Αυτό που συμβαίνει σε κάθε συνεδρίαση του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ αποτελεί πλέον "θεσμό". Η ελληνική κυβέρνηση προσέρχεται πάντα με δυο δεδομένα: Πρώτον, με το τέλος κάθε συνεδρίασης, είναι δεδομένο ότι θα έχει καταγάγει "νέα, λαμπρή νίκη"... Ο εκάστοτε υπουργός έχει εξασφαλίσει ότι η προπαγάνδα του θα βρει πρόθυμους διαύλους αλλοίωσης της πραγματικότητας στο εσωτερικό της χώρας. Το δεύτερο δεδομένο (σε επίπεδο ουσίας πια) είναι ότι οι παραπάνω συναθροίσεις έρχονται να οριοθετήσουν το νέο σημείο υποβιβασμού στο οποίο περιέρχονται τα συμφέροντα της χώρας, λόγω των πιέσεων των ισχυρών. Πρόκειται για επαναλαμβανόμενη τακτική. Κάθε φορά δε που αυτές οι πιέσεις χειροτερεύουν, η κυβέρνηση εμφανίζει την αμέσως προηγούμενη υποβάθμιση των ελληνικών συμφερόντων, ως "εφαλτήριο εθνικής ανάτασης" από το οποίο δε θα αποστούμε ούτε βήμα.

Το σκηνικό στήθηκε και αυτή τη φορά. Η ελληνική κυβέρνηση, εμφανίστηκε έτοιμη να ασκήσει μέχρι και "βέτο" αν περνούσε η ιρλανδική πρόθεση για σύγκληση του Συμβουλίου Σύνδεσης ΕΕ - Τουρκίας εντός του Δεκέμβρη. Αντέταξε επίσης ότι δεν πρόκειται να κουνήσει ρούπι από το κείμενο - δήλωση της ΕΕ της "15ης Ιούλη". Τι ήταν όμως εκείνο το κείμενο που η κυβερνητική προπαγάνδα, με στόχο να ξορκίσει την πραγματικότητα των υποκλίσεων έναντι των νέων πιέσεων, εμφανίζει ως "αδιαπραγμάτευτη επιτυχία"; Τίποτε περισσότερο από ένα υποκριτικό κείμενο των "15" που αφού κατέγραφε τα αυτονόητα περί σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου, καλούσε τις δυο χώρες να λύσουν τη διαφορά της Ιμιας στη Χάγη... Πίσω από "αυτό" δεν πάμε, λέει η κυβέρνηση. Μόνο που δε λέει ότι το "αυτό" βρίσκεται ήδη πολύ πίσω σε σχέση με τα συμφέροντα της Ελλάδας. Κάτι που, σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της ΕΕ με την Τουρκία ήταν αναμενόμενο, από τη στιγμή που η κυβέρνηση δουλικά προχώρησε στην άρση του "βέτο" το 1995.

Το θέμα όμως είναι μέχρι πού θα φτάσει αυτή η πορεία. Γιατί το πρόβλημα δε βρίσκεται τελικά στους θεατρινισμούς της κυβέρνησης, αλλά στην ίδια την πολιτική της. Μια πολιτική επιρρεπής στις πιέσεις, αφού, όχι μόνο δε διανοούνται οι ασκητές της να καταγγείλουν τους υπονομευτές των ελληνικών συμφερόντων, αλλά κάθε φορά που οι τελευταίοι δείχνουν τα δόντια τους, εκείνη επιδεικνύει "ευρω - εκσυγχρονιστική" προσαρμοστικότητα στα... νέα δεδομένα. Αν λοιπόν στο προχτεσινό Συμβούλιο έμειναν κάποια περιθώρια για εσωτερικούς θεατρινισμούς, η πολιτική των ανοιχτών πιέσεων που έχει αποδεχτεί η κυβέρνηση, μοιραία, θα της στερήσει και αυτή την οδό διαφυγής. Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι η μετατροπή του αδιεξόδου των υποτελών, σε αδιέξοδο της χώρας.