Εχουμε ξαναγράψει για τον Φελίνι, έχουμε δει και ξαναδεί πολλές φορές τις ταινίες του, έχουμε τόσες φορές μιλήσει γι' αυτό το ιερό τέρας της 7ης Τέχνης. Αναρωτιόμαστε όμως, παρ' όλα αυτά, αν αρκεί να γράψεις, να δεις να μιλήσεις μια φορά για έναν γίγαντα. Ασφαλώς όχι. Κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι που δεν είχες προσέξει την προηγούμενη. Κάθε φορά τα χάνεις με την ευφυία του, κάθε φορά παρατηρείς κάτι νέο. Η φαντασία του, η ποίησή του, ο λυρισμός του, αλλά και ο ρεαλισμός του, περπατούν χέρι χέρι, συνεχώς. Και γυναίκες, χιλιάδες γυναίκες, που έπαιξαν άμεσο ή έμμεσο ρόλο στη ζωή του, εμφανίζονται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας σε κάθε σκηνή κάθε έργου του.

Η "Γλυκιά ζωή" σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Τη γενιά της δεκαετίας του '60, μια γενιά που ουσιαστικά είχε πεθάνει από τα τέλη της δεκαετίας του του '50, όταν στην Αμερική γεννιόταν ένας "Επαναστάτης χωρίς αιτία",που αργότερα, στα 1970, επαναστάτησε με αιτία και αφορμή τον πόλεμο του Βιετνάμ.

Ο Φελίνι, ώριμος πια, απαλλαγμένος από μια ζωή που έζησαν άλλοι για εκείνον, αποφασίζει να "γράψει" και να υπογράψει τη δική του ζωή. Γυρίζει το"Οκτώμισι".Αυτοαναλύεται, νοσταλγεί, επιθυμεί, σατιρίζει, ονειρεύεται, θυμάται, αυτοκαταργείται. Θα θυμάται συνεχώς, θα νοσταλγεί, θα αμφισβητεί. Και με το "Αμακόρντ" και την "Πόλη των γυναικών" θα συνεχίσει να αυτοαναλύεται και να αναπλάθει στιγμές πραγματικών ή φανταστικών βιωμάτων. Δεν έχει σημασία. Αλλωστε, ο Γάλλος φιλόσοφος Αλτουσέρ υποστήριζε ότι η παραίσθηση αποτελεί και αυτή μια πραγματικότητα...

Με το "Σατυρικόν",την ταινία που θα προβάλει ο ΑΝΤΕΝΝΑ τη Δευτέρα στη 01.15, ο μεγάλος Ιταλός κινηματογραφιστής μεταφέρει με ελευθεριότητα στην οθόνη το ομώνυμο έργο του Πετρώνιου (1ος μ.Χ. αιώνας). Ο Φελίνι δε σκηνοθετεί μόνο, ζωγραφίζει συγχρόνως μια αρχαία Ρώμη, που έχει πολλές ομοιότητες με την ετοιμοθάνατη Ρώμη της "γλυκιάς ζωής". Μια Ρώμη, που τρώει τις σάρκες της και τα παιδιά της, μια Ρώμη που, ενώ αιμορραγεί, διασκεδάζει φιλήδονα.

Ο Φρεντερίκο Φελίνι, γόνος μεσοαστικής οικογένειας του Ρίμινι, γεννήθηκε στα 1920. Σπούδασε σε σχολεία καθολικών και πέρασε αρκετό χρόνο τεμπελιάζοντας και βάζοντας σε τάξη, αλλά και σε αταξία, τις παιδικές του αναμνήσεις. Αναμνήσεις, που αργότερα θα αναβιώσουν έντονα και, σχεδόν, θα πάρουν σάρκα και οστά και θα εμφανιστούν στις περισσότερες ταινίες ως πραγματικότητα ή ως φαντασίωση. Εργάστηκε στη Ρώμη ως σχεδιαστής κόμικς και γελοιογράφος, ως βοηθός σε θέατρο και ως σεναριογράφος κωμωδιών.

Ο Φελίνι πέθανε πέρσι το φθινόπωρο στη Ρώμη. Δίπλα του, μέχρι την τελευταία στιγμή, στάθηκε μόνο μια από τις χιλιάδες γυναικείες μορφές που καταδίωκε και τον καταδίωκαν: η Τζουλιέτα των πνευμάτων, η δική του γυναίκα, η Τζουλιέτα Μασίνα.