Στερημένη, με πολλά προβλήματα για τη μουσική, ήταν η χρονιά που έφυγε.Θαρρείς, ο θάνατος του Μάνου Χατζιδάκι προοιωνιζόταν ότι "μέρες χειρότερες θα 'ρθουν" για τους ανθρώπους της μουσικής. Κι ας είπε το αντίθετο με το δίσκο του ο Δ. Σαββόπουλος. Κι ας επέστρεψαν στη δισκογραφία με νέες δουλιές εξαιρετικοί δημιουργοί, όπως οι Μίκης Θεοδωράκης "Πολιτεία Γ" και Χρήστος Λεοντής "Πυγολαμπίδες".Πέρα από κάποιες φωτεινές εικόνες, η ελληνική δισκογραφία ανέβηκε σε ποσότητα, αλλά κατέβηκε σε ποιότητα. Διόλου παράξενο, αφού στην πλειοψηφία τους οι κατ' όνομα μόνο "ελληνικές" δισκογραφικές εταιρίες εντέλλονται από τις Αμερικανίδες, κυρίως, "μητέρες" τους να εξωθήσουν το ελληνικό τραγούδι σε μιμητικό κακέκτυπο και το φιλόμουσο κοινό, κυρίως το νεολαιίστικο, και μουσικά στην αποχαύνωση.

Ο μαρασμός, στον οποίο ολοένα και περισσότερο οδηγούνται τα μεγάλα μουσικά σύνολα της χώρας, η πενιχρή - έως μηδενική - "ενίσχυσή" τους και οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις για προκλητική εκχώρηση του εθνικού μουσικού χώρου σε συγκεκριμένους μεγιστάνες του πλούτου, ήταν το "έργο" της "νέας πολιτικής του ΥΠΠΟ" και για τη μουσική.Τροχάδην, με τροπολογίες, παρ' όλες τις αντιδράσεις, η ιδιωτική "Καμεράτα", - ορχήστρα στην οποία οι ξένοι μουσικοί ξεπερνούν το 95% του δυναμικού της - ανάγεται σε υπερορχήστρα, "καθοδηγήτρια" των μουσικών πραγμάτων, με "κηδεμόνα" τον όμιλο Λάτση.

Η "Ορχήστρα των Χρωμάτων" και η "Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής" θεσμοθετήθηκαν ως ΝΠΙΔ, ενώ άνοιξε ο δρόμος και για την ιδιωτικοποίηση της μοναδικής Εθνικής Λυρικής Σκηνής,με τη μετατροπή της σε ΝΠΙΔ. Οι εκκλήσεις των εργαζόμενων για διάλογο και η κατάληψη του κτιρίου δεν πτόησαν κυβέρνηση και υπουργό.

Από τους ανθρώπους της μουσικής μόνο ο Μ. Θεοδωράκης τόλμησε να καταγγείλει τις σκοτεινές κοινοπραξίες Λαμπράκη - κυβέρνησης, να μιλήσει για σφετερισμό των μουσικών συνόλων και για υποταγή (κυβερνητική και γενικότερη) στον παραπάνω μεγαλοεκδότη.

Δεν είναι άσχετη με τα παραπάνω σχέδια της κυβέρνησης και η ασφυξία που προκάλεσαν στα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ.Μόλις άρχισαν να βγαίνουν από τη χρόνια καλλιτεχνική ανυπαρξία τους, τα ξανάριξαν στο "χάος" οξύτατων οικονομικών και θεσμικών προβλημάτων, ώστε μαραζωμένα να κάνουν ό,τι βούλεται ο "αυθέντης" και περί των μουσικών. Αλλά και η "φιλοξενία" της άστεγης Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής αποδυνάμωσε την παρουσία της στα μουσικά μας πράγματα.

Το ωράριο των νυχτερινών κέντρων,το 1994, πυροδότησε σοβαρές εντάσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τέλος και η λογοκρισία, καταδικασμένο φαινόμενο άλλων εποχών, επανήλθε με την περίπτωση του δίσκου με ποντιακά τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη.

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ