Ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων που απόμειναν, αλλά και αυτών που έχουν κοινωνικό χαρακτήρα, ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ και συντηρητική αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος με το "εθνικό απολυτήριο", επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και του συνταξιοδοτικού καθεστώτος, μείωση των κοινωνικών δαπανών κ.ά.

Αυτές οι αντιλαϊκές αποφάσεις, σύμφωνα με την... απλή ανα-λογική των αστικών κομμάτων, δεν μπορούν να ληφθούν μέσα στον τελευταίο χρόνο πριν τις εκλογές, για ευνόητους λόγους.

Εξάλλου, ο ΣΕΒ διατύπωσε τελεσιγραφικά προς την κυβέρνηση τη θέλησή του: "πάρτε μέτρα τώρα ή κάντε εκλογές". Και η κυβέρνηση προτίμησε το δεύτερο.

Οι εκλογές στις ΗΠΑ γίνονται Νοέμβρη και στην Ελλάδα τέλη Σεπτέμβρη.

Ετσι οι κυβερνήσεις των δύο χωρών απερίσπαστες από εκλογικές σκοπιμότητες θα μπορούν στη συνέχεια να χειριστούν το θέμα.

Η κυβέρνηση του φιλοευρωπαίου Σημίτη, με τους χειρισμούς της στο επεισόδιο της Ιμια και το "ευχαριστούμε τις ΗΠΑ", ευθυγραμμίστηκε με την αμερικανική πολιτική για λύση όλων των ελληνοτουρκικών "διαφορών" με διάλογο και υιοθέτησε την τακτική του "διαλόγου βήμα προς βήμα" με την Τουρκία.

Η ΝΔ συναινεί σιωπηρά σ' όλα αυτά, ενώ ο Αντ. Σαμαράς βγάζει κάποιες φωνές, γιατί τον αφήνουν απέξω από το παιχνίδι.

Είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή το ενιαίο αμυντικό δόγμα, που προβλήθηκε έντονα τελευταία, και περιλαμβάνει όλο τον "ελληνισμό": Θράκη - Αιγαίο - Κύπρο. Επίσης είναι χαρακτηριστική η περιοδεία Κληρίδη σε Θεσσαλονίκη - Θράκη και οι περιοδείες Σημίτη - Εβερτ - Στεφανόπουλου σε Κύπρο και νησιά του Αιγαίου.

Το μήνυμα όλων αυτών είναι σαφές: Ο αστικός πολιτικός κόσμος, η αστική τάξη Ελλάδας και Κύπρου είναι έτοιμη να διαπραγματευτεί με την Τουρκία. Αυτό σημαίνει παζάρια. Μπορεί π.χ. στην Κύπρο να υποχωρήσουν. Μπορεί να γίνει δεκτή συνεκμετάλλευση του Αιγαίου (του πετρελαίου που υπάρχει άφθονο και άλλων κοιτασμάτων, τα οποία βέβαια θα αναλάβουν οι γνωστές πολυεθνικές, όπως το πετρέλαιο του Πρίνου).

Ολη αυτή η διαπραγμάτευση, η οποία θα περάσει μέσα από αντιθέσεις, ελιγμούς και τρικλοποδιές, θα γίνει φυσικά κάτω από την επιδιαιτησία και την ενεργό παρέμβαση των ΗΠΑ.

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, μετά τη "λύση" του Παλαιστινιακού και του Γιουγκοσλαβικού, εκτιμά απ' ό,τι φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να διευθετηθούν όλες οι ενοχλητικές εκκρεμότητες, που έχουν συσσωρευτεί δύο δεκαετίες τώρα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και στην περιοχή της Κύπρου. Και μέσα από αυτή τη διευθέτηση να επαναβεβαιώσει και να ενισχύσει την κυριαρχία του έναντι των λαών της περιοχής, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης - Γερμανίας.

Αυτή την περίοδο που διανύουμε, το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας βρίσκεται σε κατάσταση ελεγχόμενης αστάθειας. Οι κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν, οι ισλαμιστές ενισχύονται, τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται, ο πόλεμος με τους Κούρδους είναι μια διαρκής ανοιχτή πληγή για το καθεστώς της Αγκυρας, η πρόσφατη απεργία πείνας των κρατουμένων ανάγκασε την κυβέρνηση Ερμπακάν σε μερική αναδίπλωση, η εικόνα του καθεστώτος έχει χειροτερέψει διεθνώς μετά τη δολοφονία των δύο Κύπριων. Ολα αυτά δείχνουν ότι η αστική τάξη της Τουρκίας - και το στρατιωτικό κατεστημένο -αντιμετωπίζει εσωτερικές δυσκολίες, είναι αδύνατη σχετικά και συνεπώς ευάλωτη στην πίεση των "φίλων και συμμάχων" της να φανεί λογική στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα και να μην τα θέλει όλα δικά της.

ΠΡΩΤΟ: Μετά τις εκλογές δε θα ληφθούν γενναίες αποφάσεις μόνο στην οικονομία, αλλά και αποφάσεις που θα καθορίσουν το γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας και της Τουρκίας στην περιοχή, στα πλαίσια της "νέας τάξης πραγμάτων". Και αυτό βέβαια θα επηρεάσει και το ρόλο των δύο χωρών σ' όλη τη Βαλκανική.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Ο σχεδιασμός αυτός του ιμπεριαλισμού και των "ανταγωνιστικών" περιφερειακών δυνάμεων Ελλάδας - Τουρκίας, στο βαθμό που θα υλοποιείται, σημαίνει σφαγιασμό των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων του ΟΗΕ για το Κυπριακό, αλλά και στρέφεται ευθέως ενάντια στα συμφέροντα των λαών της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου.

ΤΡΙΤΟ: Οι ΗΠΑ, αν αυτός ο σχεδιασμός που προωθούν δεν προχωρήσει με πολιτικά μέσα, δε θα διστάσουν να εξωθήσουν τα πράγματα και σε εμπόλεμη ρήξη ανάμεσα στις δύο χώρες, για να επιβάλλουν έτσι τη θέλησή τους. Η εμπόλεμη ρήξη μπορεί να προέλθει ίσως και από κάποιο άφρονα υπολογισμό των ιθυνόντων της Αγκυρας, αν τελικά αποκλείσουμε τους "δικούς" μας.

Βασίλης ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Καθηγητής φιλόλογος Μέσης Εκπαίδευσης