Πιο εύκολα έβαζες σε λογαριασμό τις ρεμούλες του δημοσίου τομέα, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις τα τελευταία 15 χρόνια, παρά τα σφηνάκια που "κατέβασε" (για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του) ο καθ' όλα αξιοσέβαστος - το επισημαίνουμε - κύριος Δημοσθένης Κ. Παπαδογεωργακόπουλος, εκείνο το βράδυ. Δοκίμασε - καχύποπτα - το πρώτο και στη συνέχεια ήπιε κάμποσα πράσινα με γεύση μέντας, δυο - τρία κόκκινα κι ένα μπλε, μέχρι που άρχισε να βλέπει τα πάντα... "πράσινα, κόκκινα και μπλε". Από ώρα αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα με σοβαρότατες επιπτώσεις στις κοινωνικές του συναναστροφές. Συγκεκριμένα, δεν μπορούσε να αυτοσυστηθεί, αφού το "Παπαδογεωργακόπουλος" είναι δύσκολο να το προφέρεις "υπό κανονικές συνθήκες", πόσο μάλλον όταν το αλκοόλ μεταμορφώνει οποιαδήποτε λέξη με πάνω από δυο συλλαβές σε δυσθεώρητο πρόβλημα έκφρασης. Μια φορά, η εν λόγω δυσκολία, ουδόλως τον απασχολούσε και τις ίδιες απόψεις φαινόταν να συμμερίζεται και ο περίγυρός του, που τον αποκαλούσε απλώς "μπάρμπα"...

Βέβαια η εικόνα ήταν λίγο παράξενη. Διότι πώς να το κάνουμε, τι δουλιά είχε τώρα ο κ. Δημοσθένης Παπα... κάπως, γεννηθείς το 1937 στη Λάρισα, δημόσιος υπάλληλος (υποδιευθυντής Α παρακαλώ! ), με την ολοστρόγγυλη καραφλίτσα του, να σκορπάει το δεκαπενθήμερό του σε μπαρ; Τι ρόλο έπαιζε, ανάμεσα σε 17χρονους με στενά μαύρα τζινς, πάνινα αθλητικά, δεσποινίδες με μαλλιά στο χρώμα της φωτιάς, παλτά μέχρι τη γάμπα και βρετανικές αρβύλες, να συζητά για τις... νέες τάσεις της παγκόσμιας ροκ σκηνής, χωρίς βέβαια να έχει σχέση με το αντικείμενο; Κανείς, παρ' όλα αυτά δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει, ούτε κι όταν στις 4 τα χαράματα ο "μπάρμπας" εγκατέλειπε, απ' τους τελευταίους και υποβασταζόμενος, το κατάστημα. Ο μπάρμαν κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του, βλέποντάς τον να κάνει τα πρώτα "αυτόνομα" βήματα και σκέφθηκε πως οι πιθανότητες να φτάσει στο σπίτι του ήταν μηδαμινές, χωρίς ποτέ να μάθει πόσο δίκιο είχε. Οσο για τον κ. Δημοσθένη Κ. Παπαδογεωργακόπουλο, αυτό είτε πεζοδρόμιο ήταν, είτε κατάστρωμα καϊκιού, μεσοπέλαγα στο Αιγαίο με 9 "μποφόρ" και "απαγόρευση απόπλου", δεν είχε μεγάλη διαφορά. Το ίδιο κουνιόταν...

Το ξημέρωμα τον βρήκε με πονοκέφαλο, φαρδύ πλατύ στη λεωφόρο Μεσογείων, και την πλάτη ακουμπισμένη στο μαντρότοιχο. Ο αέρας είχε σκορπίσει τριγύρω τα κομματάκια της σχισμένης κοινοποίησης για "υποχρεωτική συνταξιοδότηση με μειωμένες αποδοχές". Ο κ. Δημοσθένης Κ. Παπαδογεωργακόπουλος άνοιξε τα μάτια του και χαμογέλασε στο επίσης χαμογελαστό πρόσωπο του Κώστα Σημίτη στην απέναντι γιγαντοαφίσα - απομεινάρι των πρόσφατων εκλογών. Αυτήν που έγραφε "Για την ΕΛΛΑΔΑ του 2000"...