Ομως η ανάγκη "ισότιμης" συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ αποτελεί τον κοινό παρονομαστή στις θέσεις όλων των κομμάτων που υποστήριξαν και υποστηρίζουν τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση, γνωστότερη σαν Συνθήκη του Μάαστριχτ, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, της Πολιτικής Ανοιξης, του ΣΥΝ και του ΔΗΚΚΙ. Οι δυο μονομάχοι εννοούν ότι θα πρέπει πάση θυσία να υλοποιηθεί το πρόγραμμα "σύγκλισης". Υποστηρίζουν ότι έτσι μόνο η Ελλάδα θα έχει δικαίωμα να περάσει στο επόμενο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) και θα μπορεί να συμμετέχει ισότιμα στη διαμόρφωση των αποφάσεων. Οι μικροί συνοδοιπόροι αυταπατώνται ότι μπορούν να διεκδικούν και να κατακτούν στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Από την ημέρα εκείνη και μετά δικαίωμα να αποφασίζουν για την Κοινή Οικονομική Πολιτική θα έχουν μόνο οι πέντε - έξι χώρες του "σκληρού πυρήνα", οι υπόλοιπες θα έχουν μόνο την υποχρέωση να εφαρμόζουν τις αποφάσεις, υπό την απειλή μάλιστα επιβολής "ποινών" για πιθανές παρεκκλίσεις. Για αυτό και θέλουν να επιβάλουν πιο σκληρή πολιτική λιτότητας χωρίς προοπτική. Ομως και πριν την ολοκλήρωση της ΟΝΕ η ελληνική κυβέρνηση είχε πολλές ευκαιρίες να διαπιστώσει πόσο "ισότιμες" είναι οι σχέσεις στην ΕΕ. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που απαγόρευσε τις κρατικές επιχορηγήσεις για τα ελληνικά ναυπηγεία, οδηγώντας έτσι ένα δυναμικό κλάδο στην καταστροφή, ανέχεται την κρατική χρηματοδότηση τους εργοστασίου της "Φολκσβάγκεν" στη Σαξωνία της Γερμανίας. Δυο μέτρα και δυο σταθμά.

Αν και διαπιστώνεται η αδυναμία της ισότιμης συμμετοχής, εμμένουν στην προπαγάνδισή της και θα εφαρμόζουν την ίδια αντιδραστική πολιτική, είτε με αυτοδύναμες κυβερνήσεις είτε με κυβερνήσεις συνεργασίας.

Μόνο η λαϊκή αντεπίθεση μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή την πολιτική. Η μόνη διέξοδος μπροστά στις εκλογές είναι η ψήφος στο ΚΚΕ.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ