Το θέμα των κοινοτικών κονδυλίων έρχεται και πάλι προς συζήτηση, με αφορμή τις εκλογές. Η Νέα Δημοκρατία κατηγορεί την κυβέρνηση ότι εξαιτίας της πολιτικής της η χώρα κινδυνεύει να χάσει ένα σημαντικό ποσοστό από τα κονδύλια του Δεύτερου Πακέτου Ντελόρ. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δέχεται μεν ότι υπάρχει μια καθυστέρηση στην απορρόφηση των κονδυλίων, αλλά υποστηρίζει ότι αυτή οφείλεται στο θεσμικό πλαίσιο που κληρονόμησε από την προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Πέρα, όμως, από τις "διαφορές" που έχουν τα δυο κόμματα για το ύψος της απορροφητικότητας, συμφωνούν ότι αυτά τα κονδύλια αποτελούν τη "χρυσή ευκαιρία" για την Ελλάδα. Στο ίδιο μήκος κύματος, κινούνται η Πολιτική Ανοιξη, ο ΣΥΝ, το ΔΗΚΚΙ, που θεωρούν τα κοινοτικά κονδύλια, λίγο - πολύ, πανάκεια για τα προβλήματα της εθνικής οικονομίας.

Πριν περάσουμε, όμως, στην ουσία της υπόθεσης, δηλαδή στο κατά πόσο τα κονδύλια αυτά βοηθούν ή όχι την οικονομία, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η δημιουργία του Ταμείου Συνοχής ήταν το αντίδωρο που έδωσαν οι ισχυροί της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις οικονομικά ασθενέστερες χώρες, προκειμένου αυτές να υπογράψουν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ηταν, δηλαδή, το "καρότο" για να δεχτούν το "μαστίγιο" της "σύγκλισης".

Είναι, λοιπόν, βέβαιο ότι και από το Δεύτερο Πακέτο, είτε απορροφηθεί στο σύνολό του είτε όχι, δε θα υπάρξει κέρδος, αλλά το αντίθετο. Ο πρώτος λόγος είναι η συνεχής χειροτέρευση του εμπορικού ισοζυγίου μεταξύ Ελλάδας και Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο δεύτερος αφορά στην κατεύθυνση των κονδυλίων. Το μεγαλύτερο μέρος τους, περίπου 80%, κατευθύνεται, σύμφωνα με τις οδηγίες της Κοινότητας, σε έργα υποδομής (τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, κλπ.). Ομως το Πακέτο Ντελόρ ΙΙ επηρεάζει δυσμενώς την πορεία της ανάπτυξης και με έναν άλλο τρόπο. Για να απορροφηθούν τα 2,5 τρισ. δραχμές του "Πακέτου", θα πρέπει να καταβληθούν 1,5 τρισ. δραχμές σαν συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου. Με βάση τα σημερινά δεδομένα, κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει με τη δέσμευση σημαντικών κονδυλίων, τα οποία θα μπορούσαν να δοθούν για παραγωγικούς σκοπούς, είτε με τη μεταφορά κονδυλίων κοινωνικού χαρακτήρα. Με τον τρόπο αυτό, τα κονδύλια του "Πακέτου" στρέφονται σε μη παραγωγικούς τομείς, συμπαρασύροντας προς την ίδια κατεύθυνση και τους εθνικούς πόρους. Είναι, κατά συνέπεια, αντιαναπτυξιακά και, ταυτόχρονα, ενισχύουν τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της οικονομικής πολιτικής.

Το βασικό ερώτημα, επομένως, δεν είναι αν και κατά πόσο θα απορροφηθούν τα κοινοτικά κονδύλια, αλλά το πώς θα αντιμετωπιστεί η πολιτική που υπαγορεύει το Μάαστριχτ και υλοποιείται από τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις. Η ενίσχυση του ΚΚΕ στις εκλογές δεν επιβραβεύει μόνο την επαλήθευση των θέσεών του, αλλά αποτελεί την πιο ισχυρή εγγύηση προς αυτήν την κατεύθυνση.