ΡΩΜΗ.-

Παραδοξολογώντας, και την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι δήλωσε χτες ότι η βούληση της κυβέρνησής του είναι η Ιταλία να ενταχθεί στην πρώτη ομάδα των χωρών, οι οποίες θα συμμετάσχουν στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ).

Ο Πρόντι ουσιαστικά απάντησε στις επιφυλάξεις που διατύπωσε ο πρόεδρος του ομίλου "Φίατ", Τσέζαρε Ρομίτι: Ο Ιταλός επιχειρηματίας είχε προτείνει προχτές την έναρξη συνομιλιών της Ιταλίας με τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, προκειμένου να εξασφαλιστεί μια προθεσμία τριών ετών για την ένταξή της στην ΟΝΕ, εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης που διέρχεται η ιταλική οικονομία. Πρόσθετος λόγος, κατά τον Ρομίτι, είναι ότι πιθανότατα τα μέτρα λιτότητας που προωθεί η κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Πρόντι θα επιδεινώσουν την οικονομική συγκυρία.

Ο Πρόντι, ευρισκόμενος σε συμπληγάδες - την πίεση από τις Βρυξέλλες από τη μια, τις αντίρροπες πιέσεις από το εσωτερικό από την άλλη - - απάντησε με μια υπεκφυγή: "Επιλέξαμε τη στρατηγική, είμαστε στην Ευρώπη επειδή βλέπει σε αυτήν το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός της χώρας για τις μελλοντικές γενιές".

Ο πρόεδρος του ομίλου της "Φίατ", όμως, διαφωνεί: Το αίτημα της Ιταλίας να ενταχθεί στην πρώτη ομάδα της ΟΝΕ, προειδοποίησε, είναι πολύ πιθανό να απορριφθεί. Αρα, γιατί να μην προληφθεί αυτή η αποτυχία με τη διεκδίκηση ενός άλλου χρονοδιαγράμματος; "Θα πρέπει να είναι κανείς μύωπας για να μην αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι η Ιταλία πάσχει από μια οδυνηρά υψηλή ανεργία, άνισα κατανεμημένη, σε σημείο που να φτάνει - στο Νότο - σε αφρικανικά ποσοστά".

Στην Ιταλία, ασφαλώς, ο "αντιευρωπαϊσμός" είναι εξοβελισμένος από τον πολιτικό διάλογο, αλλά οι Ιταλοί πολιτικοί φαίνεται να το ξανασκέπτονται. Πόσο μάλλον, όταν τη συζήτηση ξεκινούν οικονομικοί παράγοντες...

Ο πρόεδρος της "Φίατ" έχει και αυτός προβλήματα. Αντιμετωπίζει (τον προσεχή Γενάρη) μια δίκη με την κατηγορία της παράνομης χρηματοδότησης πολιτικών κομμάτων και της παραποίησης οικονομικών στοιχείων. Να είναι άραγε τυχαίο ότι οι ...αποκαλύψεις για τους συνεκτικούς δεσμούς πολιτικών και οικονομικών ηγετών με τη δικαιοσύνη πολλαπλασιάζονται;