Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Στο χώρο, όμως, της μουσικής "βαπτίστηκε" μέσα στις παρέες των γυμνασιακών και φοιτητικών του χρόνων. Εκείνες που ξεπετάχτηκαν από την πληγωμένη Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Εκείνες, που αναζητούσαν αλήθειες και τροφοδοτούνταν με αγώνες και αγωνίες. Γι' αυτό νιώθει παιδί της μεταπολίτευσης, γι' αυτό νοσταλγεί τις συντροφιές, γι' αυτό τα τελευταία του τραγούδια στο δίσκο με τον προειδοποιητικό τίτλο "Εχε το νου σου" (1994), τα χαρακτηρίζει "χειροποίητα τραγούδια, που θέλουν να αναδείξουν τη δύναμη της παρέας και της επικοινωνίας".

Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης ξεκίνησε το 1984 με το συγκρότημα "Νέοι Επιβάτες".Γνωρίστηκε και συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο (στο δίσκο "Τολμηρή Επικοινωνία") και ηχογράφησε το 1989 τον πρώτο προσωπικό δίσκο, τον "Ακροβάτη".Αργότερα ήρθαν τα "Μυστικά Τραγούδια" του Νίκου Μαμαγκάκη (1991), ο δεύτερος προσωπικός δίσκος (1992) με τίτλο "Από Μάρτη καλοκαίρι" και η συνεργασία με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, για 80 παραστάσεις.

Σε λίγες μέρες (17-20/3) παρουσιάζει τον τελευταίο του δίσκο στο "Μύλο" της Θεσσαλονίκης.

|εα1|1491- Ανήκετε στη γενιά της μεταπολίτευσης. Αυτή η αίσθηση πώς εκφράζεται στον τρόπο που αντιλαμβάνεστε τον κόσμο, αλλά και στα τραγούδια σας;|εα0|1490

- "Ανήκω σ' αυτή τη γενιά φύσει και θέσει. Μια γενιά με ένα περίεργο ειδικό βάρος. Με αναφορές μεγάλες, που κουβαλάει μια παράδοση αρκετά φορτωμένη. Από κατορθώματα μέχρι προδοσίες και ενσωμάτωση. Μια γενιά που δεν κατέγραψε τη δική της εξέγερση. Κατέγραψε, όμως, τη δική της άποψη και προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις του ατόμου με το σύνολο. Γι' αυτό από αυτή τη γενιά δε θα δει κανείς "μεγάλα έργα". Αυτή η γενιά χτυπήθηκε πρώτη και συνειδητά από τα ναρκωτικά.

Κάτω απ' αυτό το πρίσμα η μουσική, αποτελεί για μένα τον πιο καθαρό, αμόλυντο, αυθεντικό τρόπο επικοινωνίας. Βγαίνοντας, λοιπόν, αρκετά στραπατσαρισμένος από τα ψεύτικα όνειρα των πτυχίων και της αποκατάστασης, οι διαπιστώσεις ήταν αρκετά "δύσκολες". Η επιλογή μου, σαν συνεπές τραυματικό παιδί της Αριστεράς, ήταν συνειδητή και έγινε ακόμα περισσότερο, όταν αντίκρισα τα κενά που κουβαλάει όλη η γενιά μου. Ετσι, αντιμετωπίζω τη μουσική όχι σαν πανάκεια, μα σαν ένα πολύτιμο δώρο που βοηθάει να σταθούμε δίπλα σε ό,τι θεωρούμε ανθρώπινες αξίες και αλήθεια".

|εα1|1491- Τι έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα στις ανθρώπινες συμπεριφορές, στην επικοινωνία, στις αξίες, στις ιδεολογίες ακόμα και στον πολιτικό λόγο είτε εκφράζεται από καθημερινούς πολίτες είτε εκφράζεται από την πολιτική εξουσία;|εα0|1490

- "Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι δεν προσπαθούμε πια. Κουραστήκαμε από τα απανωτά ψέματα και τα μαχαιρώματα πίσω από την πλάτη.Πάψαμε να κουβεντιάζουμε, ενώ θέματα, όπως αυτά της Εθνικής Ανεξαρτησίας, έχουν αναδειχτεί στη σφαίρα της δεισιδαιμονίας ή του γραφικού, για όποιον τα αναφέρει. Ετσι βρίσκει έδαφος ο εθνικισμός ή η ξενοφοβία. Ζητήματα πολιτικής ή βαθύτερης κοινωνικής υφής, εξαντλούνται στο "ποιος τα πήρε" και "σε ποιόν τα έδωσε". Και βέβαια, η εκάστοτε πολιτική εξουσία πλάθει το λόγο που θα τη διατηρήσει στην εξουσία. Και δεν έχει πρόβλημα να ξεπουλήσει τον τόπο και να ξεπουληθεί.

Εγώ είμαι και θέλω να είμαι από εκείνους τους ρομαντικούς, που πιστεύουν στο μεγαλείο της ψυχής του λαού μας, καθώς και στο αλάνθαστο πολιτικό - κοινωνικό του κριτήριο. Με τον τρόπο ζωής μας διαφωνώ. Γιατί κάποιοι, χρησιμοποιώντας την ανάγκη μας να επικοινωνούμε με άλλους πολιτισμούς, κατόρθωσαν να μας απομακρύνουν από τα παραδοσιακά ελληνικά πρότυπα ζωής.Πάντως, πιστεύω ότι διατηρούμε τις αντιστάσεις μας. Εξάλλου, βαραίνει πάνω μας αυτός ο τόπος και η ιστορία του, με τους συγγραφείς και τους ποιητές, ακόμα κι αν ανεχόμαστε κάποιους που λένε τους ποιητές "λαπάδες". Αυτές οι αντιφάσεις στο λαό μας, με ένα μαγικό τρόπο "χτενίζονται" και συνέχεια "ξεβράζονται"".

|εα1|1491- Μέσα από ποιους δρόμους πιστεύετε ότι η ατομική και συλλογική πορεία μας και η αγωνία μας να επικοινωνήσουμε, να δημιουργήσουμε θα γινόταν ισχυρός μοχλός αντίστασης; Η μουσική, εδώ, διατηρεί τον ιδιαίτερο ρόλο της;|εα0|1490

- "Μέσα από την ιστορία αυτής της χώρας. Την κοινωνία με τους γείτονες, τους φίλους ακόμα και τους εχθρούς. Τον έρωτα, που πάντα αποδεικνύεται ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και βασική κινητήρια δύναμη. Μέσα από το περιβάλλον και τη σχέση μας μαζί του, εάν δεν το λεηλατούσαμε. Μέσα από την αρχή ότι τη γη δεν την κληρονομούμε μα την κληροδοτούμε. Μέσα από την τέχνη και την αναζήτηση καινούριων προτύπων, σε όλο το φάσμα της ζωής μας. Αυτά και πολλά ακόμα, που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, έχουν το ρυθμό τους, το "θόρυβό" τους. Και αυτό είναι η Μουσική. Η εναρμόνιση όλων αυτών των στοιχείων δίνει οικουμενικό χαρακτήρα στη μουσική και την κάνει να λειτουργεί πάνω από σύνορα, φύλα και φυλές".

|εα1|1491- Εσείς πώς βιώνετε την παράδοση αυτού του τόπου, αλλά και τον εξευτελισμό της; Ενας εξευτελισμός που μεθοδεύεται ακόμα και με τις αναφορές στο όνομά της, άνευ λόγου και ουσίας πολλές φορές...|εα0|1490

- "Παράδοση για μένα είναι η ζωντανή, πραγματική σχέση με την καθημερινότητά μου. Για μας, που είμαστε παιδιά της πόλης, οι πληροφορίες για την παράδοση και την ιστορία μας ήρθαν διαστρεβλωμένες. Πληροφορίες, οι οποίες με φαρισαϊσμό και υποκρισία, ήθελαν να μας πείσουν ότι "σέβομαι την παράδοση" σημαίνει "συμμετέχω σε πραιτοριανές εκδηλώσεις και φουσκώνω από εθνικιστική έπαρση". Μηνύματα, που ήθελαν τα δημοτικά τραγούδια να ταυτίζονται όχι με τη ζωή, τη σπορά, τη γέννηση, το θάνατο, αλλά με τα εμβατήρια. Επρεπε, δηλαδή, η παράδοση να λειτουργεί μουσειακά, αποστεωμένα και να στηρίζει χούντες και πραξικοπήματα.

Και αφού πέρασε αυτή η "εθνικόφρων" λαίλαπα και αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε ότι ουσία της παράδοσης είναι η ανατροπή, η εξέλιξη, η συνέχεια,ήρθαν και μας είπαν: "τώρα γίνατε Ευρώπη". Ο παλιός φαρισαϊσμός σε καινούρια συσκευασία. Τώρα έρχονται και μας λένε να τραγουδήσουμε "έχω μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή"...

Η παράδοση, όμως, δεν είναι μόδα ή ρούχα που το φοράς μέχρι να το βαρεθείς. Είναι ζωντανή και μεις ένα κομμάτι της. Γι' αυτό και κανείς δεν επιτρέπεται να τη μονοπωλεί. Χρειάζεται να ξεσηκωθούμε στις μοναχικές και στις συλλογικές στιγμές μας. Και να "σεκλετιστούμε", που σημαίνει να θυμηθούμε, να συγκρίνουμε και αργά ή γρήγορα να απαιτήσουμε. Κάποτε ένας γέρος Κρητικός μου είπε "εσάς τους νέους σας ακούω. Δεν μπορώ όμως να πω αν μου αρέσετε ή όχι γιατί μετά από χρόνια μπορεί να είστε η παράδοσή μας". Ας νοιαστούμε, λοιπόν, σοβαρά για το έργο μας για το τι κληροδοτούμε σε αυτό τον τόπο".

|εα1|1491- Τι νομίζετε ότι μπλοκάρει τη δημιουργικότητά σας και τι σας απογοητεύει. Στην εποχή των κλαμπ, της τηλεόρασης που "πουλάει και αγοράζει", των φτηνών talk shows, του ανθρώπινου εξευτελισμού, είναι δύσκολο να παραμείνετε συνεπής στο δρόμο που διαλέξατε;|εα0|1490

- "Θα ξεκινήσω από το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, λέγοντας ότι κάποιος είναι συνεπής όταν το θέλει. Τη ζωή μας τη δίνουν, τον τρόπο όπως που θα τη ζήσουμε, σεβόμενοι τον εαυτό μας και τους άλλους, μέχρι ενός σημείου, μπορούμε να τον επιλέξουμε. Επιλέγω σημαίνει φέρω ευθύνη. Διαθέτω, σκέψη, σεβασμό και αυτοεκτίμηση. Ξέρω να κρατώ αποστάσεις αλλά και να δίνομαι ολοκληρωτικά. Αναζητώ, ρωτώ, απαντώ, άρα επικοινωνώ, άρα υπάρχω.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι τα κλαμπ, που πάντα υπήρχαν γιατί κάλυπταν ανάγκες, που άλλα σχήματα δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να καλύψουν. Αλλά η σχέση που έχουν με το αυθόρμητο των συναισθημάτων και με την "αγωγή της ψυχής", δηλαδή την ψυχαγωγία. Οσο για τα talk shows, θεωρώ ότι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Αυτό όμως σημαίνει πως ό,τι προσφέρουν θα το πάρουν πίσω... Δηλαδή τον κορεσμό και τη λήξη τους.

Πάντως, με όση αισιοδοξία κι αν αντικρίζει κανείς αυτή την κοινωνία που νοσεί, δεν μπορεί και να μην απογοητεύεται. Και εμένα με μπλοκάρει ό,τι με απογοητεύει. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η βία, ο πόλεμος... Η ολομέτωπη επίθεση στη νεολαία, που την αποδυναμώνει, την αποπροσανατολίζει, την κάνει ανίσχυρη. Με απογοητεύει το καθημερινό δελτίο νεκρών από ναρκωτικά και η υποκρισία με την οποία αντιμετωπίζουν αυτό το θέμα. Με απογοητεύει η αμορφωσιά και η υποκουλτούρα, που παρέχεται μαζικά πλέον. Η δήθεν ευδαιμονία που πίσω της κρύβει παγίδες εξουσίας και δύναμης. Τα πρότυπα ζωής τύπου "Δυναστείας", που αλώνουν μια για πάντα τη ζωή μας.

Υπάρχει, όμως, και κάτι που μου δίνει κουράγιο: ότι ο τόπος μας μπορεί ακόμα να έχει αντιστάσεις.

Δήμητρα ΜΥΡΙΛΛΑ