Κάποτε, οι πολίτες πλήρωναν τους φόρους τους - όσοι και τότε πλήρωναν - και με τα χρήματα αυτά το κράτος έβγαζε πέρα τις βασικές του υποχρεώσεις, ανάμεσα στις οποίες ήταν η δημόσια παιδεία και η υγεία, η επιχορήγηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τα δημόσια έργα κλπ. Οχι, βέβαια, πως δεν υπήρχαν και τότε κάποιοι μεγαλοκαρχαρίες, που δεν πλήρωναν φόρους και πολλαπλά απομυζούσαν το μόχθο των εργαζόμενων, αλλά δεν είχαμε και το σημερινό χάλι.Τώρα, τα πράγματα έχουν ριζικά αλλάξει. Οι εργαζόμενοι και πάλι πληρώνουν φόρους και μάλιστα πολύ περισσότερους από παλιότερα. Το κράτος, όμως, καθημερινά αποποιείται τις ευθύνες του. Η δημόσια παιδεία μετατρέπεται σε χώρο πειρατείας της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας". Η δημόσια υγεία το ίδιο. Οι κοινωνικές δαπάνες των κρατικών προϋπολογισμών πετσοκόβονται, οι δε εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι καλούνται καθημερινά να χώνουν βαθύτερα το χέρι στην τσέπη τους...

Και δεν έφταναν όλ' αυτά, θέλουν τώρα να προσθέσουν και νέα φορολογικά βάρη στους εργαζόμενους, είτε μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση είτε με ειδικούς φόρους, όπως αυτός της "κοινωνικής αλληλεγγύης".

Προφανώς, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν πόσο το 'χουν παρακάνει και πόσο προκλητική είναι αυτή η μονόπλευρα φορομπηχτική πολιτική τους. Γι' αυτό και ας πάρουμε όλοι τα μέτρα μας, πριν δε μείνει τίποτε στην τσέπη μας.