Από τα όσα πολλά και διάφορα γράφονται και λέγονται τις μέρες αυτές, για τη μη δυνατότητα της Ελλάδας να συμμετάσχει από την πρώτη φάση στη λεγόμενη ευρωπαϊκή ενοποίηση, δύο και μόνο πράγματα καταλάβαμε: Οτι, για να είμαστε έτοιμοι στη δεύτερη φάση, θα χρειαστούν πολύχρονα και ακόμη σκληρότερα μέτρα λιτότητας και δραστικών περικοπών. Και δεύτερον, ότι ακόμη και όταν τελικά συμμετάσχουμε, η σκληρή λιτότητα θα πρέπει να συνεχιστεί επ' άπειρον, για να μη χάσουμε τη θέση, που θα έχουμε κατακτήσει...

Ολ' αυτά, όμως, μας άφησαν - πέρα από την πολύ πικρή γεύση τους - και το εξής ερώτημα: Για ποιο λόγο να υποστούμε τόσες και τόσες θυσίες, για να συμμετάσχουμε στην περιβόητη ενοποίηση, αφού τίποτε δεν πρόκειται ν' αλλάξει ουσιαστικά, αν δε γίνουν και χειρότερα τα πράγματα για τους εργαζόμενους; Γιατί δεν κάνει τον κόπο, κάποιος εκ των θερμών οπαδών της "ενοποίησης", να μας πει συγκεκριμένα, σε τι θα ωφεληθούν οι Ελληνες εργαζόμενοι, όταν η χώρα θα... ευτυχήσει να συμμετάσχει σ' αυτήν; Και μη μας πουν περί του ευρωπαϊκού ιδεώδους και άλλα παρόμοια ή περί της εξασφάλισης των συνόρων, γιατί από τέτοια έχουμε χορτάσει και μεις και οι εργαζόμενοι...