Και βέβαια, κανείς δεν μπορεί να υποτιμά την ενότητα και τη συνοχή, ως βασικούς παράγοντες για την επιτυχή εκτέλεση της οποιασδήποτε, μεγάλης ή μικρής, προσπάθειας μιας οργανωμένης - με τον ένα ή άλλο τρόπο - ομάδας ανθρώπων. Το σημείο, όμως, αυτό είναι και το μοναδικό, βάσιμο και αληθινό της σχετικής φιλολογίας και, βέβαια, της ουσίας των χτεσινών, πρωθυπουργικών δηλώσεων. Και είναι ακριβώς αυτό, πάνω στο οποίο επιχειρούν οι οπαδοί της λεγόμενης συναίνεσης (από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, έως αυτές της Πολιτικής Ανοιξης και του "ΣΥΝ") να οικοδομήσουν λάθρα τους δικούς τους, ιδιοτελείς, πολιτικούς και ταξικούς στόχους και σκοπιμότητες. Κι αυτό, για δυο βασικούς λόγους: Πρώτον, γιατί δε μιλάμε για μια οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων ή, πολύ περισσότερο, για μια ομάδα με όμοια, λίγο - πολύ, ενδιαφέροντα, συμφέροντα και στόχους, αλλά για την ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία, με έντονες ταξικές ανισότητες και αντιθέσεις, με ριζικά και διαμετρικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα, προοπτικές και οράματα. Δεύτερον, γιατί οι οπαδοί της εθνικής ομοψυχίας "προτείνουν" - στην πραγματικότητα επιβάλλουν και μάλιστα ωμά και χωρίς πολλά λόγια - συγκεκριμένη αποστολή, ρόλο και περιεχόμενο στη συναίνεση, που ασμένως προωθούν.

Πάμπολλα τα παραδείγματα, που αποδεικνύουν τα προαναφερόμενα. Τόσα πολλά, που ακόμη και οι οπαδοί της "συναίνεσης", αισθανόμενοι την αδυναμία έως και τον παραλογισμό των προτάσεών τους, επιχειρούν την υποστήριξή τους με διάφορα ψευτοεπιχειρήματα του τύπου: Η πολιτική αυτή είναι μονόδρομος και δεν υπάρχει άλλος δρόμος.