"Κατηγορούμε τις ελληνικές κυβερνήσεις, γιατί υπήρξαν άβουλες και άτονες στην αρχιτεκτονική της Ευρώπης. Γιατί υποδέχτηκαν, ως παθητικά υποκείμενα και όχι ως συνδημιουργοί, τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '90".

Αυτά τα απίθανα (που, ωστόσο, δεν είναι καθόλου απίθανο να λέγονται από έναν εκπρόσωπο του ΣΥΝ) τα είπε, ανάμεσα σε άλλα παρόμοια, ο Γ. Δραγασάκης, μιλώντας στη Βουλή, για τον κρατικό προϋπολογισμό.

Ωστε έτσι έχουν τα πράγματα; Παθητικό υποκείμενο είναι η εγχώρια ολιγαρχία στη διαδικασία της καπιταλιστικής ενοποίησης; Και τα κέρδη της, που αυξάνουν με τους μεγαλύτερους ρυθμούς στην ΕΕ, ενώ τα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού οξύνονται ραγδαία, πώς γίνονται; Από μόνα τους..; Και από την άλλη, οι εργαζόμενοι άλλων χωρών, σαν της Ισπανίας ή της Γαλλίας, που υποτίθεται πως οι κυβερνήσεις τους έχουν περισσότερο ενεργητική συμμετοχή, τι κέρδισαν; Μήπως, δεν αντιμετωπίζουν και αυτοί σοβαρότατα προβλήματα, ενώ οι αντίστοιχες ολιγαρχίες και πάνω απ' όλους οι πολυεθνικές του κεφαλαίου συσσωρεύουν κέρδη και δύναμη;

Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί. Μόνο, που, τόσο αυτή, όσο και οι καρεκλοκένταυροι των Βρυξελλών φροντίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτούς εκπροσωπούν. Γι' αυτό, άλλωστε, φτιάχνουν και Συνθήκες του Μάαστριχτ και ΚΑΠ και "νόμους της αγοράς" και άλλα παρόμοια. Πόσο περισσότερο ενεργητική, δηλαδή, τη θέλει ο Γ. Δραγασάκης; Πόσα περισσότερα, δηλαδή, να πάθουν οι εργαζόμενοι, ο λαός και η χώρα..;