Ο Νίκος Νικηφορίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928. Από πολύ μικρός γνώρισε τη φρίκη του πολέμου και της Κατοχής. Μπήκε από τους πρώτους στις γραμμές της Αντίστασης ενάντια στον κατακτητή. Εγινε αετόπουλο και μετά ΕΠΟΝίτης. Λίγο αργότερα, παρά τη μικρή του ηλικία, έγινε γραμματέας της ΕΠΟΝ Παγκρατίου.

Πάλεψε ακούραστα μέρα - νύχτα για τη λευτεριά της Ελλάδας. Πολλές φορές πιάστηκε και βασανίστηκε, πότε γιατί μοίραζε παράνομο υλικό, πότε γιατί τις νύχτες μετέδιδε με το χωνί το δελτίο ειδήσεων, πότε γιατί έγραψε στους τοίχους με κόκκινη μπογιά το "Λευτεριά ή Θάνατος".

Αριστος μαθητής, αποφοιτά με βραβείο από το Νυχτερινό Γυμνάσιο της Πλάκας. Το βραβείο του όμως, δεν μπόρεσε ποτέ να το πάρει.

Το 1947 μόλις τελείωσε το γυμνάσιο, στάλθηκε μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές στην Ικαρία και αργότερα στη Μακρόνησο, όπου βασανίστηκε απάνθρωπα.

Σχεδόν ετοιμοθάνατο από τα βασανιστήρια, τον αφήνουν ελεύθερο το 1950.

Πάλεψε με το θάνατο δύο μήνες. Μόλις έγινε καλά άρχισε να δουλεύει πάλι δραστήρια για το ΚΚΕ και την εδραίωση της ειρήνης. Τον Οκτώβρη του 1950 πήγε στη Θεσσαλονίκη για να οργανώσει εκεί το φιλειρηνικό μέτωπο και να μαζέψει υπογραφές κάτω από την έκκληση της Στοκχόλμης, για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1951 συλλαμβάνεται μαζί με άλλους συντρόφους του. Στην Ασφάλεια βασανίστηκε άγρια για να προδώσει τους συντρόφους του. Δε λύγισε όμως.

Αρχές Φλεβάρη γίνεται η "δίκη" του, στο Εκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Καταδικάζεται με τον Α. Ν. 509 τρεις φορές σε θάνατο.

Και μέσα στο Στρατοδικείο διακήρυξε με θάρρος την ιδεολογία του: "Ημουν, είμαι και θα πεθάνω κομμουνιστής".

Παγκόσμια κινητοποίηση οργανώθηκε για τη σωτηρία του. Η κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου σπεύδει να δηλώσει ότι "δε γίνονται εκτελέσεις πλέον".

Παρά τις διαβεβαιώσεις, ο Νίκος Νικηφορίδης εκτελείται αιφνιδιαστικά, τα χαράματα της 5 Μάρτη μαζί με τρεις ακόμα αντάρτες ΕΠΟΝίτες. Τα νεκρά σώματα τα έριξαν σε ένα λάκκο...