Η "σύγκλιση", η "ανάγκη ενίσχυσης της πορείας της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης", βρίσκεται στο επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας των κομμάτων που συμφωνούν με τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση και αποδέχονται τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Θέλουν να πείσουν το λαό ότι αυτός ο μονόδρομος οδηγεί στη γη της επαγγελίας. Το ΠΑΣΟΚ συνδέει την πορεία ενοποίησης με το λεγόμενο "κοινωνικό κράτος". Το ΔΗΚΚΙ προβάλλει γενικά και αόριστα τη δήθεν "διεκδίκηση ενός άλλου προγράμματος σύγκλισης". Ο ΣΥΝ νομίζει ότι ανακάλυψε την... Αμερική με την "αναθεώρηση κριτηρίων και χρονοδιαγράμματος". Η ΝΔ και η ΠΟΛ.ΑΝ. προωθούν το δικό τους "φιλολαϊκό πρόγραμμα".

Για τα λαϊκά συμφέροντα, η πορεία "σύγκλισης" που επιδιώκεται με ή χωρίς αναθεώρηση κριτηρίων και χρονοδιαγράμματος είναι καθαρή απάτη. Βασικό κριτήριο και επιδίωξη για την ανάπτυξη της οικονομίας στον καπιταλισμό είναι τα κέρδη. Επόμενα τα "κριτήρια σύγκλισης" υπηρετούν αυτό το σκοπό. Αρα οι συγκεκριμένοι δείκτες - κριτήρια, ακόμη και αν πιαστούν, καθόλου δε σημαίνει ότι η βιομηχανία, η αγροτική οικονομία, οι άλλοι τομείς δραστηριότητας θα 'ναι στα ίδια επίπεδα με τις κυρίαρχες οικονομικά χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τις Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία. Ο ίδιος ο ανταγωνισμός των πολυεθνικών δεν αφήνει περιθώρια "σύγκλισης".

Η πορεία για την υλοποίηση του "στόχου", απαιτεί τη μείωση των κρατικών δαπανών γιαπαιδεία, υγεία, κοινωνική πρόνοια, για να μειωθούν υποτίθεται τα δημόσια ελλείμματα. Αρα αυτά παραδίδονται στους επιχειρηματίες. Η μείωση του πληθωρισμού απαιτεί συγκράτηση μισθών. Οι ανάγκες μείωσης του εξωτερικού χρέους αλλά και των δημοσίων ελλειμμάτων, οδηγούν στο ξεπούλημα των επιχειρήσεων του δημοσίου και στην αύξηση της φορολογίας των λαϊκών εισοδημάτων. Κι όλα αυτά σε συνδυασμό με τις φοροαπαλλαγές των μεγαλοεπιχειρηματιών, με τη μείωση του κόστους εργασίας, με την κατάργηση της εργοδοτικής εισφοράς στα ασφαλιστικά Ταμεία, με κίνητρα εύκολου κέρδους για να γίνουν επενδύσεις από τα πολυεθνικά μονοπώλια. Επόμενα έχουμε πορεία αύξησης των κερδών και πτώσης του βιοτικού επιπέδου του λαού, χτύπημα της κοινωνικής ασφάλισης.

Η πορεία της "σύγκλισης" απαιτεί συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, βιομηχανικής και αγροτικής, για να μεγαλώσει το μερίδιο εισαγωγών από τις πολυεθνικές. Αυτό οδηγεί στην αύξηση της ανεργίας και στην εξάρτηση των λαϊκών εισοδημάτων από τις διαθέσεις των μονοπωλίων. Δηλαδή φτώχεια, λιτότητα, εξαθλίωση. Ετσι για το λαό αποκλίνει η οικονομία έστω κι αν "συγκλίνουν" οι δείκτες της. Σε ό,τι έχει σχέση με την "αναθεώρηση των κριτηρίων και του χρονοδιαγράμματος" ο στόχος είναι πολύ συγκεκριμένος. Δεν πρόκειται για φιλολαϊκά κριτήρια γιατί τέτοια μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορούν να υπάρξουν. Είναι η ουτοπική λογική ότι οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες θα παραχωρήσουν μέρος των κερδών τους στους εργαζόμενους, θα μειώσουν την εκμετάλλευση.