησης όχι μόνο για ναυπηγείο αλλά και για άλλες επιχειρήσεις. Να ένα παράδειγμα", δήλωνε αποκαλυπτικά πριν λίγους μήνες ο Κ. Βρεττός,υφυπουργός τότε Βιομηχανίας για το ναυπηγείο Νεωρίου Σύρου, κατά τη διάρκεια συζήτησης στη Βουλή σχετικής ερώτησης βουλευτών της ΝΔ. Διευκρίνιζε δε τι θεωρούσε σαν παράδειγμα: "Αυτή τη στιγμή το ναυπηγείο δουλεύει αποτελεσματικά, με λίγο προσωπικό, με κέρδη. Και δουλεύει σε περιόδους αιχμής, όπου προσλαμβάνεται πρόσθετο προσωπικό, το οποίο δουλεύει για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και μετά φεύγει"!

Δυο χρόνια μετά το "πρότυπο" ξεπούλημα και το ναυπηγείο έχει χάσει πολλά απ' την παλιά αίγλη του, σε σημείο που να μη γίνεται πλέον λόγος για οργανωμένη μονάδα. Η δραστηριότητά του επικεντρώνεται σε ορισμένου είδους επισκευαστικές εργασίες, κύρια αμμοβολές. Δραστηριότητα που εν μέρει οφείλεται και στις δυσμενείς εξελίξεις στα δυο άλλα μεγαλύτερα ναυπηγεία, του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας,που αποτρέπουν τους πλοιοκτήτες από το να επισκευάζουν τα πλοία τους εκεί. Οσο για τις επενδύσεις εκσυγχρονισμού των εγκαταστάσεων που είχε δεσμευτεί με τη συμφωνία ο ιδιώτης; "Καρφίτσα" δεν έχει μπει στο ναυπηγείο.

Δυο χρόνια μετά και οι εργαζόμενοι με συμβάσεις αορίστου χρόνου είναι μόλις 600,ούτε οι μισοί δηλαδή από τους 1.300 εργαζόμενους που απασχολούσε πριν το "διάβα" της ιδιωτικοποίησης. Ωστόσο και αυτοί χρειάστηκε να παραμείνουν στην ανεργία για μεγάλο χρονικό διάστημα, μιας και οι προσλήψεις έγιναν σταδιακά. Μόλις πριν λίγες μέρες, έγιναν οι τελευταίες160 προσλήψεις, γεγονός που δε θεωρείται άσχετο με την προσπάθεια του ιδιώτη να του παραδοθούν και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας.Ανάμεσα στους πολλούς εργάτες που βρέθηκαν οριστικά εκτός ναυπηγείου, ήταν και 70 εργαζόμενοι που δε συμπληρώνουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης. Το πρόβλημα αποκτά τρομακτικές διαστάσεις καθώς δυο χρόνια μετά αυτοί οι 70 εργαζόμενοι (λόγω της ηλικίας τους δε βρίσκουν μεροκάματο) εξακολουθούν να μην μπορούν να βγουν στη σύνταξη γιατί τους λείπουν λίγα ένσημα.

Ο μεγάλος αριθμός των μερικώς απασχολούμενων, δηλαδή των εργαζόμενων χωρίς δικαιώματα, είναι ένα ακόμα απ' τα "επιτεύγματα" της ιδιωτικοποίησης, για τα οποία επαίρεται η κυβέρνηση. Οι εργαζόμενοι μιας μέρας, μιας βδομάδας, δυο τριών μηνών, αξιοποιούνται κατά κόρον και έχουν φτάσει κατά καιρούς να αριθμούν τους 400 - 450!

Δε γίνεται βέβαια λόγος για όσα είχαν με αγώνες κατακτήσει οι εργαζόμενοι και είχαν αποτυπωθεί στις διμερείς συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Σαρώθηκαν με την εμφάνιση του ιδιώτη. Τη θέση τους έχει πάρει η εντατικοποίηση, οι χαμηλοί μισθοί αλλά και το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατεί. Είναι χαρακτηριστικό το σκηνικό που μας μετέφερε ένας εργαζόμενος, όταν σε ένα πλοίο έπιασε ξαφνικά φωτιά. Ο προϊστάμενος το μόνο που τους είπε ήταν αν είχαν "σώσει" τα εργαλεία για να πάνε γρήγορα να δουλέψουν σε άλλο, αδιαφορώντας μήπως τυχόν κάποιος εργάτης είχε μείνει μέσα στο φλεγόμενο πλοίο!

Η αδιαφορία για τη ζωή του εργάτη εκφράζεται και στο ότι αν και οι εργασίες μέσα στο ναυπηγείο είναι από τις πλέον επικίνδυνες και σκληρές, δεν υπάρχει Επιτροπή Υγιεινής και Ασφάλειας. Το πρόσχημα γι' αυτό; το ότι η τοπική Επιθεώρηση Εργασίας δε διαθέτει τεχνικό επιθεωρητή!