Μονότονοι έχουν καταντήσει πλέον οι κυβερνώντες. Πριν από κάθε συμβούλιο και διαβούλιο στις Βρυξέλλες, στο οποίο συζητούνται θέματα που αφορούν τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, αρχίζουν τις "διαρροές", περί των πιέσεων που ασκούνται, περί της σθεναρής στάσης της ελληνικής πλευράς και της απειλής άσκησης βέτο, κ.ο.κ. Μετά το συμβούλιο, αρχίζει πάλι η γνωστή ανόητη θριαμβολογία, περί "ελληνικής επιτυχίας", νίκης στα σημεία κλπ.

Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιήθηκε και στο προχτεσινό Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ. Και ποια ήταν, αυτή τη φορά, η "ελληνική επιτυχία"; Μήπως ότι αναβλήθηκε προσωρινά η σύγκληση του Συμβουλίου Σύνδεσης Τουρκίας - ΕΕ, για τις αρχές του 1997, αντί του Δεκέμβρη; Μήπως ότι διατήρησε το "κεκτημένο", τη δήλωση δηλαδή των "15" της 15ης Ιούλη; Μα αυτή, μόνο ως αρνητικό προηγούμενο πρέπει να αντιμετωπίζεται, αφού, εκτός των άλλων, ζητεί οι εδαφικές διεκδικήσεις της Τουρκίας, όπως στα Ιμια, να παραπέμπονται στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης!

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο: Ποια απόφαση θα είχε παρθεί στο συμβούλιο των υπουργών, αν είχε ήδη καταργηθεί το "βέτο", έστω και ως απειλή; Ο καθένας, βέβαια, μπορεί εύκολα να φανταστεί, τι θα γίνεται στο εγγύς μέλλον, όταν στο πλαίσιο της Κοινής Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής (ΚΕΠΠΑ) θα έχει καταργηθεί το "βέτο".