Ξέρεις τι είναι να γυρνάς από την ακροθαλασσιά με τη γυναίκα σου και το παιδί σου, με τον ήλιο να καίει καταμεσούρανα, καθότι η ώρα είναι δύο το μεσημέρι, να ονειρεύεσαι ένα κρύο ντους, και λίγο φαγητό, αφού από το πρωί βρίσκεσαι στη θάλασσα κολυμπώντας και παίζοντας με το παιδί, που τόσο το έχεις στερηθεί όλη τη δύσκολη χρονιά που πέρασε, αυτό να γκρινιάζει και να θέλει χέρια, γιατί έχει κουραστεί και να βρίσκεσαι δυο μέτρα από την πόρτα του δωματίου που έχεις νοικιάσει για να περάσεις αυτές τις πολυπόθητες δέκα μέρες της ξεκούρασης, των διακοπών, κοντά στη θάλασσα και την οικογένειά σου και ξαφνικά να βρίσκεσαι μπροστά σε τρεις τύπους, που δεν τους έχεις ξαναδεί ποτέ σου και με απύθμενο θράσος να σε σταματάνε και με ύφος ανακριτή να σε ρωτάνε "ποιος είναι ο αριθμός του διαμερίσματος που μένετε", "ποιο είναι το όνομά σας", "πόσες μέρες μένετε εδώ" και σένα να σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, να σου 'ρχεται να τους αρχίσεις στις κλοτσιές, να βρίσεις, να ουρλιάξεις για την τύχη και την ατυχία σου...

Η ψυχραιμία κυριάρχησε. Τίποτα από τα παραπάνω που θα 'θελα με όλη μου την ψυχή να κάνω και να πω δεν έγινε. Απλά όσο πιο ήρεμα και αποφασιστικά μπορούσα απευθύνθηκα σ' αυτόν που φαινόταν "επικεφαλής" των τριών και έκανε τις ερωτήσεις, τι τον νοιάζει πώς με λένε, τι τον νοιάζει πόσες μέρες βρίσκομαι εκεί και σε ποιο διαμέρισμα μένω. Αντί για απάντηση όμως εισέπραξα μια επανάληψη των ήδη διατυπωμένων ερωτήσεών του. Οπως ήταν φυσικό κι επόμενο έκλεισα κατάμουτρα την πόρτα, ομολογώ όχι και πολύ κόσμια. Το γεγονός και μόνο ήταν από μόνο του άκρως εξοργιστικό, αν κι όχι πρωτάκουστο. Δεν πέρασαν δυο - τρία λεπτά και να 'σου τώρα χτυπάει η πόρτα. Ρωτάω ποιος είναι και ακούω κάποιον να ψελλίζει, κάτι που ακούστηκε σαν "η εφορία". Ανοιξα το λοιπόν την πόρτα και ρώτησα τον δεύτερο τώρα, από τους τρεις τύπους, που στεκόταν μπροστά μου, ενώ οι άλλοι δύο είχαν αποσυρθεί, τι θα επιθυμούσε. Αντί για κάποια λογική εξήγηση, τον ακούω να με ενημερώνει ότι μένουμε στο διαμέρισμα νούμερο 6 και ζητούσε κι αυτός να μάθει το όνομά μου. Λογικά αναρωτήθηκα, για άλλη μια φορά, τι τον ενδιαφέρει το όνομά μου και εν πάση περιπτώσει για να συνεννοηθούμε του ζήτησα να μου πει επιτέλους αυτός το δικό του και το λόγο της ενοχλητικής παρουσίας του, όπως άλλωστε όφειλε να το κάνει από την αρχή. Εδέησε να μου συστηθεί και να μου πει ότι βρίσκονται εκεί για έλεγχο από την εφορία, για να εξακριβώσουν αν είναι εντάξει ο ιδιοκτήτης στα βιβλία που κρατάει, αν τα έχει δηλαδή γράψει σωστά και ακριβώς, ότι αυτοί ανήκουν σε ένα σώμα τέλος πάντων της εφορίας που πατάσσει τη φοροδιαφυγή και άλλα σχετικά.

Επιτέλους με φώτισε! Του είπα ειλικρινά ότι τυχαίνει να με ενδιαφέρει κι εμένα ένας... δημοσιογραφικός έλεγχος για το πώς συμπεριφέρονται οι εκπρόσωποι της εφορίας, για το ποιος δίνει τέτοιες εντολές... ελέγχου, για το ποιοι είναι οι πραγματικοί φοροφυγάδες, για το πώς και γιατί κυνηγάνε με αγριότητα που φτάνει την απανθρωπιά τους μεροκαματιάρηδες, τους μικροϊδιοκτήτες και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες μόνο κι αφήνουν ανενόχλητο το μεγάλο κεφάλαιο. Είπαμε και άλλα πολλά κι ενδιαφέροντα... Εσκυψε το κεφάλι, μου είπε ότι έχω δίκιο, θυμήθηκε ότι πριν 20 χρόνια είχε περάσει από την ΚΝΕ, βγήκαμε και κοντοπατριώτες, είπε ότι θα σκεφτεί αυτά που είπαμε, θα προσπαθήσει να θυμηθεί αυτά που έμαθε τότε και που τον είχαν σημαδέψει, αλλά να, ο χρόνος τα ξέφτισε... Θα βγάλει άραγε κάποιο συμπέρασμα; Ποιος ξέρει... Αντε, καλή ξεκούραση σε όσους βρίσκονται ακόμα σε διακοπές, καλό κουράγιο, επιμονή, υπομονή και αισιοδοξία για όσους γύρισαν...