Αξίζει να σημειωθεί ότι σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις που προαναφέραμε έχουν καταγραφεί υπαρκτά ή κατασκευασμένα μειονοτικά προβλήματα. Αυτά τα προβλήματα θα είναι, κατά την προσφιλή τακτική της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, τα "προσανάμματα" για τη νέα φωτιά που θα ανάψουν στην "πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης", για να επέμβουν στη συνέχεια σαν "ειρηνοποιοί" και "επιδιαιτητές". Οσο για το χαρακτήρα της επέμβασης, δε χρειάζεται να πούμε πολλά, αρκεί να δούμε τι έγινε στη Βοσνία και τι προαναγγέλλει τώρα η "Διεθνής Επιτροπή", με την πρόταση να τεθεί η ευρύτερη περιοχή υπό την "εγγύηση ισχύος των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ".

Ο κίνδυνος για την Ελλάδα μεγαλώνει, όχι μόνο γιατί κινδυνεύουν τα σπίτια των γειτόνων... Η Κύπρος, το Αιγαίο, αλλά και οι αναφορές της Εκθεσης σε "τουρκική" και "μακεδονική" μειονότητα στην Ελλάδα δίνουν το μέτρο της κρισιμότητας των καταστάσεων.

Μια τακτική, η οποία γίνεται προσπάθεια να εξωραϊστεί με δυο τρόπους: "Η αύξηση των μισθοφόρων θα καλύψει μεγαλύτερο μέρος των αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων και θα δοθεί η δυνατότητα για μείωση της στρατιωτικής θητείας", λέει το ένα επιχείρημα, "η ένταξη στα μισθοφορικά σώματα αποτελεί μια καλή λύση για τους άνεργους νέους, λέει το άλλο.

Ταυτόχρονα, καλλιεργείται η ιδέα ότι η στράτευση δεν είναι καθήκον και υποχρέωση για την υπεράσπιση της πατρίδας, της ανεξαρτησίας, της ακεραιότητάς της, αλλά και της λαϊκής κυριαρχίας, και ότι είναι ένα επάγγελμα ανάμεσα σ' όλα τα άλλα. Μια ιδέα επικίνδυνη, αφού γίνεται κατανοητό πως η μισθοφορική συγκρότηση δημιουργεί στεγανά στον κρίσιμο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων και δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιείται αυτός ο μηχανισμός σαν μηχανισμός "πραιτοριανών", εκτός και εντός της χώρας.