"Εκανα τρεις μήνες πορεία απ' τ' Αγραφα, ζαλίκα με τον μικρό μου αδερφό. Ημουν ο μεγαλύτερος από τους έξι. Ξεκινήσαμε Φλεβάρη του '49, μετά τη μάχη του Καρπενησίου. Ημουν 14 χρόνων. Σκέφτομαι σήμερα τι θα μπορούσε να κάνει η μάνα μου με έξι παιδιά. Πήγαμε στις Λαϊκές Δημοκρατίες και γυρίσαμε και οι έξι επιστήμονες. Ποια οικογένεια δε θα το ζήλευε;". Ο Δημοσθένης μιλούσε ήρεμα, όπως σήκωνε, όμως, το κεφάλι, καταλάβαινες ότι ήθελε να βγάλει από μέσα του την αγανάκτηση. "Κανένας δεν μπορεί να μου πει εμένα για "παιδομάζωμα". Το πραγματικό παιδομάζωμα ήταν από δω με την Φρειδερίκη που πουλούσαν τα παιδιά στα παιδοπάζαρα. Καμιά σύγκριση. Φυσικά, λένε "ουαί τοις ηττημένοις". Κοντά στα άλλα, μας φόρτωσαν και το "παιδομάζωμα". Από αυτά τα παιδιά, όμως, υπάρχουν μαρτυρίες και προσωπικές. Ολα αυτά γύρισαν σπουδαγμένα".

"Ας μη μας μιλάνε για "παιδομάζωμα". Εγώ το λέω παιδοσώσιμο! Σκοτώνονταν παιδιά στις μάχες! Είχαν ήδη σκοτωθεί 120 παιδιά πριν παρθεί η απόφαση από την προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση. Περάσαμε έξω γύρω στις 3.000 παιδιά και σωθήκαμε. Καλλιεργήσαμε τον πολιτισμό μας εκεί, γυρίσαμε και παραμένουμε Ρωμιοί!".