Δύσκολο θα είναι το έργο των κάθε λογής πολιτικάντηδων που θα επιχειρήσουν ξανά να υφαρπάξουν την ψήφο των εργαζομένων της Πάτρας. Γιατί θα είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτήσουν για το συνεχιζόμενο μαρασμό της αχαϊκής πρωτεύουσας, την αύξηση της ανεργίας, την πτώση του βιοτικού επιπέδου της περιοχής.

Εδώ και μια δεκαετία, η Πάτρα στενάζει. Τα εργοστάσιά της κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο. Ολο και περισσότεροι εργαζόμενοι "μετακομίζουν" στο Ταμείο Ανεργίας. Η υποαπασχόληση και οι μεσαιωνικού τύπου εργασιακές σχέσεις πληθαίνουν, ενώ η παραοικονομία ευημερεί. Η άλλοτε εργατομάνα Πάτρα μετατρέπεται ραγδαία σε "μητρόπολη της ανεργίας", η οποία ανέρχεται (σύμφωνα μόνο με τα επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, μέσω του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ) στο ποσοστό - μαμούθ του 35%!Μερίδα του λέοντος στο ποσοστό αυτό κατέχουν οι εργαζόμενοι στην κλωστοϋφαντουργία και τον ιματισμό, οι εργάτες μετάλλου και χαρτεργάτες. Στη δεκαετία που πέρασε χάθηκαν πάνω από 8.000 θέσεις εργασίας, στους χώρους αυτούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς, τα επόμενα χρόνια πάνω από 5.000 άνεργοι δε θα μπορούν να βγουν στη σύνταξη, γιατί ποτέ δε θα μπορέσουν να συμπληρώσουν τις προϋποθέσεις.

Χωρίς δόση υπερβολής, την περασμένη δεκαετία, ξεχαρβαλώθηκε η παραγωγική βάση της περιοχής. Μεγάλες βιομηχανίες σκουριάζουν. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Η "Χαρτοποιία Λαδόπουλου",που κάποτε είχε το μονοπώλιο στην παράδοση χαρτιού στο ελληνικό δημόσιο, έκλεισε. Το ίδιο και η"ΒΕΣΟ" που κάποτε μονοπωλούσε το οινόπνευμα. Η αλευροβιομηχανία "Μύλοι Αγ. Γεωργίου" σταμάτησε να "αλέθει". Στον κλάδο την κλωστοϋφαντουργίας, γνωστή είναι η περίπτωση της "Πειραϊκής - Πατραϊκής".Την ίδια τύχη είχαν η "ΝΤΡΕΣΚΟ",η "ΜΑΝΤΙΣΟΝ",και πρόσφατα ο "ΜΑΝΟΥΣΟΣ".Η ΠΙΡΕΛΙ πρόσθεσε 250 νέους άνεργους στο μακρύ κατάλογο.

Κοντά σ' αυτά, κλείνουν η μια μετά την άλλη δεκάδες επιχειρήσεις φασόν που απασχολούσαν από 50 - 80 εργάτες η κάθε μία. Οσα επί χρόνια χτίστηκαν με τον ιδρώτα των εργαζομένων (φάμπρικες, μηχανουργία, μαγαζιά) εξαφανίζονται. Στη θέση τους, ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια ναοί υποκουλτούρας (όπως το μπαράκι πολυτελείας που μετέτρεψαν τη "ΒΕΣΟ"), στήνονται πολυεθνικές του εμπορίου(ΑΒ Βασιλόπουλος, "Πράκτικερ"), ανθεί η τοκογλυφία και διογκώνεται υπέρμετρα ο τομέας των υπηρεσιών (ιδιωτικές ασφάλειες) και ο φτηνός τουρισμός(μικρομάγαζα που εξυπηρετούν στο πόδι τους περαστικούς τουρίστες).

Τίποτα από αυτά δεν είναι ευκαιριακό. Είναι αποτελέσματα σχεδιασμού. Πριν λίγα χρόνια, έγινε ένα συνέδριο στην Πάτρα με διοργανωτές το ίδρυμα Λαμπράκη και το ίδρυμα Παπανδρέου, όπου τέθηκε στόχος να μετατραπεί η αχαϊκή πρωτεύουσα σε κέντρο μεταφορών και φτηνών υπηρεσιών. Οραματίστηκαν να κάνουν την Πάτρα πιλότο της μεταβιομηχανικής εποχής, της κοινωνίας που ζει χωρίς βιομηχανία και πρωτογενή τομέα. Και άρχισαν να το υλοποιούν. Αυτό το μοντέλο στηρίζουν όλα τα κόμματα που κινούνται στη λογική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι τοπικοί φορείς (Νομαρχία, Δήμος, Εργατικό Κέντρο). Μάλιστα, ο δήμος πρωτοστάτησε στη δημιουργία της "Αναπτυξιακής" (εταιρία όπου συμμετέχουν ο δήμος, το ΕΚΠ και το Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο) η οποία, όταν κορυφώνονταν οι αγώνες των εργαζομένων της Π - Π, ήταν η πρώτη που προσφέρθηκε να την αγοράσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο τις ιδιωτικοποίησης και σπέρνοντας αυταπάτες στους εργαζόμενους.

Την τελευταία δεκαετία, παρατηρείται μια αντίστροφη πορεία: Χτυπήθηκε ο πρωτογενής τομέας (γεωργία, κτηνοτροφία). Χιλιάδες νοικοκυριά διαλύθηκαν και πήγαν στις πόλεις, αναζητώντας δουλιά. Ταυτόχρονα, συρρικνώθηκε ο δευτερογενής τομέας (μεταποίηση, βιομηχανία), ενώ υπερδιογκώθηκε ο τριτογενής(υπηρεσίες, εμπόριο και άλλα). Το μέλλον φαντάζει σκοτεινό. Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΒΕ, στην επόμενη τριετία προβλέπονται 150 (!) νέες θέσεις εργασίας στην παραγωγή.Κάθε μια τέτοια θέση ο ΕΟΒΕ εκτιμά πως "κοστίζει" 65 εκατομμύρια δραχμές επένδυση. Ετσι προβλέπεται πάλι κάποιοι να θησαυρίζουν παίρνοντας άτοκα εκατομμύρια για να "φτιάξουν" νέες θέσεις εργασίας και να υπάρξει νέα έξαρση της ανεργίας.

Κάποιοι άνεργοι "απασχολούνται" σε επιμορφωτικά προγράμματα που δεν έχουν σχέση με τις παραγωγικές ανάγκες της πόλης. "Αμαρτωλά κονδύλια" με στόχο τη χειραγώγηση συνειδήσεων πηγαίνουν στις τσέπες "επιμορφωτών" διάφορων ΚΕΚ, ενώ στους περισσότερους νέους τα ΚΕΚ "χρωστούν" χρήματα.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ πιστεύουν πως η Πάτρα δεν μπορεί να έχει βιομηχανία, αλλά πως θα πρέπει να στηριχτεί στο λιμάνι (μεταφορές), στον τουρισμό και τις υπηρεσίες. Στην ίδια λογική κινούνται και τα υπόλοιπα κόμματα που διαπνέονται από τη λογική του Μάαστριχτ. Ιδιαίτερα ο ΣΥΝ θεωρεί πως είναι "μεγάλη ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί" τα μεγάλα έργα στα πλαίσια των ευρωπαϊκών δικτύων και τα ευρωπαϊκά κονδύλια που "πρέπει να εκμεταλλευτεί η πόλη". Μιλούν για τα έργα στο Ρίο, το δρόμο Πάτρα - Αθήνα - Θεσσαλονίκη τον αυτοκινητόδρομο στη Χαλανδρίτσα που θα χρησιμοποιηθεί για ...ράλι! Κορυφαίο"αναπτυξιακό" έργο θεωρούν αυτά τα κόμματα το καζίνο του Ρίο, που ας σημειωθεί πρωτοεισηγήθηκε πριν χρόνια το ίδρυμα Λαμπράκη. Αυτές για τα ευρω-υποταγμένα κόμματα είναι οι αναπτυξιακές προοπτικές...

"Στον αντίποδα όλων αυτών των πολιτικών, που σπέρνουν φτώχεια και ανεργία, που ξεπουλούν και κλείνουν τους κολοσσούς της ελληνικής βιομηχανίας (Π - Π, "Λαδόπουλο" και άλλα) κινείται η αναπτυξιακή πρόταση του ΚΚΕ", λέει στο "Ρ" ο Α. Αντωνόπουλος,μέλος της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου και υποψήφιος βουλευτής Αχαϊας του ΚΚΕ. "Η πρόταση αυτή - συνεχίζει - έχει σαν βασικούς άξονες και προτεραιότητες την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της πόλης μέσα από την ανάπτυξη δημόσιων κλαδικών πολιτικών. Σε κλωστοϋφαντουργία, δέρμα, ένδυση, άμεση επαναλειτουργία της Π - Π με δημόσιο έλεγχο. Υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες. Μελέτη του ΟΑΕ για την Π - Π ανέφερε πως με 2,5 δισ. επένδυση για ένα χρόνο, θα μπορούσε να λειτουργήσει η επιχείρηση στην Πάτρα με κέρδος 1,5 δισ. το ίδιο διάστημα. Επαναλειτουργία του "Παπαδόπουλου" στην Πάτρα και το Αίγιο, στα πλαίσια μιας βιομηχανικής κλαδικής πολιτικής (φορέα) χαρτιού με την ένταξη σ' αυτόν και της "Σόφτεξ". Ετσι θα καλυφθούν οι ανάγκες του ελληνικού δημοσίου που εισάγει χαρτί από τότε που έκλεισε ο "Λαδόπουλος". Υπολογίζονται σε 64 δισ. οι δαπάνες εισαγωγής χαρτιού".

"Η πολιτική του ΚΚΕ - προσθέτει ο Α. Αντωνόπουλος - θεωρεί βασικό παράγοντα για την ανάπτυξη της περιοχής την οργάνωση και ανάπτυξη του αγροτικού τομέα, του τουρισμού και των υπηρεσιών που είναι απαραίτητες για το κοινωνικό σύνολο (νοσοκομεία, κοινωφελείς οργανισμοί και άλλα). Βασικός μοχλός αυτής της πρότασης είναι η αφύπνιση των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων και η συμμετοχή τους στη συγκρότηση ενός μετώπου ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια. Ενός μετώπου, που θα παλεύει για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και θα φέρει τα προβλήματα των εργαζομένων στο επίκεντρο της πολιτικής του".

Σήμερα η Πάτρα είναι ουσιαστικά "δύο πόλεις". Οπως σημειώνει ο Α. Αντωνόπουλος, "χωρίζεται στα δυο με ένα αόρατο τείχος: Από τη μία μεριά ζουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι που στενάζουν από την πολύχρονη λιτότητα, αυτοί που δουλεύουν με "εργασιακές σχέσεις - λάστιχο" (εποχιακοί, 4ης απασχόλησης και άλλοι), οι ΕΒΕ που στενάζουν από το "καθεστώς λουκέτου". Από την άλλη, ζει η αστική τάξη της πόλης: Οι μεγαλοεργολάβοι, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι. Ολοι αυτοί που συγκροτούν το δικομματικό μπλοκ που κυριαρχεί στους τοπικούς φορείς.

Στις 22 Σεπτέμβρη, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι και οι νέες ας θυμηθούν σε ποια από τις "δύο" Πάτρες ανήκουν και ας μην περάσουν άλλη φορά το "τείχος". Ας στηρίξουν τη δική τους Πάτρα, αυτήν της ανάπτυξης, της δουλιάς, της αξιοπρέπειας, της δημοκρατίας. Ας στηρίξουν το μόνο κόμμα που τους εκφράζει, ψηφίζοντας ΚΚΕ, ρίχνοντας κόκκινο στη νύχτα της ανεργίας και της υποβάθμισης".

Παναγιώτης ΖΑΒΟΥΔΑΚΗΣ