Λέξεις όπως "διαφάνεια", "προγραμματισμός", "δημόσιο συμφέρον", ήταν άγνωστες για τις δυνάμεις του δικομματισμού και τα τελευταία χρόνια στον τομέα εκτέλεσης των δημοσίων έργων. Αντίθετα, οι έννοιες που επικράτησαν στην πρακτική και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις διαδικασίες ανάθεσης των έργων αυτών ήταν "ρεμούλα", "παρασκήνιο", "παιχνίδι με τα συμφέροντα", "σκανδαλώδεις και αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις". Τόσο πολύ, που τους... βγήκε πλέον και "τ' όνομα"!

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του μετρό της Αθήνας, που έχει καταντήσει, ύστερα και από τις τελευταίες εξελίξεις "Γεφύρι της Αρτας", ενώ στις υπόγειες στοές του "πνίγονται" δεκάδες δισεκατομμύρια, που πληρώνει φυσικά ο ελληνικός λαός. Ενα έργο που ξεκίνησε το 1991, με προϋπολογισμό 170 δισ. δρχ., με μια σύμβαση φτιαγμένη από τη ΝΔ, "κομμένη και ραμμένη" για την εξυπηρέτηση των Γάλλων, Γερμανών και Ελλήνων μεγαλοεργολάβων. Οι οποίοι βέβαια δεν άφησαν την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Μελέτες τεχνικών έχουν αποδείξει με στοιχεία ότι οι υπερτιμολογήσεις στο έργο δίνουν και παίρνουν και ότι το 50% των κονδυλίων (ολόκληρη η κοινοτική επιδότηση) δε χρησιμοποιείται καν για τις κατασκευές, αλλά κατευθύνεται ακέραια στις τσέπες των εργολάβων και των στηριγμάτων τους. Τη βουλιμία των οποίων εξυπηρέτησε θαυμάσια και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όταν το 1994 με τη σκανδαλώδη συμπληρωματική σύμβαση που υπέγραψε τους έδωσε "πανωπροίκια" άνω των 65 δισ. δρχ. Αποτέλεσμα; Το κόστος του έργου πλησιάζει πλέον το 1 τρισ. δρχ., είναι άγνωστο πότε θα ολοκληρωθεί, τα εργοτάξια αργούν, οι εργαζόμενοι απολύονται, ενώ άνοιξε πάλι η όρεξη των εργολάβων και ζητούν νέα εξωφρενικά "πανωπροίκια", ύψους 175 δισ. δρχ.!

Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει επιδεινωθεί επικίνδυνα. Τώρα πλέον έχουμε στα υποτιθέμενα μεγάλα έργα "συμβάσεις παραχώρησης". Παραχωρείται, δηλαδή, στους ιδιώτες εκτός από την κατασκευή και η εκμετάλλευση των έργων για αρκετές δεκαετίες. Η εξάρτηση της χώρας από ξένα κέντρα μεγαλώνει, ενώ το δημόσιο χρέος μεγαλώνει λόγω των ασύλληπτων δανείων (ύψους αρκετών τρισ. δρχ. ) από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, που συνομολογούνται μάλιστα με όρους μυστικούς και απόρρητους. Η επίβλεψη και ο έλεγχος των δημοσίων έργων παραχωρείται σε διεθνείς συμβούλους σε βάρος της παραγκωνιζόμενης δημόσιας διοίκησης. Το θεσμικό πλαίσιο επιδεινώνεται και πριμοδοτεί μερικές δεκάδες μεγάλων εταιριών, της λεγόμενης Η Τάξης, ενώ δίνει το δικαίωμα να ανατίθεται ένα έργο στον 20ό ή στον 46ο μειοδότη!

Μνημεία πολιτικού και οικονομικού σκανδάλου αποτελούν οι συμβάσεις για το αεροδρόμιο Σπάτων, τη ζεύξη Ρίου - Αντιρρίου ή τη λεωφόρο Σταυρού - Ελευσίνας, που ξεπερνούν ακόμη και την αλήστου μνήμης Ούλεν και Πάουερ. Οι μεγαλοεργολάβοι επί των ημερών του δικομματισμού ευημερούν και καθίστανται ρυθμιστές του πολιτικού σκηνικού, ενώ ο λαός και οι εργαζόμενοι τίθενται στο περιθώριο και καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα, μέσω πρόσθετης φορολογίας και εξοντωτικών διοδίων. Οσο για τις "καλύτερες μέρες" και την "ανάπτυξη" που ευαγγελίζονται τα δύο κόμματα, ας τολμήσουν με τα συνθήματα αυτά να απευθυνθούν στις οικογένειες των απολυμένων του μετρό...