Και μετά τη σημερινή απεργία τι; Το ερώτημα τίθεται από πολλές μεριές και με διαφορετικούς τρόπους. Τίθεται πρώταπρώτα από τους ίδιους τους εργαζόμενους που ξέρουν ότι μια απεργία δε φέρνει την "άνοιξη". Οπως επίσης ξέρουν ότι το τι θα ακολουθήσει, το τι συνέχεια θα δοθεί, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την επιτυχία και το δυναμισμό της σημερινής πανεργατικής - πανυπαλληλικής πανελλαδικής κινητοποίησης. Το θέμα απασχολεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο την κυβέρνηση, που στις δημόσιες δηλώσεις στελεχών της όχι μόνο προσπαθεί να κρύψει την ανησυχία της, αλλά και να εμφανίσει σκόπιμα τη σημερινή, μεγάλης έκτασης, κινητοποίηση ως "εθιμοτυπική", ως μια "ντουφεκιά" που θα πέσει και θα περάσει, ελπίζοντας ότι έτσι θα επηρεάσει την ίδια τη συμμετοχή στην απεργία, σπέρνοντας απογοήτευση ως προς την αποτελεσματικότητά της. Απασχολεί και τα κομματικά επιτελεία του ΠΑΣΟΚ, που με εντατικά εσωκομματικά "σεμινάρια" επιχειρούν να συγκρατήσουν τα στελέχη τους που δρουν στο μαζικό κίνημα, ενώ με την προετοιμασία μιας ακριβοπληρωμένης καμπάνιας προσπαθούν να ενισχύσουν τις θεωρίες του "μονόδρομου", να εμποδίσουν με κάθε τρόπο την παραπέρα ανάπτυξη των αγώνων. Απασχολεί και "καίει" σαφώς τους εργοδοτικούς μηχανισμούς, που σε πολλούς εργασιακούς χώρους έχουν θέσει σε εφαρμογή τις "δοκιμασμένες" μεθόδους των πιέσεων ή και της ανοιχτής τρομοκρατίας.

Βεβαίως την απάντηση στο ερώτημα καλούνται να τη δώσουν στην πράξη, έτσι και αλλιώς, τα συλλογικά όργανα των εργαζομένων, των αγροτών, των ΕΒΕ, των συνταξιούχων, της νεολαίας. Σε ορισμένα από αυτά και κυρίως στις κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις, θα έλεγε κανείς ότι οι συσχετισμοί είναι δεδομένοι. Ωστόσο όσο αλήθεια είναι αυτό, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι το τι θα κάνουν ακόμα και αυτές οι ηγεσίες εξαρτάται από το πόσο η συμμετοχή στη σημερινή κινητοποίηση θα τους αφαιρέσει κάθε πρόσχημα για αναδίπλωση. Από την πίεση που θα ασκηθεί από τα κάτω, από τα επόμενα αγωνιστικά βήματα που θα προγραμματίσουν οι πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες οργανώσεις, από τον συγκεκριμένο πειστικό τρόπο που θα ιεραρχηθούν και θα προβληθούν τα αιτήματα και οι στόχοι απέναντι στην πανθομολογούμενα βαθιά αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική. Και ακόμα ή και κυρίως, από το πόσο σε πόλεις, κλάδους, περιοχές θα αναπτυχθούν συγκεκριμένα βήματα συντονισμού της δράσης όλων όσοι πλήττονται από αυτή την πολιτική, πάνω σε συγκεκριμένους στόχους που θα συσπειρώνουν και θα δίνουν την προοπτική της οικοδόμησης ενός ενιαίου μετώπου πάλης απέναντι στο ενιαίο μέτωπο κυβέρνησης - μεγάλου κεφαλαίου.

Το έδαφος της συνέχισης και της κλιμάκωσης του αγώνα, το έδαφος της ανάπτυξης του πιο πλατιού μετώπου πάλης, είναι το ίδιο το έδαφος της όξυνσης των προβλημάτων και - θεωρητικά τουλάχιστον - αυτό φαίνεται να γίνεται αποδεκτό από ευρύτερες δυνάμεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αυτή τη στιγμή εμφανίζονται ανοιχτές σε μια αγωνιστική κλιμάκωση, χωρίς ωστόσο να είναι σε θέση - και γι' αυτό ευθύνονται συγκεκριμένες δυνάμεις - να ανακοινώσουν σήμερα από το βήμα των απεργιακών συγκεντρώσεων, όπως θα έπρεπε, τα επόμενα αγωνιστικά βήματα. Αυτό, μαζί με το γεγονός ότι και σε πρόσφατες συνεδριάσεις των οργάνων οι ίδιες δυνάμεις έχουν απορρίψει προτάσεις κλιμάκωσης, αλλά και δεν έχουν υιοθετήσει ένα συγκεκριμένο πειστικό διεκδικητικό πλαίσιο, κάνει ολοφάνερες τις δυσκολίες που θα υπάρξουν προς αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο, αυτές οι δυσκολίες σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να οδηγήσουν σε παραίτηση από την άσκηση κάθε μορφής πίεσης και προς τις κορυφαίες οργανώσεις. Ισαίσα, επιβάλλεται να συμβεί το ακριβώς αντίθετο, με τα μάτια στραμμένα ακόμα πιο αποφασιστικά στη βάση, στους τόπους δουλιάς, στα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια συνδικάτα, στους ανθρώπους της δουλιάς, αντιπαλεύοντας σταθερά τα πλαστά διλήμματα και τους ψεύτικους διαχωρισμούς που σπέρνουν τα επιτελεία των "επικοινωνιολόγων"...

Η ψήφιση του αντιλαϊκού προϋπολογισμού δεν είναι ένα "στιγμιαίο" ατόπημα. Είναι ένας εφιάλτης διάρκειας, όπως και η εισοδηματική πολιτική της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, η φοροεπιδρομή, η ανεργία, οι απολύσεις, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, το ξήλωμα κατακτήσεων και δικαιωμάτων δεκαετιών... Διαρκής και εντεινόμενη, επομένως, επιβάλλεται να είναι η αντίσταση. Ηδη προς αυτή την κατεύθυνση καταγράφονται τα πρώτα αισιόδοξα μηνύματα. Είναι οι αποφάσεις των συντονιστικών οργάνων που δημιουργήθηκαν σε Θεσσαλικές πόλεις και σε άλλες περιοχές. Η απόφαση της Ομοσπονδίας Οικοδόμων για την κλιμάκωση ενός απεργιακού προγράμματος που θα απαιτήσει λύσεις σε οξύτατα προβλήματα του κλάδου. Η ανάλογη απόφαση της ομοσπονδίας εργαζομένων στα τουριστικά επαγγέλματα. Οι αποφάσεις των εκπαιδευτικών να αμφισβητήσουν στην πράξη, με νέους αγώνες, την οικονομική εξόντωσή τους και την παραπέρα υποβάθμιση του ρόλου τους σ' ένα συνεχώς υποβαθμιζόμενο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης. Οι αποφάσεις μιας σειράς επιχειρησιακών σωματείων που πρόσφατα οργάνωσαν στην Αθήνα συλλαλητήριο ενάντια στις απολύσεις, στην αποβιομηχάνιση και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Ο προσανατολισμός αρκετών οργανώσεων για νέα, μεγάλης έκτασης, κινητοποίηση, ενώ θα μπαίνει στην ολομέλεια της Βουλής για συζήτηση ο αντιλαϊκός προϋπολογισμός. Το θέμα αυτό, έτσι και αλλιώς θα απασχολήσει τις επόμενες μέρες και τις κορυφαίες οργανώσεις, οι οποίες ανάλογα με την απάντηση που θα δώσουν στο κρίσιμο, αυτή τη στιγμή, ερώτημα της κλιμάκωσης, θα κριθούν ανάλογα από τους εργαζόμενους.