Τελικά η "ενθρόνιση" των διάφορων αξιωματούχων της κυβέρνησης του "εκσυγχρονιστή" πρωθυπουργού κ. Σημίτη έχει και την πλάκα της. Το τι αρλούμπες εκτοξεύουν οι παραλαμβάνοντες και οι παραδίδοντες δε λέγεται. Τι οράματα, τι σχέδια, τι υποσχέσεις! Λες και δε ζούμε στην ίδια χώρα και δεν έχουμε δείγματα της δωδεκαετούς γραφής τους. Στο πέρασμά τους δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο και παρ' όλα αυτά έχουν το θράσος να μιλούν στο όνομα του λαού "που τους εμπιστεύτηκε να μας κυβερνήσουν". Τώρα πώς τους εμπιστεύτηκε, είναι μια άλλη ιστορία. Τέσσερις στις δέκα ψήφους πήραν, όμως χάρη σ' ένα καλπονοθευτικό σύστημα, που θα το ζήλευαν και τριτοκοσμικοί δικτάτορες, έχουν απόλυτη πλειοψηφία. Για τέτοια εμπιστοσύνη μιλάμε! Αφορμή για το σημερινό σημείωμα οι δηλώσεις της υπουργού Αιγαίου κ. Ελ. Παπαζώη,με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου "Για τα πουλιά του Αιγαίου" από την Ορνιθολογική Εταιρεία, περί "Μεσογειακής ασπίδας του περιβάλλοντας στα νησιά".

Ριζικές αλλαγές στο πρόγραμμα "Αιγαίο - Αρχιπέλαγος" υποσχέθηκε η κ. υπουργός. Στόχος η διατήρηση της ποιότητας του φυσικού περιβάλλοντος των νησιών, των ακτών και της θάλασσας, που ελκύει λόγω της καθαρότητάς της χιλιάδες τουρίστες. Τι το μεμπτό; θα διερωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης. Ουδέν μέχρι εδώ. Τα ωραία ή μάλλον τα επικίνδυνα βρίσκονται παρακάτω. Σύμφωνα με την κ. Ε. Π. πολλά νησιά κινδυνεύουν από τα ρυπογόνα λύματα της Τουρκίας, που λειτουργεί τις περισσότερες εγκαταστάσεις της χωρίς βιολογικούς καθαρισμούς και επιπλέον υπάρχει στα σχέδιά της να κατασκευάσει δυο πυρηνικά εργοστάσια. Η Ελλάδα θα συνεχίσει να αντιδρά - μας λέει - στους διεθνείς οργανισμούς για να σεβαστεί η χώρα αυτή τις διεθνείς συνθήκες.

Κατ' αρχάς θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε την κ. Ε. Π. αν κατά τύχη γνωρίζει πόσοι βιολογικοί καθαρισμοί λειτουργούν στα δικά μας νησιά και αν εμείς (δηλαδή όχι ακριβώς εμείς, αλλά κάποιοι βιομήχανοι και ξενοδόχοι) είμαστε αθώες περιστερές; Τα υπάρχοντα στοιχεία πάντως άλλα λένε. Ας αφήσουμε όμως την πλευρά αυτή, έτσι ώστε να δώσουμε τον απαραίτητο χρόνο στην κ. Ε. Π. να συλλέξει στοιχεία, κι ας έρθουμε σε μια άλλη που θεωρούμε σημαντικότερη. Γιατί τα θέματα περιβάλλοντος δε συζητιούνται με τη γείτονα χώρα; Οι καταγγελίες στους διεθνείς οργανισμούς είναι μονόδρομος και πιο αποτελεσματικές; Γιατί δεν υπάρχει επιδίωξη για κοινά προγράμματα, με στόχο τη σωτηρία του Αιγαίου, που ως κλειστή θάλασσα είναι ευπρόσβλητη στη ρύπανση; Κι όχι μόνο από τις δυο χώρες, αλλά και από όσες τη χρησιμοποιούν ως δίαυλο για τις θαλάσσιες μεταφορές. Τι εξυπηρετούν λοιπόν οι εθνικιστικές κορόνες;

Από την εποχή που συνεργαζόταν η κ. Ε. Π. με τον Μεγα-φιλοπεριβαλλοντιστή κ. Λαλιώτη στις πιο μαύρες μέρες του δύσμοιρου αυτού υπουργείου πραγματοποίησε πολλά οφσάιτ. Ας θυμίσουμε μερικά.

Πριν από ένα περίπου χρόνο αρνήθηκε να συζητήσει με εκπροσώπους της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας σε Βαλκανική Σύνοδο για σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα, γιατί υπήρχε "πρόβλημα" με τα ταμπελάκια τους. Λίγο καιρό μετά ανέπτυξε τη θεωρία της (;) ότι όλοι οι άλλοι εξάγουν ρύπανση πλην της "υπερηφάνου Ελλάδος".

Προεκλογικά επανήλθε περί "ασπίδων" ενάντια στην εισαγωγή ρύπανσης (κ. Στεφανή, δεν εντρυφείτε ολίγο γύρω από τη σχέση ασπίδας - οικολογίας - εκσυγχρονισμού - Κεντροαριστεράς και εθνικισμού; Θα προσφέρετε τα μέγιστα. Τόσο στο Εθνος όσο και στο Κίνημα).

Να καταγράψουμε άλλες δυο οικο-παρεμβάσεις της. Την καρακιτσαρία στη συνάντηση της Πάτμου για την Ορθοδοξία και το Περιβάλλον, που είχε το γενικό πρόσταγμα και για άγνωστους λόγους δε συμμετείχε ο κ. Ψυχάρης (κατά μια εκδοχή δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τους μοναχούς της Μονής Εσφιγμένου που βρίσκονται σε κόντρα με τον Πατριάρχη). Τέλος την "κυκλοφοριακή αγωγή" της αρκούδας, έτσι ώστε να μάθει να περνά κάτω από την Εγνατία Οδό μέσω υπόγειων διαβάσεων (!), που μας θύμισε ο Γ. Σακιώτης σε άρθρο του με τίτλο "Προσωπογραφίες κυβερνητικών οικοδιαχειριστών" στη ΝΕΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ τ. 144.

Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερος. Νομίζουμε όμως ότι δε χρειάζεται. Το υπουργείο Αιγαίου δεν πρέπει να περιμένει καλύτερες μέρες. Οχι πως είναι θέμα προσώπων. Αλλά καμιά φορά έχουν κι αυτά τη σημασία τους. Εν αναμονή νέων ασπίδων.