Και κει που το θέμα παιζόταν στην "κολοκυθιά". Εκεί, δηλαδή, που ο μεν υπουργός Εργασίας έλεγε ότι η "αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος είναι στις άμεσες προτεραιότητες", για να αναιρεθεί την επομένη από τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας, ήρθε ο ίδιος ο πρωθυπουργός και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Μέσα στο 1997 - ξεκαθάρισε χτες - "θα αντιμετωπιστεί ολοκληρωμένα το ασφαλιστικό πρόβλημα", στη βάση της "βιωσιμότητας" και της "αντιμετώπισης των ανισοτήτων στη βάση της ανταποδοτικότητας, του χρόνου ασφάλισης και της κοινωνικής αλληλεγγύης"...

Σαν να ακούμε από μαγνητόφωνο τη συνθηματολογία, με την οποία η κυβέρνηση της ΝΔ συνόδευσε το 1990 και το 1992 τους δυο αντιασφαλιστικούς νόμους, τους οποίους το ΠΑΣΟΚ διατηρεί σαν κόρη οφθαλμού, παρά τις αντίθετες δεσμεύσεις του. Το νέο χτύπημα, επομένως, είναι ενόψει. Αυτό το κατανοούν όλοι. Εκείνο που πιθανά δεν έχει γίνει όσο πρέπει κατανοητό είναι το μέγεθος του χτυπήματος που προετοιμάζεται. Οτι το ζητούμενο τώρα πια δεν είναι κάποια επιπλέον δυσάρεστα μέτρα, αλλά η ισοπέδωση της κοινωνικής ασφάλισης. Επιδίωξή τους είναι η δραστική αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση ανδρών και γυναικών. Η κατάργηση του θεσμού της κατώτερης βασικής σύνταξης και η μετατροπή των συντάξεων σε απλά βοηθήματα. Ο υπολογισμός των συντάξεων όχι με βάση τις αποδοχές των τελευταίων χρόνων, αλλά με βάση όλο τον ασφαλιστικό χρόνο, οδηγώντας στον αποδεκατισμό τους. Και βεβαίως δραστική απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές, πράγμα που θα τινάξει κυριολεκτικά στον αέρα τα ασφαλιστικά ταμεία. Η αρχή γι' αυτό το διαλυτικό μέτρο έγινε με τον πρόσφατο νόμο για την... ανεργία, ενώ χτες ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε κι άλλη μείωση, δύο ποσοστιαίων μονάδων (!) για την πρόσληψη δήθεν νέων κάτω των 23 ετών ή πτυχιούχων ΑΕΙ - ΤΕΙ για μια διετία από την πρόσληψή τους!

Είναι, λοιπόν, σίγουρο ότι μια από τις πιο σφοδρές επιθέσεις που θα εκδηλωθούν μετεκλογικά - όποιος και από τους δυο εταίρους του δικομματισμού και αν πάρει τη σκυτάλη - θα αφορά στο μέτωπο της κοινωνικής ασφάλισης. Με οδηγό τη "Λευκή Βίβλο", όπως ήδη γίνεται σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες. Οπως επίσης σίγουρη είναι η συναίνεση που θα παράσχει ο ένας στον άλλο, από όποια θέση, σε μια τέτοια κατεύθυνση. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν η ΝΔ πέρναγε τους αντιασφαλιστικούς της νόμους, είχε εξασφαλίσει ουσιαστικά και τις "πλάτες" του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ούτε τις "κοινωνικές εκρήξεις" (!) - όπως τις αποκαλούσε - ενίσχυσε, αλλά και "έγραψε" τη συναίνεσή του στο γνωστό πόρισμα Τζουμάκα. Το ζήτημα, επομένως, δεν είναι απλώς η ύπαρξη ενισχυμένης αντιπολίτευσης, αλλά η αποφασιστική ενίσχυση εκείνης της αντιπολίτευσης, που με συνέπεια θα δώσει τη μάχη στο πλευρό των εργαζομένων. Δηλαδή, του ΚΚΕ.