Η κωμωδία είναι για τον Γούντι Αλεν το προζύμι της τραγωδίας. Η ανάλαφρη όψη της τραγικής πραγματικότητας. Στα χέρια του, το κωμικό μεταμορφώνεται σε μαρτυρία της κοινωνικής πραγματικότητας που διανύουμε. Η τελευταία του ταινία "Σφαίρες πάνω απ' το Μπροντγουέι" πάλλεται με τους ρυθμούς του σήμερα, στο δικό μας κόσμο, όπου γκάγκστερς βαφτίζονται "υπερασπιστές του πολιτισμού" και οι ατάλαντες ερωμένες τους φιγουράρουν ως πρώτα ονόματα στη σκηνή του εμπορικού θεάτρου.

Ο Γούντι Αλεν στηρίζει την κριτική θέση του για τα κοινωνικά συμβάντα που καταγράφει, θέτοντας σε χρήση ευρηματικές "γκαγκ" σκηνές και την πλοκή ενός συνηθισμένου αστυνομικού έργου. Στην ουσία, όλα αυτά λειτουργούν σαν σκηνοθετικά "εγχειρίδια" ή σαν αφετηριακά στοιχεία, που στόχο έχουν να τεμαχίσουν και να προβάλουν, στη συνέχεια, τις αδιαφανείς λεπτομέρειες του γιγαντιαίου κοινωνικού δράματος. Διακωμωδεί, δηλαδή, τις ασημαντότητες που πασχίζουν να αποδειχτούν το αντίθετο και χλευάζει το υποκριτικό και το κίβδηλο των δήθεν "φτασμένων" καλλιτεχνών, ενώ αποκαλύπτει σε όλη την έκταση το βάθος της κοινωνικής σαπίλας του μικρόκοσμου που διαπραγματεύεται. Η προβληματική του όμως υποχωρεί, μπροστά στην απουσία μιας ουσιαστικής πρότασης, που να προβάλλει τους αληθινούς σηπογόνους αδένες της παρακμής του κοινωνικού συστήματος και στη συνέχεια να ενισχύει τη συνείδηση του θεατή με την ανάγκη της ανατροπής. Η ταινία "Σφαίρες πάνω απ' το Μπροντγουέι" θα μπορούσε να είχε τίτλο "Σφαίρες πάνω απ' την Ελλάδα", αφού τα πάντα θυμίζουν το σύγχρονο πρόσωπο του δικού μας πολιτισμού, με τους αρχιερείς μαφιόζους της και τους απρόσωπους σόουμαν και σόου γούμαν της τηλεοπτικο-εκδοτικής μας εξουσίας. Σημειωτέον, αλλά αδιάφορο, η ταινία προτάθηκε για 7 Οσκαρ.

• Σε ένα ιρακινό χωριό, που έχει πληγεί από την καταστροφική μανία του σεισμού, στήνει την κινηματογραφική του κάμερα ο Ιρακινός σκηνοθέτης Αμπας Κιαροστάμι, στην ταινία του "Μέσα στους ελαιώνες".Λιτή στα εκφραστικά της μέσα και χωρίς σκηνοθετικές φιοριτούρες, αλλά απεριόριστα αποκαλυπτική με τον πλούτο ζωής και ελπίδας που κρύβει η εικόνα της, η ταινία σκιαγραφεί τον καθημερινό βίο των κατοίκων της περιοχής. Σπουδαία ταινία, αν και αδοκίμαστη στη δική μας αντίληψη για τον κινηματογράφο, αποδεικνύει ότι τα εκφραστικά μέσα δεν αποτελούν πάντα, απαράβατη αρχή για ένα άρτιο αποτέλεσμα.

Γ. Β.