Πόσες χιλιάδες πόδια μπορούν να περπατήσουν στις πέτρες του Βράχου της Ακρόπολης; Πόσα ζευγάρια μάτια μπορούν να περιτρέξουν τους αρχαίους κίονες; Πόσα στόματα να τους υμνήσουν; Πόσα όνειρα να χωρέσουν στις παρειές των Καρυάτιδων;

Τέσσερις ή πέντε χιλιάδες τις Κυριακές, λέει μια λογική φωνή - και αυτή είναι η καθημερινή ροή επισκεπτών - συνθλίβοντας την ποιητική διάθεση των παραπάνω ερωτήσεων. Αλλά, 25.000 (! ) άνθρωποι πάτησαν τις ιερές πέτρες στην τελευταία πανσέληνο του καλοκαιριού.

Το ΥΠΠΟ άνοιξε την Ακρόπολη στις τρεις πανσελήνους του... προεκλογικού καλοκαιριού. Τέτοιες νύχτες, υποτίθεται πως, η ιστορία παντρεύεται με το όνειρο. Υποτίθεται... Αν δεν είχαμε γίνει μάρτυρες μιας απίστευτης ταλαιπωρίας, όχι δικής μας αλλά του ίδιου του μνημείου. Γιατί τι σχέση έχει το στριμωξίδι, με την απλωσιά του πεντελικού μαρμάρου; Τι κοινό έχουν οι εκφράσεις "μη σπρώχνεται κύριε" με την "αναπνοή" της πέτρας, όταν μπορέσει κανείς να την αφουγκραστεί; Τι κοινό έχει το "πανηγύρι" με τη μυσταγωγία; Πώς να δει κανείς τα μάρμαρα να λάμπουν στη σελήνη, παρέα με την κυρία της διπλανής πέτρας που ταϊζει το μωρό της με φασολάκια, που "βόλεψε" στο τάπερ; Πώς, εκτός από την ελευθερία του Παρθενώνα, να νιώσει και ο ίδιος ελεύθερος, όταν η άνοδος μέχρι εκεί ήταν βασανιστική και η κάθοδος αδύνατη;Η αλήθεια είναι ότι το ΥΠΠΟ, συνηθίζει να ονομάζει τις φιέστες και τα κούφια πυροτεχνήματα "πολιτιστική πολιτική".Τα πυροτεχνήματα τυφλώνουν, αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Είναι απάτη να θεωρεί το ΥΠΠΟ ότι με την Ακρόπολη στο έλεος των ανεξέλεγκτων επισκεπτών που εισβάλλουν, ελεύθερα, οδηγεί τον Ελληνα πολίτη στη γνώση του πολιτισμού και ειδικότερα του αρχαίου. Γιατί μπορεί η Ακρόπολη τις νύχτες με πανσέληνο να έχει ελεύθερη είσοδο, αν και δε θα έπρεπε, αλλά πρόσφατα το ίδιο υπουργείο κατήργησε κεκτημένο ετών και επανέφερε το εισιτήριο στους αρχαιολογικούς χώρους για τους Ελληνες επισκέπτες. Την ίδια στιγμή η πολιτιστική παιδεία και γνώση των μνημείων εξαντλείται σε επιδερμικές αναφορές.

Κι επειδή ο πρώτος διδάξας είναι η πολιτεία, όσοι ανέβηκαν αυτές τις τρεις νύχτες στην Ακρόπολη - πολλοί από αυτούς για πρώτη φορά - είναι οι ίδιοι που βλέπουν το μικρό αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, με τα μύρια στατικά προβλήματα, να δίνεται στο Μέγαρο Μουσικής για τις εκδηλώσεις του. Τα μουσεία να έχουν ανεπαρκές φυλακτικό προσωπικό και να γίνονται βορά αρχαιοκάπηλων. Τη Ροτόντα να μισοδωρίζεται στην Εκκλησία για μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Το ΓεντίΚουλέ να μισογκρεμίζεται γιατί "χαλάει" τη "μόστρα". Ξέρουν, επίσης, ότι αυτό το κράτος που κόπτεται για την πολιτιστική κληρονομιά, την προασπίζει με 400 μόλις αρχαιολόγους και αρχαιολογικό νόμο του 1932! Εχει υποσχεθεί περισσότερες από τέσσερις φορές την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων. Αλλά όταν και αν ενοποιηθούν οι αρχαιολογικοί χώροι, το πάρκο Ελευθερίας θα είναι γκαράζ και συνεδριακό κέντρο του Χ. Λαμπράκη και το πάρκο της Ρηγίλλης χάρισμα στην οικογένεια Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή. Η μήπως το περιβάλλον δεν είναι πολιτισμός; Επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, το Μέγαρο Σταθάτου που ήταν δημόσιο κτίριο παραχωρήθηκε στη Νίκη Γουλανδρή για τις ανάγκες του Κυκλαδικού Μουσείου. Εν ολίγοις η πολιτική για την πολιτιστική κληρονομιά μέχρι σήμερα εξαντλείται στην καλύτερη εξυπηρέτηση των μεγαλοσυλλεκτών.

Με αυτές τις συνθήκες, οι δικομματικές κυβερνήσεις πρέπει να καταβάλουν μεγάλες προσπάθειες για να διεκδικήσουν την αξιοπιστία των προθέσεών τους. Πόσο μάλλον το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, που σε 25.000 επισκέπτες αναλογούσαν 45 φύλακες!!!

Αν ζούσε ο Σεφέρης, ίσως να μας είχε στερήσει τις "Εξι νύχτες στην Ακρόπολη" και ο Παλαμάς δε θα είχε γράψει ποτέ για την Πανσέληνο στον Ιερό Βράχο "ο ήλιος γεννάει τα λουλούδια και το φεγγάρι τα όνειρα". Αυτά τα βράδια του ΥΠΠΟ στην Ακρόπολη, τα όνειρα δε χώρεσαν...