Τις αντιδράσεις των ενδιαφερομένων προκαλεί η δημοσιοποίηση των διατάξεων του νομοσχεδίου, με το οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια απέραντη λέσχη χαρτοπαιξίας και ηλεκτρονικών παιγνιδιών. Με το πρόσχημα της "επιβολής της τάξης" στο χώρο του παράνομου τζόγου, όχι μόνον τον νομιμοποιεί, αλλά στην ουσία τον απελευθερώνει, καθώς δίνεται η δυνατότητα να λειτουργεί "αίθουσα παιχνιδιών" ακόμη και στο μικρότερο χωριό. Οι σύλλογοι των κατασκευαστών ηλεκτρονικών παιγνιδιών, των ιδιοκτητών αιθουσών, αλλά και των ιδιοκτητών καφενείων, βρίσκονται σε εγρήγορση και ζητούν επίμονα από τον υπουργό Οικονομικών να τους ενημερώσει επίσημα για τις προθέσεις της κυβέρνησης.

Δεν αποκλείεται μέσα στη μέρα συνάντηση του υπουργού με τους εκπροσώπους του Συλλόγου Καφεπωλών Αθήνας, οι οποίοι, όπως μας είπε ο πρόεδρός τους Γιώργος Τσίτουρας, καταβάλλουν προσπάθειες ώστε "να εξαιρεθούν από τις διατάξεις του νόμου και να μη φορολογηθούν με τον τρόπο που σκέφτεται η κυβέρνηση να φορολογήσει τα παραδοσιακά καφενεία". Εκείνο που προέχει, τόνισε ο πρόεδρος του συλλόγου, είναι "να ξεκαθαρίσει ο χώρος διότι έχουν δοθεί άδειες καφενείων σε χαρτοπαικτικές λέσχες. Εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση με τις λέσχες και θέλουμε ο χώρος μας να διατηρήσει τον παραδοσιακό του χαρακτήρα".

Τα σχέδια της κυβέρνησης προκαλούν, όμως, και την αντίδραση των κατασκευαστών μηχανημάτων ηλεκτρονικών παιγνιδιών και των ιδιοκτητών αιθουσών μπιλιάρδου και ψυχαγωγίας. Υπολογίζεται ότι από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης έχουν χορηγηθεί περίπου 10.000 άδειες για τη διενέργεια τεχνικών παιγνιδιών, ενώ ήδη λειτουργούν 40.000 μηχανήματα ηλεκτρονικών παιγνιδιών (ΣΛΟΤ) και περίπου 150.000 παιγνίδια διασκέδασης (ΤΕΤΡΙΣ, ΠΑΚ ΜΑΝ κλπ).

"Πρόκειται περί σκανδάλου", μας είπε ο Χαράλαμπος Διονυσόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου Κατασκευαστών - Καταστηματαρχών Β. Ελλάδος. "Με φωτογραφικές διατάξεις καταργούν στην ουσία τους Ελληνες κατασκευαστές και αναθέτουν τη δουλιά σε μια ξένη εταιρία, που δεν είναι καν ευρωπαϊκή. Πρόκειται για την αυστραλέζικη "Ολύμπικ". Αφήνουν και κάποια περιθώρια για κάποιες αμερικανικές, αλλά στην ουσία, τους αναθέτουν το ρόλο του κομπάρσου". Από τα άρθρα του νομοσχεδίου προκύπτει σαφώς ότι προωθούνται μονοπωλιακές καταστάσεις όχι μόνο στη φάση της κατασκευής των παιγνιδιών, όσο και στη φάση της διάθεσης και της λειτουργίας τους στις αίθουσες. Ο Μιχάλης Τσιμόγιαννης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Καταστηματαρχών Αιθουσών Μπιλιάρδου και Ψυχαγωγίας, μας είπε ότι με το άρθρο 10 επιχειρείται η χορήγηση αδειών για τη λειτουργία αρχικά μόνο 20.000 ΣΛΟΤ, τη στιγμή που ήδη υπάρχουν 40.000. Ο νομοθέτης, όμως, απ' ό,τι φαίνεται, θέλει να προωθήσει την εγκατάσταση καινούριων μηχανημάτων, τα οποία πρέπει να είναι εισαγόμενα. Με το άρθρο 16 αποκλείεται από το δικαίωμα κατασκευής κάθε Ελληνας, αφού τίθεται ως προϋπόθεση για την απόκτηση της άδειας η κατοχή άδειας και στην αλλοδαπή. Σκανδαλώδεις, όμως, είναι και οι διατάξεις που καθορίζουν τη διανομή των παιγνιδιών. Με το άρθρο 17 καθορίζεται ότι οι διανομείς δεν μπορεί να είναι πάνω από τέσσερις και ότι καθένας δεσμεύεται να εγκαταστήσει τουλάχιστον 5.000 παιγνίδια. Προσθέτει, δε, ότι πρέπει να έχουν εμπειρία στα τυχερά οι ίδιοι. Και γεννάται το ερώτημα, πώς θα το αποδείξουν, αφού μέχρι σήμερα θεωρείται παράνομη η λειτουργία των τυχερών παιγνιδιών.

"Το συμπέρασμα, πρόσθεσε ο Μ. Τσιμόγιαννης, είναι ότι θα ενισχυθούν 2 - 3 ξένες εταιρίες και τα χρήματα που θα εισπράττουν θα μεταφέρονται στο εξωτερικό με τους γνωστούς τρόπους. Εμείς ζητάμε να φορολογηθούμε, να καταβάλουμε τα 35 δισ. δραχμές, που έχει εντάξει στον προϋπολογισμό το υπουργείο Οικονομικών. Θέλουμε να εισπραχθούν αυτά τα χρήματα από τους Ελληνες και όχι από τους ξένους. Θέλουμε να ισχύσει η φορολογία που ισχύει σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εχουμε δώσει εδώ και εφτά μήνες τη σχετική νομοθεσία στο υπουργείο, αλλά κατά περίεργο τρόπο την παρακάμπτουν και εφαρμόζουν ένα σύστημα που ισχύει μόνο στην Αυστραλία και σε ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ".

Ο Χ. Διονυσόπουλος υποστηρίζει ότι απειλούνται με αφανισμό οι καταστηματάρχες παιγνιδιών διασκέδασης. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, από ένα κατάστημα, για παράδειγμα β κατηγορίας, με 20 παιγνίδια διασκέδασης επιδιώκουν την είσπραξη 7.000.000 δραχμών το χρόνο. Προφανώς, τα συμφέροντα των ξένων εταιριών επιβάλλουν την εξόντωση όσων ασχολούνται με τα παραδοσιακά ηλεκτρονικά παιγνίδια διασκέδασης, για να στραφεί ο κόσμος στα αμιγή τυχερά παιγνίδια. Αυτό, όμως, όπως εκτιμούν και οι ίδιοι οι κατασκευαστές ηλεκτρονικών παιγνιδιών, δε θα το πετύχουν, διότι ο κλάδος θα αντιδράσει. Η ξένη εταιρία κατασκευάζει 1.000 κομμάτια τη μέρα και έχει τη δυνατότητα να ξεφορτώσει στο λιμάνι ένα ολόκληρο φορτίο πλοίου. Το ερώτημα είναι όμως, αν τελικά καταφέρει να τα διαθέσει στην εγχώρια αγορά. Οσοι γνωρίζουν πώς δουλεύει αυτός ο χώρος, λένε ότι δε θα τα καταφέρει, γιατί δε θα βρει διανομείς. Πρέπει να έχει, λένε, "δικούς της ανθρώπους", πράγμα δύσκολο, εκτός κι αν φροντίσει η κυβέρνηση με τα νομοθετικά της μέτρα να στρώσει το χαλί για να περάσουν οι ξένοι επιχειρηματίες.

Μανόλης ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ