Δε μένουν παρά λίγες ώρες, για να ανοίξουν οι κάλπες, στις αιφνίδιες "εκσυγχρονιστικές" εκλογές, που θα καταγραφούν στην πολιτική μας ιστορία για την προσπάθεια πλήρους αμερικανοποίησής τους, μέσω των παραθύρων της τηλεόρασης, της επιβολής του διαφημιστικού λόγου και της απέραντης κενολογίας των αρχηγών των αστικών κομμάτων. Κάτι τέτοιο δεν έγινε φυσικά εφικτό κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ύπαρξη της κομμουνιστικής Αριστεράς, που εξακολουθεί να υπάρχει και να αντιστέκεται, κόντρα στο "μάτι του κυκλώνα" και τις επιθυμίες της Χ. Τρικούπη, της Ρηγίλλης και των κηδεμόνων τους.

Σ' αυτές τις εκλογές, οι υποψήφιοι των δυο μεγάλων κομμάτων έπαιξαν και οικολογικά. Κατσιγιάννης, από τη μια μεριά, Λαλιώτης, από την άλλη. Χωρίς πολλές διαφορές, αφού το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο είναι το ίδιο. Μόνο τα γραφεία των διαφημιστών τους βρίσκονται σε διαφορετικούς δρόμους. Ισως στο κοντινό μέλλον να επιλέγουν το ίδιο, για να τους έρχεται και φτηνότερα. Λέγαμε, λοιπόν, για το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο, που δεν είναι άλλο από την αγοροποίηση της οικονομίας, η οποία συνδέεται παγκοσμίως με τη χειροτέρευση του περιβάλλοντος. Και οι δυο τηλεμονομάχοι προσπαθούν να μας πείσουν για την άδολη αγάπη τους προς το περιβάλλον και τις οικολογικές τους ευαισθησίες. Και εμφανίζουν το πρόβλημα σαν κάτι ξεχωριστό, που προέκυψε ξαφνικά με παρθενογένεση. Ομως τα οικολογικά, όπως και τα οικονομικο-κοινωνικά προβλήματα, έχουν κοινές αιτίες. Κι αυτές συνδέονται με τις υφιστάμενες κοινωνικο-οικονομικές δομές και τις εκμεταλλευτικές - εξουσιαστικές σχέσεις, που απορρέουν από την οικονομία της αγοράς. Ανεργία, φτώχεια, ναρκωτικά και περιβαλλοντική υποβάθμιση δεν είναι ξεχωριστές ενότητες, αλλά οι όψεις του ίδιου προβλήματος που ονομάζεται καπιταλισμός.

Συχνά, ακούμε σε τηλεοπτικές "συζητήσεις" και διαβάζουμε σε περισπούδαστες "αναλύσεις", περί χρεοκοπίας της Αριστεράς και αδυναμίας της να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις στα προβλήματα. Η λάσπη ήταν πάντα το οπλοστάσιό τους και η Αριστερά ο εφιάλτης τους.Οι λόγοι, προφανείς. Ας δώσουμε μερικά παραδείγματα της δικής μας αντίληψης. Μεγάλα έργα.Ναι ή όχι; Απαντούμε ναι, αλλά όταν αυτά σέβονται το περιβάλλον και εξυπηρετούν την εθνική μας οικονομία. Ούτε το μετρό, ούτε τα Σπάτα καλύπτουν τις δυο αυτές προϋποθέσεις. Το τραμ, λ.χ., θα κόστιζε το ένα τρίτο, θα γινόταν γρηγορότερα, θα κάλυπτε πολλαπλάσιες γραμμές και θα εξοικονομούσε, τουλάχιστον, 500 δισ., που θα μπορούσαν να συμβάλουν στον εκσυγχρονισμό (σ.σ. χωρίς εισαγωγικά) του απαρχαιωμένου σιδηροδρομικού μας δικτύου. Το ίδιο θα συνέβαινε, αν το αεροδρόμιο γινόταν στην Τανάγρα. Και θα συμπληρώναμε, με την αυστηρή προϋπόθεση ότι το Ελληνικό θα γινόταν αποκλειστικά χώρος πράσινου. Το νέφος της Αθήνας θα "εξαφανιζόταν" από τα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, αν πιστεύαμε τα προεκλογικά προγράμματα του ΠΑΣΟΚ. Οχι μόνο δεν έφυγε, αλλά αυξήθηκε. Γιατί ούτε μετεγκατάσταση ρυπογόνων βιομηχανιών έγινε, ούτε βιομηχανική χωροθέτηση σχεδιάστηκε και νέες "σοσιαλιστικές" άδειες ίδρυσης μονάδων στο Λεκανοπέδιο δόθηκαν... Από την άλλη, τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας υποβαθμίζονται καθημερινά και η πολιτική του ΙΧ - λόγω της υπηρέτησης των μεγάλων πολυεθνικών - εξακολουθεί να 'ναι το μοναδικό κυκλοφοριακό σοσιαλνεοφιλελεύθερο μοντέλο. Λέξη για αποκέντρωση και περιφερειακή ανάπτυξη.Αντίθετα, ο γιγαντισμός υπηρεσιών και λοιπών δραστηριοτήτων της Αθήνας συνεχίζεται με τους ίδιους ρυθμούς. Ας μιλήσουμε για την ενέργεια.Το φυσικό αέριο ακόμα θα περιμένει πολύ. Οσο για τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας (ηλιακή, αιολική, γεωθερμία), στις οποίες η χώρα μας παρουσιάζει φοβερές δυνατότητες, εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται με θυμηδία. Το αδιέξοδο με τα σκουπίδια έδειξε το αδιέξοδο του καταναλωτικού προτύπου που μας έχει επιβληθεί.Δε γίνεται το παραμικρό για ανθεκτικότερες κατασκευές και φιλικότερες προς το περιβάλλον συσκευασίες. Οσο για την ανακύκλωση, παραμένει παιχνίδι για τους μαθητές των δημοτικών σχολείων. Τα αγροχημικά και η ανεξέλεγκτη δράση τους εξακολουθούν να δηλητηριάζουν έδαφος και προϊόντα και μαζί με τις εντατικές καλλιέργειες και τις μονοκαλλιέργεια υποθηκεύουν το μέλλον της αγροτικής μας οικονομίας. Οσο για τις βιοκαλλιέργειες, ούτε συζήτηση. Κι ας δείχνουν όλα τα μηνύματα της αγοράς (που τόσο πιστεύουν και υπηρετούν) ότι το μέλλον είναι προς τα κει.

Αναμφισβήτητα, οι νέες τεχνολογίες μπορούν να αποτελέσουν καθοριστικό παράγοντα στην πρόοδο της χώρας. Ομως, θα πρέπει να συνοδευτούν με συγκεκριμένο σχεδιασμό που θα εξυπηρετήσει τη χώρα κι όχι τα ταμεία των πολυεθνικών. Τα τοξικά όχι μόνο δεν πρέπει να θάβονται στα εδάφη μας, αλλά να ελέγχονται προληπτικά οι ύποπτες για κάτι τέτοιο βιομηχανικές μονάδες. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει με τη θαλάσσια ρύπανση.Η Μεσόγειος είναι η πιο ρυπασμένη θάλασσα, κάτι που συχνά ξεχνιέται. Η ηχορύπανση και τα αρρωστημένα κτίρια, δυο νέες πληγές του σύγχρονου πολιτισμού, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ανεξαρτήτως κόστους. Η καταστροφή της περιφέρειας, που συναγωνίζεται αυτήν της Αθήνας, είναι προϊόν της τελευταίας εικοσαετίας. Και γι' αυτά δεν ακούσαμε το παραμικρό. Κι, όμως, χρειάζεται σοβαρή και άμεση παρέμβαση. Τα βιομηχανικά ατυχήματα της τελευταίας δεκαετίας σε Δραπετσώνα, Θεσσαλονίκη και Ελευσίνα δείχνουν την ασυδοσία των βιομηχάνων και την αδιαφορία της πολιτείας να μας προστατέψει. Οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί εξακολουθούν να απορροφούν τεράστια κονδύλια και να υποθηκεύουν το μέλλον μας. Κι αυτό θα γίνει, όσο το διάλογο και την καλλιέργεια φιλικών σχέσεων με τους γείτονές μας έχουν αντικαταστήσει οι επιταγές του ΝΑΤΟ και των εμπόρων όπλων. Ολα τα παραπάνω εντάσσονται στη διαφορετική μας αντίληψη για τον τύπο ανάπτυξης. Εμείς θέλουμε την κοινωνική προκοπή. Αυτοί την κοινωνία των 2/3 και την ευημερία των μεγαλοαστών. Από κει αρχίζουν και τελειώνουν όλα.

Η ψήφος κάθε αριστερού και προοδευτικού πολίτη στο ΚΚΕ είναι η μοναδική στάση, που θα βοηθήσει να τεθεί τέρμα στη σημερινή αθλιότητα και να ξαναγεννηθεί η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.Η μόνη δύναμη που μπορεί να λέει τη σκάφη σκάφη και τα σύκα σύκα και να κοιτά τον ψηφοφόρο στα μάτια, χωρίς γαλιφιές και τεχνάσματα. Μακριά από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα,που έχουν βάλει θηλιά στη δημοκρατία μας, με κύριους υπεύθυνους τους αρχηγούς του δικομματισμού, εξακολουθεί να υποστηρίζει τα λαϊκά συμφέροντα και να βάζει στην πρώτη γραμμή τον άνθρωπο και όχι τα κέρδη των βιομηχάνων. Δε χρειάζεται τις ευλογίες του ΣΕΒ, ούτε τις υποδείξεις του Διευθυντηρίου της ΕΕ και, πολύ περισσότερο, της πρεσβείας των ΗΠΑ, για να χαράξει την πολιτική του. Γνωρίζει ότι τίποτα δε χαρίζεται και τα πάντα καταχτιούνται με αγώνες και θυσίες. Γι' αυτό το συναντούμε παντού μπροστάρη και όχι στη γωνία, στα κοσμικά κέντρα ή στα τηλεοπτικά βαριετέ των ηλεκτρονικών ΜΜΕ. Αρθρώνει προτάσεις εφικτές, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, γι' αυτό γίνεται ενοχλητικό. Και η γραμμή που δίνεται είναι σαφής: "Εξαφανίστε το". Ομως, δεν τους προκύπτει. Γιατί οι ρίζες του στο λαό είναι βαθιές. Και πάντα οι δυσκολίες τού έδιναν δύναμη. Κι ο λαός ανταμείβει αυτούς που τον υπηρετούν. Κόμμα της εργατικής τάξης, συνδέει τα περιβαλλοντικά προβλήματα με τις σχέσεις παραγωγής, τον τύπο ανάπτυξης, την ειρήνη, την περιφερειακή ανάπτυξη. Ολα αυτά, δηλαδή, που δεν ακούσαμε από τους δυο τηλεμονομάχους, ούτε από τους υπόλοιπους διεκδικητές, που δε μας εξηγούν γιατί θα έπρεπε να εκπροσωπηθούν στη Βουλή, αφού δε λένε κάτι διαφορετικό. Η παρουσία τους ίσως να 'ναι μελλοντική εφεδρεία, όταν χρεοκοπήσουν οι δυο πρώτοι. Από αυτή την άποψη, τους έχει ανάγκη το σύστημα. Οχι, όμως, και ο λαός. Θα πρέπει να ενισχυθεί το ΚΚΕ με κάθε τρόπο και μέσο.Είναι η μόνη εγγύηση για τη διεκδίκηση όσων προγραμματικά καταθέτει. Ας μην επιτρέψουμε τη λεηλασία των ευαισθησιών, των ονείρων μας και του αύριο των παιδιών μας από τους τηλεπαραθυράκηδες, που το μόνο τους ενδιαφέρον εστιάζεται στις μίζες, στα ΕΟΚικά προγράμματα και τους λογαριασμούς στην Ελβετία. Στο χέρι μας είναι, η 23η Σεπτέμβρη να αποτελέσει το χειρότερό τους εφιάλτη.